Kompetencje gminy w zakresie ustawowego obowiązku sprzątania „ciągów pieszych”

ROZSTRZYGNIĘCIA NADZORCZE WOJEWODÓW - 1/2023

Rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Lubelskiego z 29 czerwca 2022 r., nr PN-II.4131.292.2022

Ciążący na właścicielach nieruchomości ustawowy obowiązek sprzątania chodników wynika z ustawy. Jednocześnie ustawodawca postanowił, że w regulaminie gmina może nałożyć na właścicieli nieruchomości obowiązek utrzymania w czystości i porządku tych ich części, które służą do ruchu pieszych. Gmina nie może natomiast przepisami regulaminu nałożyć na właścicieli nieruchomości obowiązku utrzymania w czystości „ciągów pieszych” przyległych do nieruchomości.

Tak wynika z rozstrzygnięcia nadzorczego Wojewody Lubelskiego, stwierdzającego nieważność części postanowień uchwały rady gminy w sprawie uchwalenia regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie gminy. Wojewoda zakwestionował te postanowienia regulaminu, które nakładały na właścicieli nieruchomości obowiązek utrzymania w czystości „ciągów pieszych”, przyległych do nieruchomości.
Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 3 regulaminu, właściciele nieruchomości są zobowiązani do utrzymania
czystości i porządku na terenie nieruchomości poprzez niezwłoczne usuwanie błota, śniegu i lodu z części nieruchomości służących do użytku publicznego oraz „ciągów pieszych”, przyległych bezpośrednio do nieruchomości, a także innych zanieczyszczeń, w sposób umożliwiający ich uprzątnięcie przez odpowiednie służby. W ocenie organu nadzoru powyższa regulacja została podjęta z istotnym naruszeniem art. 4 ust. 2 pkt 1 lit. c ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach. Zgodnie z tym przepisem, jednym z obligatoryjnych elementów regulaminu utrzymania czystości i porządku w gminach jest określenie wymagań w zakresie utrzymania czystości i porządku na terenie nieruchomości obejmujących uprzątanie błota, śniegu, lodu i innych zanieczyszczeń z części nieruchomości służących do użytku publicznego. Z kolei, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, właściciele nieruchomości zapewniają utrzymanie czystości i porządku przez uprzątnięcie błota, śniegu, lodu i innych zanieczyszczeń z chodników położonych wzdłuż nieruchomości, przy czym za taki chodnik uznaje się wydzieloną część drogi publicznej, służącą dla ruchu pieszego, położoną bezpośrednio przy granicy nieruchomości; właściciel nieruchomości nie jest obowiązany do uprzątnięcia chodnika, na którym jest dopuszczony płatny postój lub parkowanie pojazdów samochodowych.

Należy odróżnić ustawowy obowiązek uprzątnięcia chodników położonych wzdłuż nieruchomości (jeżeli nie jest na nim dopuszczony płatny postój lub parkowanie pojazdów samochodowych) od określonych uchwałą organu stanowiącego gminy zasad uprzątania błota, śniegu, lodu i innych zanieczyszczeń z części nieruchomości służących do użytku publicznego. Tylko drugą z wymienionych kwestii można regulować w regulaminie utrzymania czystości i porządku w gminie.

W badanej uchwale obowiązek uprzątnięcia odniesiono do ciągów pieszych, przyległych bezpośrednio do nieruchomości (§ 2 ust. 1 pkt 3 regulaminu). Rolą prawodawcy lokalnego jest określenie wymagań w zakresie utrzymania czystości i porządku na terenie nieruchomości obejmujących uprzątanie błota, śniegu, lodu i innych zanieczyszczeń z części nieruchomości służących do użytku publicznego. W związku z tym należy uznać, że § 2 ust. 1 pkt 3 regulaminu – we wskazanym zakresie – został wydany z istotnym naruszeniem delegacji ustawowej, gdyż jak wynika z art. 4 ust. 2 pkt 1 lit. c ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach przepisy regulaminu mają być adresowane wyłącznie do podmiotów dysponujących nieruchomością w części służącej do użytku publicznego, a nie właścicieli nieruchomości położonych wzdłuż chodników lub ciągów pieszych.

SPIS TREŚCI

Zapraszamy na 3. Forum Miasteczek Polskich

WYDARZENIA SAMORZĄDOWE - BIULETYN SAMORZĄDOWCA 1/2023

20-21 września – Warszawa

W ostatnich dniach utworzona została Rada Programowa FMP, w skład której weszli m.in. przedstawiciele sektora energetyczno-ciepłowniczego. W gronie zaproszonych ekspertów oraz z udziałem strony samorządowej ustalany będzie plan najbliższego Forum.

Organizatorzy powołali Radę Programową, która będzie służyć merytorycznym wsparciem w przygotowywaniu kolejnej edycji Forum Miasteczek Polskich. W skład organu powołani zostali m.in. Rafał Gawin, prezes Urzędu Regulacji Energetyki, Artur Warzocha, wiceprezes spółki Tauron Polska Energia oraz Albert Gryszczuk, prezes Krajowej Izby Klastrów Energii i Odnawialnych Źródeł Energii, a także Mirosław Legutko, przewodniczący Krajowej Rady Regionalnych Izb Obrachunkowych. Skład utworzonej Rady Programowej nie jest przypadkowy, temat samowystarczalności energetycznej gmin, szukania oszczędności w tym obszarze, a także rozwój odnawialnych źródeł energii oraz magazynowanie prądu dominuje i jeszcze przez długi okres będzie stanowił główny temat debaty strony samorządowej i rządowej.
Rosnące koszty zakupu prądu, konieczność redukcji zużycia energii, to wciąż aktualne wyzwania, przed którymi od wielu miesięcy stoją samorządowcy. Problem ten tylko w krótkim terminie „wygasił” rząd, który pod koniec ubiegłego roku zamroził ceny energii w 2023 roku, poprzez wprowadzenie stawek maksymalnych. To z jednej strony spowodowało zamrożenie rynku energii, z drugiej wiele samorządów nie było w stanie rozstrzygnąć postępowań przetargowych na zakup energii elektrycznej i musiało korzystać z ustawowych rozwiązań, jakimi było sięgnięcie po tzw. sprzedawcę rezerwowego.
Problem szybko rosnących cen prądu, które w znacznej mierze wynikają z polityki Unii Europejskiej dążącej do zmniejszenia śladu węglowego, z pewnością powróci w kolejnych miesiącach, gdy rynek zostanie uwolniony.
– Forum odbędzie się jesienią, więc tematem przewodnim z pewnością będzie tworzenie budżetów samorządów na 2024 rok oraz możliwość ubiegania się o środki krajowe oraz europejskie. W tym zakresie głosem eksperckim z pewnością służyć będzie Sebastian Skuza, sekretarz stanu w resorcie finansów, który również znalazł się w Radzie Programowej FMP. Kolejne sygnalizowane problemy to spełnienie wymogów ustawy o elektromobilności i konieczność utworzenia ogólnodostępnych stacji ładowania pojazdów elektrycznych w gminach – wymienia Janusz Buzek, który wspólnie z Grzegorzem Cichym, burmistrzem małopolskich Proszowic, jest współorganizatorem Forum Miasteczek Polskich.
W tym roku dwudniowa debata 3. edycji wydarzenia odbędzie się 20-21 września (środa-czwartek) w hotelu Novotel w Warszawie. Patronat honorowy nad imprezą objął minister ds. rozwoju samorządu terytorialnego Włodzimierz Tomaszewski. Podczas Forum tradycyjnie odbędzie się wiele sesji plenarnych, w których uczestniczyć będą zaproszeni eksperci oraz przedstawiciele strony rządowej. W ubiegłorocznej edycji w wydarzeniu wzięło udział blisko 450 uczestników.

