Służba zagraniczna

20 stycznia 2021 r. do konsultacji publicznych i uzgodnień międzyresortowych skierowany został projekt ustawy o służbie zagranicznej (druk nr UD 164).

Projekt ustawy ma na celu wprowadzenie nowej struktury służby zagranicznej i dostosowanie jej do potrzeb i wyzwań współczesnego świata. Ustawa w sposób klarowny oddziela czynnik polityczny, reprezentowany przez ambasadorów i kierownictwo resortu, od profesjonalnego urzędniczego komponentu, złożonego z zawodowego korpusu dyplomatycznego oraz pozostałych członków służby zagranicznej. Ambasador powinien być osobą, której doświadczenie zawodowe, życiowe, publiczne czy naukowe odpowiada potrzebom realizacji polityki państwa polskiego w danym kraju, w danym czasie. Może to być osoba wywodząca się z biznesu, nauki, a czasem również z polityki. Ambasador, tak jak kierownictwo resortu, jest nominatem politycznym, odpowiedzialnym za realizację polskiej polityki zagranicznej, i musi być predysponowany do realizowania określonych priorytetów państwa polskiego. Aby tak było, ambasador musi być wyłaniany w transparentny sposób, na drodze budowania woli politycznej. Dlatego objęcie funkcji ambasadora w państwie przyjmującym albo ambasadora przy organizacji międzynarodowej wymagało będzie oceny nowego ciała, jakim będzie Konwent Służby Zagranicznej. Pozwoli to w sposób maksymalnie zobiektywizowany ujednolicić kryteria oraz ocenę kandydatów do objęcia tak ważnej funkcji. Wprowadzenie formuły Konwentu Służby Zagranicznej stanowi dopełnienie konstytucyjnego procesu jego powołania, a także realizuje jego pełną przejrzystość jako nominata politycznego. Ambasadorzy oraz kierownictwo resortu powinno być wspierane przez dobrze wyszkolonych, apolitycznych profesjonalistów posiadających określone kompetencje w sferze stosunków międzynarodowych, a także w prowadzeniu spraw administracyjnych i finansowych. Aby sprawnie realizować określone zadania należy w transparentny sposób rozdzielić, w ramach resortu, członków służby zagranicznej od korpusu służby cywilnej. Rozwiązaniem tej kwestii będzie utworzenie odrębnego od dyrektora generalnego urzędu stanowiska Szefa Służby Zagranicznej na wzór Szefa Służby Cywilnej, który będzie w sposób spójny, całościowy i wizerunkowy kierował służbą zagraniczną oraz budował jej etos oparty na zasadach spójności, dyspozycyjności, dyscypliny, dyskrecji, służbie państwu, profesjonalizmu, permanentnego podnoszenia kompetencji oraz jasnych kryteriach sukcesu i awansu.

SPIS TREŚCI

Wydawca: SKIBNIEWSKI MEDIA, Warszawa