SPIS TREŚCI

ZPP aktywnie i skutecznie na rzecz polskich powiatów

Z GMIN, MIAST I POWIATÓW - BIULETYN SAMORZĄDOWCA 1/2023

Ponad 8,6 tys. bezpłatnie przeszkolonych osób, ponad 1,2 tys. przeanalizowanych aktów prawnych dotykających jednostek samorządu terytorialnego, blisko ćwierć tysiąca
wydanych szczegółowych opinii prawnych, kilka tysięcy opublikowanych artykułów prasowych, w tym o charakterze doradczym, kilka wartościowych bezpłatnych publikacji książkowych – to obraz aktywności Związku Powiatów Polskich tylko w 2022 r.

Aktywność ta przekłada się na mierzalne efekty widoczne w bardzo wielu obszarach funkcjonowania jednostek samorządu terytorialnego. Przykładowo można podkreślić, że dzięki działaniom Związku Powiatów Polskich resort finansów zdecydował się podnieść dochody JST w 2022 r. o wyższą wartość w stosunku do wcześniejszych planów. Dobrym przykładem jest również doprowadzenie przez ZPP do stworzenia i uruchomienia mechanizmu ograniczającego podwyżki cen energii w JST. Kolejne, z innego obszaru – dotyczące sektora ochrony zdrowia, to np. fakt, że dzięki wielopłaszczyznowym działaniom Związku, w tym wywieranej presji na Narodowy Fundusz Zdrowia, od 1 kwietnia do końca 2022 roku do szpitali w Polsce trafiło dodatkowo ponad 2 mld zł. Środki te pozwoliły m.in. na złagodzenie skutków inflacji, w tym wzrostu kosztów energii elektrycznej i cieplnej. Uwzględnione zostały także uwagi ZPP do programu inwestycyjnego modernizacji podmiotów leczniczych. Z kolei np. w obszarze dotyczącym gospodarki komunalnej, dzięki zaangażowaniu ZPP spółki komunalne oraz te podmioty, które w trakcie roku większość uzyskanych przychodów osiągnęły w związku z wykonywaniem działalności leczniczej, nie będą płacić tzw. podatku od strat. Takich przykładów można byłoby bardzo wiele mnożyć.

KILKA SŁÓW O ZPP

Związek Powiatów Polskich, jako najbardziej powszechna korporacja samorządowa, skupia obecnie 301 powiatów i miast na prawach powiatu. Powstał 24 lata temu wraz z reaktywacją wspólnot powiatowych. Niemniej jednak swoimi korzeniami sięga okresu dwudziestolecia międzywojennego. Wtedy o dobro samorządu powiatowego dbał Związek Sejmików Powiatowych Rzeczypospolitej Polskiej, a następnie Związek Powiatów RP.
Celem ZPP jest wspieranie idei samorządu terytorialnego, integrowanie i obrona wspólnych interesów powiatów, kształtowanie wspólnej polityki, wspieranie inicjatyw na rzecz rozwoju
i promocji powiatów, wymiana doświadczeń oraz upowszechnianie modelowych rozwiązań
w zakresie rozwoju i zarządzania w powiatach, jak również prowadzenie oraz wspieranie prowadzonej przez swych członków działalności naukowej, naukowo-technicznej, oświatowej, kulturalnej, w zakresie kultury fizycznej i sportu, ochrony środowiska, a także wspieranie inicjatyw społecznych na rzecz ochrony zdrowia i pomocy społecznej oraz rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych.

DZIAŁANIA ZPP

Prace organów i biura Związku Powiatów Polskich zapewniają realizację zadań oczekiwanych przez samorządy powiatowe. Świadczą o tym statystyki.
I tak, Zarząd Związku Powiatów Polskich – jako organ wykonawczy realizujący zadania nałożone przez Zgromadzenie Ogólne ZPP w programie działalności na dany rok, a także reagując na dynamiczną sytuację w otaczającym nas świecie – w roku 2022 rozpatrzył kilkaset zagadnień i podjął piętnaście uchwał. Swoim działaniem wpływa na zmiany prawne. Podobnie biuro ZPP, dzięki aktywnemu udziałowi ekspertów w procesie legislacyjnym, wpływa na kształt stanowionego prawa w Polsce. Warto podkreślić, że tylko w ubiegłym roku eksperci ZPP przeanalizowali 1235 projektów aktów prawnych, a do 242 przygotowali szczegółową opinię prawną. Aktywność ta przekłada się na wymierne efekty w bardzo wielu obszarach funkcjonowania jednostek samorządu terytorialnego. O kilku z nich wspomniano na wstępie.
Związek podejmuje także szereg innych działań. Przykładowo, w 2022 r. eksperci ZPP przeprowadzili bezpłatne warsztaty i szkolenia dedykowane pracownikom samorządowym, m.in. dotyczące: poprawnego prowadzenia BIP; otwartych danych i ponownego wykorzystywania informacji sektora publicznego; dostępności ustawy o pomocy obywatelom Ukrainy; Funduszy Europejskich na rzecz pomocy uchodźcom; poprawnego wyliczania płac nauczycieli i pracowników samorządowych; nowelizacji Prawa oświatowego w zakresie wzmocnienia kompetencji kuratorów oświaty oraz nowych przepisów karnych w oświacie, a także zmian w pragmatyce zawodowej nauczycieli; Strategii Rozwoju Usług Społecznych; załatwiania skarg, wniosków, petycji, wniosków o udostępnienie informacji publicznej przez radę powiatu i radę miasta; sposobu właściwego opracowywania raportów o stanie JST; opłat przekształceniowych w korelacji z VAT; kryzysu energetycznego w JST; biogazowni; blockchain’u; zgłaszania informacji o beneficjentach rzeczywistych do Centralnego Rejestru Beneficjentów Rzeczywistych; Krajowego Programu Odbudowy; Umowy Partnerstwa; utworzenia i wsparcia funkcjonowania 120 Branżowych Centrów Umiejętności; możliwości doposażenia przejść dla pieszych i doposażenia szkół w zakresie edukacji komunikacyjnej; procesu inwestycyjnego; likwidacji barier architektonicznych z funduszu dostępności; zamówień publicznych w projektach współfinansowanych z Unii Europejskiej; Systemu Monitorowania Usług Publicznych (w tym: edukacji ponadpodstawowej, rynku pracy i ekonomii społecznej, transportu publicznego i drogownictwa, inwestycji i budownictwa, rekreacji i kultury czy też zarządzania strategicznego). Realizowane szkolenia cieszyły się wyjątkowym zainteresowaniem. W 2022 roku, przez i przy współpracy ze Związkiem Powiatów Polskich, bezpłatnie przeszkolonych zostało 8602 pracowników samorządowych.
Pracownicy biura ZPP napisali również kilka wartościowych bezpłatnych publikacji książkowych, a także kilka tysięcy artykułów prasowych – głównie o charakterze informacyjno-doradczym, które opublikowane są w prowadzonym przez ZPP bezpłatnym portalu informacyjnym: Dzienniku Warto Wiedzieć (www.wartowiedziec.pl).
Działalność Związku wykracza także poza granice naszego kraju. Reprezentanci ZPP pracują w kilku organizacjach międzynarodowych, gdzie dbają o interesy samorządów terytorialnych szczebla pośredniego. Wśród nich warto wymienić: Europejski Komitet Regionów, Kongres Władz Lokalnych i Regionalnych Europy (CLRAE) w Izbie Władz Lokalnych, Radę Gmin i Regionów Europy (CEMR), czy także Europejską Konfederację Władz Lokalnych Szczebla Pośredniego (CEPLI asbl).

SPIS TREŚCI

Podsumowanie pracy przedstawicieli ZGWRP w Zespole ds. Edukacji KWRiST w 2022 roku

Z GMIN, MIAST I POWIATÓW - BIULETYN SAMORZĄDOWCA 1/2023

W roku ubiegłym odbyło się 11 spotkań Strony Samorządowej Zespołu ds. Edukacji, Kultury i Sportu Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego (KWRiST). Były one poświęcone analizie i dyskusji nad dokumentami przekazanymi Zespołowi do opiniowania. W 2022 r. przeprowadzonych zostało także 11 posiedzeń Zespołu ds. Edukacji KWRiST.

Swój czynny udział w pracach Zespołu oraz Strony Samorządowej mieli przedstawiciele Związku Gmin Wiejskich Rzeczypospolitej Polskiej (ZGWRP). Do reprezentantów Związku w tym gronie należą: Anna Grygierek, Burmistrz Gminy Strumień, Wiceprzewodnicząca Zarządu ZGWRP (Współprzewodnicząca Zespołu), Marian Buras, Burmistrz Gminy Morawica, Członek Zarządu ZGWRP oraz Dariusz Kubus, Wójt Gminy Andrespol, Członek Zarządu ZGWRP. Prace przedstawicieli ZGWRP w Zespole wspierała również Katarzyna Zychowicz, Specjalista ds. edukacji, asystent przedstawiciela ZGWRP w Zespole ds. Edukacji, Kultury i Sportu Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego.
Efekty prac ZGWRP w Zespole
Warto przypomnieć, że 18 stycznia 2022 r. na posiedzeniu Zespołu zostało przedstawione krytyczne stanowisko ZGWRP, dotyczące zmian sposobu naliczania wagi wiejskiej w algorytmie subwencji oświatowej.
Łącznie, w ramach prac Zespołu, przeanalizowano i zaopiniowano 59 aktów prawnych. Do proponowanych zapisów ustaw oraz rozporządzeń ZGWRP zgłaszał uwagi, które zostały uwzględnione w czterech przypadkach.
I tak, w maju 2022 r., w związku z projektem zmian do ustawy Karta Nauczyciela, dotyczących zatrudnienia specjalistów od 1 września, równocześnie ze zmianami stopni awansu zawodowego i wprowadzeniem do systemu oświaty nauczyciela początkującego, ZGWRP zgłosił uwagę dotyczącą składu komisji powołanej do obserwacji zajęć nauczycieli początkujących. Uwaga ta została uwzględniona przez Ministerstwo Edukacji i Nauki (MEiN). W efekcie tego nastąpiła zmiana projektowanych przepisów.
W sierpniu 2022 r. MEiN przyjęło drugą zgłoszoną przez ZGWRP uwagę. Dotyczyła ona niejasności w interpretacji kwalifikacji specjalistów przyjmowanych do szkół od 1 września 2022 r. Wskutek działania Związku doprecyzowano wytyczne dla kuratorów oświaty w tej sprawie.
Zgłoszona również w sierpniu ubiegłego roku przez ZGWRP uwaga, dotycząca zapisów projektu rozporządzenia w sprawie organizowania i prowadzenia zajęć z wykorzystaniem metod i technik kształcenia na odległość, także została przyjęta i stosowne zapisy w rozporządzeniu zostały zmienione. Uwaga ta związana była z prowadzeniem konsultacji indywidualnych dla uczniów.
Z kolei w grudniu 2022 r. uwzględniona została, zgłoszona przez ZGWRP, uwaga dotycząca wskaźnika wydatków rzeczowych „Wr” w projekcie Rozporządzenia Ministra Edukacji i Nauki z dnia 31 października 2022 roku w sprawie podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego w roku 2023.
Uwzględnienie uwagi wniesionej przez Związek skutkuje przywróceniem wskaźnika „Wr” do poziomu 0,2, co pozytywnie wpływa na naliczenie kwoty subwencji oświatowej dla każdego samorządu z terenami o charakterze wiejskim.
Duży sukces Związku!
Należy podkreślić, że zmiany zapisów przepisów wskazanych przez ZGWRP ograniczą problemy samorządów z prawidłową realizacją zapisów prawa. Pozwolą także uniknąć nadmiernych bądź niecelowych wydatków (np. w przypadku godzin konsultacji indywidualnych podczas nauki zdalnej). Zmiana wskaźnika „Wr” z poziomu 0,25 do 0,2 przyniesie konkretny wzrost subwencji oświatowej dla gmin wiejskich, co należy uznać za duży sukces.

Źródło:
http://www.zgwrp.pl/legislacja-kwrist/oswiata/2884-podsumowanie-pracy-przedstawicieli-zgwrp-w-zespole-ds-edukacji-kwrist-w-2022-r

SPIS TREŚCI

Wójt, burmistrz, prezydent miasta ma obowiązek udostępnić informację publiczną radnemu gminy

SĄDY O SAMORZĄDACH - BIULETYN SAMORZĄDOWCA 1/2023

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 23 czerwca 2022 r., sygn. akt III OSK 4966/21

Dostęp do informacji publicznej, w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, może być realizowany przez „każdego”. Nie powinno budzi zatem wątpliwości, że zakres pojęcia „każdy” obejmuje także radnego.

Tak wynika z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, oddalającego skargę kasacyjną burmistrza od wyroku WSA w Warszawie, nakazującego burmistrzowi udostępnienie informacji publicznej wnioskodawcy, który jednocześnie jest radnym gminy.
Wnioskodawca (radny) wystąpił do burmistrza z wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej dotyczącej postępowań sądowych, których gmina była (jest) stroną. Wnioskodawca wskazał, że interesuje go zestawienie spraw z lat 2006-2020. W odpowiedzi burmistrz wskazał, że w żądanym kształcie informacja nie istnieje i informacji nie udostępnił. Wnioskodawca wniósł skargę na bezczynność burmistrza.
Sąd I instancji skargę wnioskodawcy uwzględnił. Wskazał (wyrok z 28 stycznia 2021 r., sygn. akt II SAB/Wa 616/20), że nie jest prawidłowe stanowisko organu, który poinformował, że wnioskowana informacja nie istnieje w kształcie objętym wnioskiem. Okoliczność tę organ winien był uwiarygodnić. Powiadomienie o nieposiadaniu żądanej informacji powinno zawierać dane, pozwalające na ocenę rzetelności takiego twierdzenia. Gdyby bowiem przyjąć, że samo takie twierdzenie zwalnia od zarzutu bezczynności, wnioskodawca byłby faktycznie pozbawiony realnej ochrony. Dalej Sąd pierwszej instancji wskazał, że wniosek dotyczył informacji przetworzonej. Organ powinien był zatem wezwać do wykazania przesłanki szczególnej istotności dla interesu publicznego w jej udostępnieniu. Następnie, w zależności od oceny udzielonej odpowiedzi, organ powinien podjąć czynności w celu udzielenia wnioskowanej informacji, bądź wydać decyzję administracyjną o odmowie jej udostępnienia.
Skargę kasacyjną od tego wyroku wniósł burmistrz. Organ wykonawczy gminy podniósł w niej m.in., że wnioskodawca jest radnym gminy, w konsekwencji ma dostęp do dokumentów organu, tym samym wyłączona jest możliwość stosowania przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej. Burmistrz podniósł, że przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej nie powinny mieć wobec radnego – wnioskodawcy w tej sprawie zastosowania, ponieważ jako członek komisji rewizyjnej ma również dostęp do wszelkich dokumentów, akt i materiałów organu i innych jednostek organizacyjnych gminy. Burmistrz powołał się także na art. 24 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym, który przyznaje radnemu uprawnienia do uzyskiwania informacji i materiałów oraz wglądu w działalność urzędu gminy, a także spółek z udziałem gminy, spółek handlowych z udziałem gminnych osób prawnych, gminnych osób prawnych, oraz zakładów, przedsiębiorstw i innych gminnych jednostek organizacyjnych, a tym samym wyłącza w niniejszej sprawie możliwość stosowania przepisów ustawy o dostępnie do informacji publicznej.
Naczelny Sąd Administracyjny z przedstawionymi przez burmistrza argumentami się nie zgodził i jego skargę oddalił. W ocenie NSA okoliczność, że osoba wnioskująca o informację publiczną jest radnym, nie ma w sprawie najmniejszego znaczenia. NSA podkreślił, że skoro dostęp do informacji publicznej w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej może być realizowany przez każdego, to nie powinno budzić wątpliwości, że zakres pojęcia „każdy” obejmuje także radnego. Art. 1 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej wyłącza stosowanie jej przepisów w sytuacji, gdy wnioskodawca ma zapewniony dostęp do żądanych informacji publicznych w innym trybie.
– Dla przykładu, takim innym trybem są przepisy ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne, które określają odmienne zasady i tryb udzielania informacji znajdujących się w państwowym zasobie geodezyjnym i kartograficznym, będących informacjami publicznymi, co oznacza, że w zakresie dostępu do informacji, zawartych w zasobie, wyłączone jest stosowanie ustawy o dostępie do informacji publicznej. – wskazał NSA dodając, że dla uznania, że radny ma inny tryb dostępu do wnioskowanych danych, tryb ten musiałby być trybem zapewniającym mu możliwość pełnego dostępu do informacji, będących przedmiotem jego zainteresowania. Tylko wówczas można byłoby przyjąć, że radny ma zagwarantowany dostęp do interesujących go danych publicznych i odmówić stosowania przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej. Tymczasem wbrew zarzutom podniesionym w skardze kasacyjnej, w ustawie o samorządzie gminnym nie zawarto takich uregulowań, które pozwalałyby w ich trybie realizować radnym konstytucyjne prawo do uzyskiwania informacji na temat spraw publicznych.
NSA odniósł się także do podniesionego w skardze zarzutu nieuwzględnienia przez sąd art. 24 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym. Wskazał, że co prawda przepis ten daje radnym określone uprawnienia do uzyskiwania informacji i materiałów, wstępu do pomieszczeń, w których znajdują się te informacje i materiały, oraz wglądu w działalność urzędu gminy, a także spółek z udziałem gminy, spółek handlowych z udziałem gminnych osób prawnych, gminnych osób prawnych, oraz zakładów, przedsiębiorstw i innych gminnych jednostek organizacyjnych; jednak chodzi w nim raczej o wzmocnienie pozycji całej rady gminy, jako organu stanowiącego i kontrolnego, względem organu wykonawczego. Wątpliwości budzi natomiast zakres, rodzaj, termin i tryb udostępniania żądanych informacji oraz wskazanie ewentualnego związku żądania z zakresem zadań i kompetencji rady gminy.
NSA wskazał ponadto, że radny, niezależnie od pełnionej funkcji publicznej, którą sprawuje przez udział w posiedzeniach rady, pozostaje obywatelem i jak każdy obywatel Państwa – członek danej wspólnoty samorządowej, ma prawo do formułowania swych indywidualnych wniosków w trybie dostępu do informacji publicznej.
– Uniemożliwienie radnemu pozyskiwania informacji w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej tylko z tego powodu, że przysługuje mu prawo zasiadania w radzie i sprawowania w tym zakresie kompetencji kontroli, mogłoby doprowadzić do niczym nieuzasadnionych ograniczeń w dostępie do informacji publicznej, co z punktu widzenia pozycji ustrojowej radnego, nie pozostawałoby bez wpływu na funkcjonowanie systemu demokratycznego – wskazał NSA.

SPIS TREŚCI

Rada gminy, miasta nie może zobowiązać wójta, burmistrza, prezydenta miasta do podejmowania konkretnych działań

SĄDY O SAMORZĄDACH - BIULETYN SAMORZĄDOWCA 1/2023

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 2 września 2022 r., sygn. akt III OSK 2900/21

Zwrot „stanowienie o kierunkach działania” należy interpretować w ten sposób, że uprawnia on radę gminy, miasta do ustalania wójtowi, burmistrzowi, prezydentowi miasta celów jego działania, pozostających w zakresie właściwości działania gminy i obu organów. Nie może on zaś być podstawą do nakładania na wójta obowiązku realizacji oznaczonego zadania, rozumianego jako obowiązek wykonania jednostkowego, skonkretyzowanego, szczegółowego działania, połączonego np. ze sposobem czy terminem jego realizacji.

Tak wynika z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, stwierdzającego prawomocnie i ostatecznie, że Wojewoda Małopolski miał rację, wydając rozstrzygnięcie nadzorcze uchylające uchwalę rady miasta w sprawie ustalenia kierunków działania dla prezydenta miasta, dotyczących prowadzenia działalności informacyjnej i edukacyjnej w zakresie profilaktyki ciąż wśród nastolatek, chorób przenoszonych drogą płciową, w tym profilaktyki HIV.
Nieważność tej uchwały stwierdził Wojewoda Małopolski. W ocenie wojewody uchwała rady miasta została podjęta z naruszeniem art. 18 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym. Zgodnie z tym przepisem do wyłącznej właściwości rady gminy należy „ustalanie wynagrodzenia wójta, stanowienie o kierunkach jego działania oraz przyjmowanie sprawozdań z jego działalności”. Jak wskazał Wojewoda Małopolski, zakwestionowana uchwała zobowiązała prezydenta miasta do konkretnego zachowania, jakim było podjęcie wszelkich możliwych, koniecznych i prawnie dopuszczalnych działań, które miałyby polegać na prowadzeniu konkretnych działań (przeprowadzeniu działalności informacyjnej i edukacyjnej odnoszącej się do ściśle określonej tematyki, czyli profilaktyki ciąż wśród nastolatek, chorób przenoszących drogą płciową, w tym profilaktyki HIV). W ocenie wojewody w ramach kompetencji rady miasta do określenia kierunków działania prezydenta, nie mieściło się wydawanie wiążących poleceń organowi wykonawczemu, co do sposobu załatwienia spraw należących do jego kompetencji, a tym bardziej spraw należących do właściwości innych podmiotów. Wojewoda wskazał, że zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa oświatowego, za organizację zajęć edukacyjnych w szkole odpowiadał jej dyrektor, ponoszący odpowiedzialność za sprawowanie opieki nad uczniami, a rada rodziców i szkolna rada pedagogiczna wyrażała akceptację realizacji programów wychowawczo-profilaktycznych w szkole. Z kolei treść i działania o charakterze profilaktycznym kierowane do uczniów powinny być dostosowane do ich potrzeb rozwojowych, przygotowane w oparciu o diagnozę potrzeb i problemów występujących w danej społeczności szkolnej.
Rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Małopolskiego rada miasta zaskarżyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, który wyrokiem z dnia 14 lutego 2020 r. (sygn. akt III SA/Kr 1259/19) rozstrzygnięcie nadzorcze uchylił. W ocenie Sądu nie ma znaczenia, że rada miasta skonkretyzowała, czy też jak to nazwał organ nadzoru „zindywidualizowała”, rodzaj działalności informacyjnej i edukacyjnej. Oczekiwanie, że rada miasta będzie formułować kierunki działania, poprzez pozbawienie zawartych w uchwale ustaleń o tych kierunkach jakichkolwiek konkretów, spowodowałoby, że podejmowane uchwały byłyby w rzeczywistości pozbawione sensu normatywnego. Trzeba bowiem zaznaczyć, że z mocy prawa uchwały podejmowane w trybie art. 18 ust. 1 pkt 2 ustawy o samorządzie gminnym nie mogą zawierać konkretnych wytycznych działań – niemniej jednak skoro dotyczą ustalenia kierunków działania przez organ wykonawczy, to powinny one konkretyzować, tj. nazywać te kierunki działania.
Wyrok ten Wojewoda Małopolski zaskarżył kasacyjnie do Naczelnego Sądu Administracyjnego, który uchylił wyrok WSA w Krakowie, wskazując ostatecznie, że to Wojewoda Małopolski miał w tym sporze słuszność. W uzasadnieniu swojego wyroku NSA wskazał, że wykładnia przepisu art. 18 ust. 2 pkt 2 ustawy o samorządzie gminnym nie może ograniczyć się tylko do możliwych kontekstów językowych zwrotu „stanowienia o kierunkach jego działania”, lecz musi uwzględniać również dyrektywy wykładni systemowej, uwzględniającej zespół przepisów określających ustrój gminy i jej organów oraz ich wzajemne powiązania i relacje prawne. Z zawartego w przepisie art. 18 ust. 2 pkt 2 ustawy o samorządzie gminnym zwrotu „stanowienie o kierunkach jego działania” wynika, że uchwała rady gminy adresowana do wójta nie może dotyczyć konkretnej sprawy i wskazania sposobu jej załatwienia, tj. określenia skonkretyzowanego zadania, które wójt winien załatwić. Przepis posługuje się pojęciem stanowienia o kierunkach działania, co należy odczytywać jako określanie przez radę ogólnych, generalnych i strategicznych w danym okresie celów (a nie zadań) działania wójta, które pozostają w zakresie właściwości gminy, znajdują aktualnie lub mogą w przyszłości znaleźć źródła finansowania w budżecie gminy. Na przepis art. 18 ust. 2 pkt 2 u.s.g. w zakresie zwrotu „stanowienia o kierunkach działania” nie można więc spoglądać jako na źródło kompetencji rady miasta względem prezydenta, gdyż jest to raczej przepis zapewniający i stanowiący podstawę koordynacji działań obu organów gminy, podejmowanych z inicjatywy rady.

SPIS TREŚCI

Kompetencje starostów w sprawach dot. zatrzymanych pojazdów z odpadami

ANALIZY SAMORZĄDOWE - BIULETYN SAMORZĄDOWCA 1/2023

Wśród zadań powierzonych do wykonywania starostom, na podstawie przepisów ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz.U. z 2022 r. poz. 699 z późn. zm., dalej jako „ustawa o odpadach”) znalazły się zadania związane z postępowaniem z zatrzymanymi pojazdami transportującymi odpady. Zadania te obejmują tworzenie miejsc przechowywania pojazdów z odpadami (art. 24a ust. 4 Ustawy o odpadach), zawiadamianie uprawnionych o możliwości odebrania zatrzymanych pojazdów z odpadami (art. 24a ust. 11 ustawy o odpadach) oraz wydawanie postanowień ustalających wysokość opłat za usunięcie, strzeżenie i przechowywanie pojazdów z odpadami, zatrzymywanych w trakcie kontroli transportów odpadów (art. 24 ust. 8 ustawy o odpadach). Obecny kształt regulacji, dotyczących tego ostatniego zadania, może budzić wątpliwości, co do zakresu kompetencji powierzonych starostom.

ZATRZYMANIE KONTROLOWANEGO POJAZDU Z ODPADAMI

Przeprowadzane w ostatnich latach gruntowne zmiany przepisów obejmujących gospodarowanie odpadami doprowadziły w szczególności do ustanowienia prawnego mechanizmu, pozwalającego na zatrzymanie pojazdu z odpadami, uniemożliwiającego kontynuowanie transportu odpadów. Wprowadzenie możliwości zatrzymania pojazdu transportującego odpady uzasadniono jako „konieczne ze względu na nasilającą się skalę transportów odpadów (…) bez odpowiednich dokumentów z informacjami na temat rodzaju, masy transportowanych odpadów, posiadacza je przekazującego oraz miejsca przeznaczenia tych odpadów” – Uzasadnienie projektu ustawy o zmianie ustawy o Inspekcji Ochrony Środowiska oraz niektórych innych ustaw, druk nr 2662, Sejm VIII kadencji, s. 15; projekt ten przybrał ostatecznie postać ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. o zmianie ustawy o Inspekcji Ochrony Środowiska oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r. poz. 1479).
Brak dokumentów lub informacji dotyczących konkretnego transportu odpadów nie tylko nie stanowił przeszkody, ale wręcz ułatwiał obrót odpadami niezgodny z przepisami oraz ich porzucanie. Jako środek prawny, mający przeciwdziałać takim sytuacjom i umożliwiać weryfikację zgodności z prawem transportów odpadów, zaproponowano m.in. wprowadzenie możliwości zatrzymania pojazdów z odpadami.
Stosownie do art. 24a ust. 1 ustawy o odpadach, jeżeli w trakcie kontroli transportu odpadów ujawniono naruszenie szczegółowych wymagań dla transportu odpadów, przemieszczanie odpadów do nieuprawnionego odbiorcy, lub naruszenie przepisów o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów – pojazd wraz z odpadami może zostać zatrzymany przez Krajową Administrację Skarbową, Straż Graniczną, Policję, Inspekcję Transportu Drogowego oraz organy Inspekcji Ochrony Środowiska. Tak skonstruowany instrument ma charakter prewencyjny, umożliwiający kontrolę transportu odpadów objętych systemem monitorowania, prowadzonym przez te instytucje.

KONSEKWENCJE ZATRZYMANIA POJAZDU Z ODPADAMI

Pojazd z odpadami zatrzymany w trybie art. 24a ust. 1 ustawy o odpadach nie może pozostawać w miejscu jego zatrzymania. Stąd też, w art. 24a ust. 2 ustawy o odpadach przewidziano, że zatrzymany pojazd jest kierowany do najbliższego dostępnego miejsca wyznaczonego w wojewódzkim planie gospodarki odpadami, spełniającego warunki magazynowania odpadów. Jednym z obowiązków spoczywających na starostach, w odniesieniu do zatrzymywanych pojazdów z odpadami, jest utworzenie miejsc ich przechowywania, w terminie 6 miesięcy od uchwalenia wojewódzkiego planu gospodarki odpadami (art. 24a ust. 4 ustawy o odpadach).
Na gruncie ustawy o odpadach najpierw ani nie rozstrzygnięto, w jaki sposób należało postępować z zatrzymanymi pojazdami z odpadami, ani nie określono zasad przechowywania takich pojazdów. Niedostatki te zostały dostrzeżone przez ówczesne Ministerstwo Środowiska, które szczególnie podkreśliło konieczność doprecyzowania przepisów ustawy o odpadach m.in. „w zakresie miejsc, na które będą kierowane zatrzymane transporty odpadów” – Uzasadnienie projektu ustawy o zmianie ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach oraz niektórych innych ustaw, druk nr 3495, Sejm VIII kadencji, s. 22; projekt ten przybrał ostatecznie postać ustawy z dnia 19 lipca 2019 r. o zmianie ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2019 r. poz. 1579 z późn. zm.).

PODSTAWA OPŁAT ZA USUNIĘCIE, PRZECHOWYWANIE I STRZEŻENIE ZATRZYMANYCH POJAZDÓW Z ODPADAMI

Stosownie do art. 24a ust. 6 ustawy o odpadach za usunięcie, strzeżenie i przechowywanie pojazdu w miejscu wyznaczonym w wojewódzkim planie gospodarki odpadami pobiera się opłaty. Powyższy przepis jednoznacznie określa przedmiot opłat, które są należne za usunięcie, strzeżenie i przechowywanie pojazdu z odpadami, zatrzymanego w trybie art. 24a ust. 1 ustawy o odpadach oraz skierowanego w miejsce wyznaczone w wojewódzkim planie gospodarki odpadami w oparciu o art. 24a ust. 2 ustawy o odpadach.
W ocenie autora posłużenie się w art. 24a ust. 6 ustawy o odpadach rzeczownikami odczasownikowymi, utworzonymi od czasowników „usuwać”, „strzec” i „przechowywać”, przemawia za uznaniem, iż opłaty są należne za wykonanie tych czynności, czyli zrealizowanie usług polegających na usunięciu (poprzez przewiezienie lub holowanie), strzeżeniu (dozorowaniu, pilnowaniu) i przechowywaniu (uchronieniu w odpowiednich warunkach przed zaginięciem, uszkodzeniem lub zniszczeniem). W art. 24a ust. 6 ustawy o odpadach nie wprowadzono żadnych dodatkowych okoliczności, mających mieć wpływ na powstanie obowiązku poniesienia opłaty. W sytuacji, gdy pojazd z odpadami zostanie zatrzymany w tym trybie i skierowany do miejsca wyznaczonego w wojewódzkim planie gospodarki odpadami, gdzie jest strzeżony i przechowywany, to dochodzi do strzeżenia i przechowywania pojazdu z odpadami, za które – z mocy ustawy – pobiera się opłaty. Przepis art. 24a ust. 6 ustawy o odpadach należałoby zatem uznać za regulację służącą zapewnieniu pokrycia kosztów strzeżenia i przechowywania pojazdów przewożących odpady w miejscach utworzonych przez starostów na podstawie art. 24a ust. 4 ustawy o odpadach, w czasie, gdy właściwe organy władzy publicznej weryfikują okoliczności wykonywania poszczególnych transportów odpadów.

ZAKRES KOMPETENCJI STAROSTÓW

Stosownie do art. 24a ust. 8 ustawy o odpadach starosta właściwy ze względu na miejsce, do którego skierowano zatrzymany pojazd z odpadami, ustala, w drodze postanowienia, wysokość opłat za usunięcie, strzeżenie i przechowywanie pojazdu w tym miejscu, uwzględniając wydatki z tym związane zgodnie ze średnią ceną rynkową usług w zakresie usuwania, strzeżenia i przechowywania pojazdów na obszarze jego działania; w postanowieniu starosta ustala termin i sposób wniesienia opłat. Wydaje się, że w ten sposób przesądzono, iż na podstawie art. 24a ust. 8 ustawy o odpadach starostowie mogą władczo określać jedynie następujące kwestie:
wysokość opłaty,
termin wniesienia opłaty,
sposób wniesienia opłaty.
Są to zagadnienia wtórne w stosunku do powstania obowiązku uiszczenia opłaty za usunięcie, strzeżenie i przechowywanie zatrzymanego pojazdu z odpadami. Taki obowiązek powstaje z mocy prawa, na podstawie art. 24a ust. 6 ustawy o odpadach, gdzie wyraźnie podkreślono, iż za takie czynności pobiera się opłaty. Na płaszczyźnie ustawowej rozstrzygnięto również, kto jest obowiązany do jej uiszczenia – podmiot wykonujący transport odpadów (art. 24a ust. 7 ustawy o odpadach). Z kolei kompetencja starosty, wynikająca z art. 24a ust. 8 ustawy o odpadach, sprowadza się do ustalenia – w postanowieniu kierowanym do podmiotu wykonującego oznaczony, zatrzymany transport odpadów – wysokości opłaty za usunięcie, strzeżenie i przechowywanie konkretnego pojazdu z odpadami w oznaczonym miejscu wyznaczonym w wojewódzkim planie gospodarki odpadami. Zdaniem autora, na podstawie art. 24a ust. 8 ustawy o odpadach, nie wyposażono starostów w kompetencję do podejmowania rozstrzygnięć innych, niż określenie wysokości opłaty, do której uiszczenia jest obowiązany podmiot wykonujący transport odpadów.

ORZECZNICTWO

Możliwe wątpliwości co do zakresu kompetencji starostów były również przedmiotem analiz w orzecznictwie sądów administracyjnych, gdzie w szczególności rozstrzygnięto, że na gruncie przepisów ustawy o odpadach starostowie nie zostali uprawnieni do badania zasadności zatrzymywania pojazdów z odpadami i ich kierowania na wyznaczone miejsca, co wyklucza dopuszczalność uzależniania wydawania postanowień określających wysokość opłat od okoliczności zatrzymania pojazdów z odpadami – zob. np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 10 listopada 2020 r., sygn. akt II SA/Bk 688/20; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z 22 czerwca 2022 r., sygn. akt II SA/Bd 1203/21.
Jak wprost stwierdzono w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z 22 września 2021 r., sygn. akt II SA/Go 512/21, „organ (…) nie mógł (…) uzależniać możliwości ustalenia opłaty od uprzedniego rozstrzygnięcia kwestii zasadności zatrzymania naczepy”.

PODSUMOWANIE

Analiza przepisów ustawy o odpadach prowadzi do wniosku, iż okolicznościami wymaganymi do wzięcia pod uwagę przez starostów w ramach ustalania wysokości opłat za usunięcie, przechowywanie i strzeżenie pojazdów z odpadami są:
zastosowanie trybu zatrzymania pojazdu z odpadami przewidzianego w art. 24a ust. 1 ustawy o odpadach przez jedną z instytucji wymienionych w tym przepisie, oraz
skierowanie pojazdu z odpadami na miejsce wyznaczone w wojewódzkim planie gospodarki odpadami, spełniające warunki magazynowania odpadów (czy to przez nadzorowanie przejazdu pojazdu w to miejsce, czy też jego przewiezienie lub odholowanie – art. 24a ust. 2a ustawy o odpadach).
Powyższe skutkuje obecnością pojazdu z odpadami w miejscu wyznaczonym przez starostę, co z kolei wiąże się z rozpoczęciem strzeżenia i przechowywania takiego pojazdu, czyli podjęciem świadczenia usług, za których wykonanie jest należna opłata, naliczana przez właściwego starostę.

Tymon Grabarczyk
Associate w Praktyce Infrastruktury i Energetyki, Kancelaria Domański Zakrzewski Palinka sp.k.

SPIS TREŚCI

Konieczność dostosowania uchwał rad gmin do zmian w gospodarce nieczystościami ciekłymi

ANALIZY SAMORZĄDOWE - BIULETYN SAMORZĄDOWCA 1/2023

Teoretycznie tylko do 9 lutego 2023 r. rady gmin miały czas na dostosowanie swoich uchwał do zmian wprowadzonych z dniem 9 sierpnia 2022 r. do tzw. ustawy śmieciowej w odniesieniu do gospodarki nieczystościami ciekłymi.

Czytaj więcej: Konieczność dostosowania uchwał rad gmin do zmian w gospodarce nieczystościami ciekłymi

Mediacja – jedna z form pozasądowego rozwiązywania sporów w zamówieniach publicznych

ZAMÓWIENIA PUBLICZNE - SAS 1/2023

Zaistnienie sporu wynikającego z realizacji zamówienia publicznego generuje po stronie zamawiającego i wykonawcy potrzebę podjęcia działań, mających na celu jego zakończenie.

Zasadniczym instrumentem prawnym, który służy rozwiązywaniu sporów cywilnoprawnych pomiędzy zamawiającym a wykonawcą, jest ugoda. Zgodnie z art. 917 Kodeksu cywilnego przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego, w celu uchylenia niepewności co do roszczeń wynikających z tego stosunku, dla zapewnienia ich wykonania bądź w celu uchylenia sporu istniejącego lub mogącego powstać.
Potwierdzeniem dopuszczalności zawierania ugód przez jednostki sektora finansów publicznych w sprawach spornych należności cywilnoprawnych stanowi art. 54a ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (tj. Dz.U. z 2022 r. poz. 1634 z późn. zm.).
Zgodnie ze wskazanym przepisem, co do zasady, jednostka sektora finansów publicznych może zawrzeć ugodę, jeżeli wypracowane warunki tej ugody są dla tej jednostki lub odpowiednio SP albo budżetu jednostki samorządu terytorialnego korzystniejsze, niż prawdopodobny wynik postępowania sądowego albo arbitrażowego. Trzeba mieć bowiem na uwadze, że wybór drogi długotrwałego i kosztownego procesu sądowego może okazać się rozwiązaniem niekorzystnym dla zamawiającego, także z punktu widzenia zasad gospodarowania środkami publicznymi.
W tym miejscu wskazać należy, że nie stanowi naruszenia dyscypliny finansów publicznych dokonanie wydatku lub zaciągnięcie zobowiązania, jeżeli jest realizowane w wykonaniu ugody zawartej zgodnie z przepisami prawa.

MEDIACJE DOPUSZCZONE PRZEPISAMI PRAWA ZAMÓWIEŃ PUBLICZNYCH

Zgodnie z art. 591 ust. 1 ustawy Prawo zamówień publicznych, w sprawie majątkowej, w której zawarcie ugody jest dopuszczalne, każda ze stron umowy, w przypadku sporu wynikającego z zamówienia, może złożyć wniosek o przeprowadzenie mediacji lub inne polubowne rozwiązanie sporu do Sądu Polubownego przy Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej, wybranego mediatora albo osoby prowadzącej inne polubowne rozwiązanie sporu.
Definicja mediacji: mediacje to de facto negocjacje z udziałem niezależnej i bezstronnej osoby trzeciej, wspierającej strony w dojściu do porozumienia. Innymi słowy są to wspomagane, moderowane negocjacje. Uczestnicy mediacji przy pomocy mediatora ustalają, a często uświadamiają sobie swoje rzeczywiste interesy, jak również urealniają stawiane wcześniej żądania. Często są one istotnie odmienne od tych prezentowanych we wcześniejszych stanowiskach procesowych.
Korzyścią z procedur mediacyjnych, przewidzianych w prawie zamówień publicznych, są w szczególności:
czas – elastyczna i odformalizowana formuła postępowania daje stronom dużą swobodę w jego prowadzeniu, zaś perspektywę kilku lat zastępuje kilka miesięcy;
walor ugody sądowej – ugoda zawarta przed mediatorem, po jej zatwierdzeniu przez sąd, zyskuje walor ugody sądowej, a od jej zatwierdzenia sąd nie pobiera żadnej opłaty. Nie ma przy tym znaczenia, czy ugoda zostanie zawarta w ramach mediacji lub koncyliacji umownej, czy też mediacji lub koncyliacji ze skierowania sądu.

Marek Okniński

SPIS TREŚCI

Współpraca barterowa musi być poprzedzona procedurą zamówienia publicznego

ZAMÓWIENIA PUBLICZNE - SAS 1/2023

Barter zgodnie z definicją ustawową oznacza bezgotówkową wymianę towarów lub usług. Tego rodzaju wymiana zakłada, że każda ze stron dąży do tego, aby wartości świadczonych przez obie strony usług czy wymienianych towarów kompensowały się lub były zbliżonej wartości. W ramach współpracy barterowej wymianie mogą podlegać zarówno towary (towar za towar) albo usługi (usługa za usługę). Możliwa jest również wymiana towaru za usługę.

BARTER NA GRUNCIE PRZEPISÓW PRAWA ZAMÓWIEŃ PUBLICZNYCH

Ustawa z dnia 11 września 2019 r. Prawo zamówień publicznych (tj. Dz.U. z 2022 r. poz. 1710 ze zm.) nie definiuje pojęcia barteru. Natomiast dotychczas wypracowane orzecznictwo w zakresie stosowania przepisów dotyczących zamówień publicznych jednoznacznie przesądza, że współpraca barterowa musi być poprzedzona odpowiednią procedurą udzielenia zamówienia publicznego.
Zgodnie z art. 7 pkt. 23 ustawy Prawo zamówień publicznych z zamówieniem mamy do czynienia w przypadku wyboru wykonawcy, z którym zostanie zawarta odpłatna umowa, której przedmiotem będzie wykonanie usługi, dostawy lub roboty budowlanej.
Ustawodawca, definiując pojęcie zamówienia, wskazał na odpłatny charakter rozliczenia się za wykonanie zamówienia. Pojęcie odpłatności należy jednak rozumieć szeroko – nie wyłącznie w formie pieniądza.
Zgodnie z wyrokiem WSA z 17 czerwca 2009 r. (sygn.. akt: V SA/Wa 199/09), wskazać należy, że mimo iż rozliczenie umowy jest barterowe, nadal mamy „do czynienia z odpłatną umową, w której usługi nabywane przez zamawiającego mogą być wyrażone w jednostkach pieniężnych”.
Brak świadczeń pieniężnych, a konkretnie zapłaty za uzyskane świadczenie, tj. zawarcie przez zamawiającego umowy barterowej, nie może służyć omijaniu przepisów Prawa zamówień publicznych.
Zamawiający, udzielając zamówienia na dostawę, usługę, robotę budowlaną, jest zobowiązany do zapłaty za wykonane zamówienie; odpłatność ta następuje w takiej sytuacji w formie pieniężnej lub w postaci barteru, niemniej odpłatność występuje.
Sam fakt, że wykonawca nie otrzyma wynagrodzenia bezpośrednio od zamawiającego, nie dyskwalifikuje odpłatnego charakteru umowy. Pojęcie odpłatności umowy nie ogranicza się do świadczenia pieniężnego, pochodzącego bezpośrednio od zamawiającego. Odpłatność w dwustronnych stosunkach zobowiązujących oznacza bowiem jedynie obowiązek zapłaty za świadczenie wzajemne, która musi stanowić korzyść majątkową dla strony umowy. Odpłatność może mieć charakter wynagrodzenia wypłacanego bezpośrednio przez stronę umowy, ale również strony mogą w granicach wynikających z art. 3531 k.c. inaczej ukształtować stosunek umowny. Wynagrodzenie czy też odpłatność dlatego jest obligatoryjnym elementem treści każdego zamówienia publicznego, nakazanym w przepisach prawa zamówień publicznych przez prawodawcę, gdyż to właśnie dzięki tejże odpłatności jest z praktycznego punktu widzenia możliwe zapewnianie odpowiedniego poziomu konkurencji i zainteresowania ze strony wykonawców, przy ubieganiu się o poszczególne zamówienia publiczne, a w konsekwencji możliwe jest dzięki temu rzeczywiste realizowanie pierwszoplanowego celu prawa zamówień publicznych oraz pierwszoplanowego celu poszczególnych zamówień publicznych, jakim jest maksymalizowanie efektywności ekonomicznej dokonywanych zakupów (patrz: wyrok Krajowej Izby Odwoławczej z dnia 23 lutego 2018 r. sygn. akt: KIO 241/18).
Mając na uwadze powyższe, należy więc przyjąć, iż w przypadku, gdy stroną umowy barterowej jest podmiot zobowiązany do stosowania procedur określonych w ustawie Prawo zamówień publicznych, a wartość zamówienia jest równa lub wyższa niż 130 000 zł netto, to zawarcie umowy barterowej podlega reżimowi zamówień publicznych i musi zostać poprzedzone przeprowadzeniem postępowania o udzielenie zamówienia publicznego.

Zapamiętaj:

Zgodnie ze stanowiskiem prezentowanym przez Urząd Zamówień Publicznych umowa barterowa, w której obie strony spełniają świadczenia o charakterze niepieniężnym, podlega przepisom ustawy Prawo zamówień publicznych.

Marek Okniński

SPIS TREŚCI

Terminy w rozstrzygnięciach nadzorczych wojewodów i regionalnych izb obrachunkowych

POSTĘPOWANIE ADMINISTRACYJNE - SAS 1/2023

Zasada samodzielności jednostek samorządu terytorialnego wymaga nie tylko ustalenia precyzyjnego zakresu zastosowania środków nadzorczych, ale także określenia stosunkowo krótkiego terminu, w którym środki te mogą zostać zastosowane. Termin ten ma także zapewnić, aby stan niepewności, co do bytu prawnego aktów przyjmowanych przez organy samorządu terytorialnego, był jak najkrótszy.

WPROWADZENIE DO ROZSTRZYGNIĘĆ NADZORCZYCH

Ustawodawca przewidział możliwość ingerencji w uchwały organów stanowiących jednostek samorządu terytorialnego (dalej: JST) oraz zarządzenia organów wykonawczych JST, poprzez stwierdzenie ich nieważności w postępowaniu nadzorczym. Postępowania takie prowadzone są przez właściwych wojewodów, a w sprawach finansowych – przez regionalne izby obrachunkowe na podstawie art. 91 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (dalej: u.s.g.). Ewentualne postępowanie nadzorcze powyższych organów może odnosić się wyłącznie do wspomnianych aktów i zawsze prowadzone jest z urzędu, tj. nie jest możliwe jego wszczęcie na wniosek zainteresowanego podważeniem aktu podjętego przez organ gminy. Jedynym kryterium oceny, dokonywanej przez organ nadzoru, jest legalność (zgodność z prawem) ocenianego aktu. Obok tego ograniczenia ustawodawca przewidział istotne ograniczenia czasowe możliwości wszczęcia i przeprowadzenia postępowania nadzorczego, w stosunku do uchwał i niektórych zarządzeń, uzależniając rozpoczęcie biegu terminu od prawidłowego przekazania aktu do właściwego organu.

PRZEKAZANIE AKTU A POCZĄTEK BIEGU TERMINU

W oparciu o art. 90 u.s.g. organ wykonawczy gminy zobowiązany jest do przekazania uchwał rady gminy (rady miasta) w terminie 7 dni od dnia ich podjęcia, a aktów ustanawiających przepisy porządkowe w terminie 2 dni od dnia ich podjęcia. Z wykonywaniem powyższego obowiązku ustawodawca powiązał bieg terminu na ewentualne wydanie rozstrzygnięcia nadzorczego, wskazując w art. 91 ust. 1 u.s.g., że o stwierdzeniu nieważności orzeka organ nadzoru w terminie 30 dni od dnia doręczenia uchwały lub zarządzenia w trybie art. 90 u.s.g. Upływ wskazanego terminu powoduje definitywną utratę przez organ nadzoru uprawnienia do samodzielnego usunięcia uchwały lub zarządzenia organu JST przez stwierdzenie ich nieważności.
Zagadnieniem budzącym liczne wątpliwości stało się ustalenie zakresu obowiązku organu wykonawczego gminy do przekazania aktu podlegającego nadzorowi. Treść art. 90 ust. 1 u.s.g. wskazuje, że organ nadzoru powinien otrzymać wyłącznie akt podlegający jego ocenie. Od odebrania właśnie tego aktu należy liczyć bieg terminu na wydanie stosownego rozstrzygnięcia nadzorczego. W praktyce pojawiły się wątpliwości, co do liczenia tego terminu w przypadku istnienia przepisu rangi ustawowej, który nakazywałby doręczenie organowi nadzoru także innej dokumentacji, powiązanej z ocenianym aktem. Taką regulację wprowadza m.in. art. 20 ust. 2 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zgodnie z którym wójt (burmistrz, prezydent miasta) przedstawia wojewodzie uchwałę o przyjęciu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wraz z załącznikami oraz dokumentacją planistyczną. Powyższe rozwiązanie ma na celu zapewnienie wojewodzie możliwości kompleksowej oceny tak złożonego aktu prawa miejscowego, który będzie wywierał istotny wpływ m.in. na wykonywanie prawa własności. Przepis ten wywołał istotne rozbieżności, także w orzecznictwie. Z jednej strony wskazuje się, że dla liczenia terminu na wydanie rozstrzygnięcia nadzorczego istotny jest wyłącznie dzień faktycznego odebrania przez organ nadzoru samej uchwały przyjmującej plan miejscowy (zob. wyrok WSA w Gdańsku z 2 kwietnia 2014 r., II SA/Gd 88/14), co wynika z braku wprowadzenia przez ustawodawcę wprost odrębnego trybu dla liczenia terminu wydania rozstrzygnięcia nadzorczego, dotyczącego planu miejscowego. Takie stanowisko pociągnęło za sobą przyjęcie, że jeśli organ gminy nie przekazuje pełnej dokumentacji, to wobec ryzyka, że wskutek upływu terminu uchwała potencjalnie naruszająca prawo mogłaby pozostać w obrocie prawnym, dopuszczalne jest jej stwierdzenie nieważności tylko w powodu uniemożliwienia kontroli poprzez wspomniane nieprzekazanie (zob. wyrok NSA z 5 kwietnia 2011 r., sygn. akt II OSK 54/11). Należy jednak wskazać także na obecny w orzecznictwie pogląd odmienny opierający się na założeniu, że dopóki pełna wymagana dokumentacja planistyczna nie zostanie doręczona wojewodzie, nie zaczyna biec termin na wydanie rozstrzygnięcia nadzorczego (zob. wyrok WSA w Poznaniu z 3 lipca 2019 r., IV SA/Po 294/19).

MAKSYMALNY TERMIN NA ROZSTRZYGNIĘCIE NADZORCZE

Obok wskazanego terminu 30-dniowego ustawodawca w art. 91 ust. 4 u.s.g. wprowadził ograniczenie wskazujące, że nie stwierdza się nieważności uchwały lub zarządzenia organu gminy po upływie 1 roku od dnia ich podjęcia. Jednocześnie od zasady tej wprowadzono wyjątek, polegający na dopuszczeniu wydania rozstrzygnięcia nadzorczego wobec uchwały i zarządzenia, które powinny zostać przekazane wojewodzie na podstawie art. 90 ust. 1 u.s.g., lecz organ wykonawczy JST zaniedbał realizacji tego obowiązku, oraz aktów prawa miejscowego. Za słusznością powyższego rozwiązania przemawia fakt, że przy braku odpowiedniej regulacji można byłoby faktycznie wyłączyć kontrolę nadzorczą w stosunku do bardzo doniosłych aktów, np. uchwał stanowiących akty prawa miejscowego, poprzez rezygnację z przekazania ich organowi nadzoru. Natomiast bezwzględnie organ nadzoru traci prawo do wydania omawianego rozstrzygnięcia po upływie roku od dnia wydania tych aktów (w praktyce zarządzeń wójta), które nie musiały być okazywane organowi nadzoru (zob. wyrok WSA w Poznaniu z 27 marca 2014 r., IV SA/Po 1169/13).
Po upływie wskazanego terminu maksymalnego, zgodnie z art. 94 ust. 2 u.s.g., jeżeli istnieją przesłanki stwierdzenia nieważności, o niezgodności z prawem aktu organu JST orzeka sąd administracyjny. Ustawodawca nie posłużył się w tym przypadku pojęciem stwierdzenia nieważności, ponieważ takie orzeczenie ma skutek wsteczny, tj. przyjmowana jest fikcja prawna, jak gdyby dany akt nie istniał w obrocie prawnym. Różnica pomiędzy wyrokiem stwierdzającym nieważność, a wyrokiem stwierdzającym niezgodność aktu z prawem, sprowadza się zasadniczo do tego, że w pierwszym przypadku orzeczenie sądu wywołuje wskazany skutek wsteczny, natomiast w drugim przypadku akt gminy traci moc prawną dopiero z dniem orzeczenia o niezgodności z prawem (zob. wyrok WSA w Lublinie z 1 lipca 2008 r., III SA/Lu 190/08).

DOCHOWANIE TERMINU

Uwzględnienie wcześniej opisanych warunków wymaga, aby organ nadzoru wydał rozstrzygnięcie nadzorcze w terminie 30 dni od dnia odebrania ocenianego aktu i jednocześnie nie później niż w ciągu 1 roku od dnia jego wydania. Jedynie w przypadku aktów podlegających obowiązkowemu przekazaniu organowi nadzoru oraz aktów prawa miejscowego możliwe jest wydanie rozstrzygnięcia po upływie terminu 1 roku, ale wciąż nie później niż w ciągu 30 dni od dnia faktycznego odebrania aktu. Ustawodawca wskazał w art. 91 ust. 1 u.s.g., że we wspomnianym terminie orzeka się o stwierdzeniu nieważności. Oznacza to w praktyce, że najpóźniej 30. dnia od dnia odebrania uchwały lub zarządzenia organ nadzoru może wydać rozstrzygnięcie nadzorcze. W przypadku wojewody wydanie jest równoznaczne z podpisaniem rozstrzygnięcia nadzorczego (zob. wyrok NSA z 10 marca 2016 r., II OSK 287/16). Jeżeli natomiast rozstrzygnięcie wydawane jest przez regionalną izbę obrachunkową, to za datę jego wydania należy uznać datę podjęcia uchwały przez kolegium izby na przewidzianym ustawą posiedzeniu jawnym z zachowaniem prawa do udziału stron (zob. wyrok NSA z 17 października 2017 r., II GSK 227/16). Dla dochowania terminu bez znaczenia pozostaje natomiast data przesłania rozstrzygnięcia właściwemu organowi JST (czy również wskazanie właściwego organu jako adresata rozstrzygnięcia), a tym bardziej data odebrania rozstrzygnięcia przez organ gminy.
Na kanwie spraw dotyczących omawianych rozstrzygnięć, istotnych wątpliwości dostarcza ustalenie ostatniego dnia, w którym jeszcze jest możliwe wydanie rozstrzygnięcia nadzorczego i tym samym dochowanie terminu, jeśli 30. dzień wypadałby w sobotę lub dzień ustawowo wolny od pracy. Ponieważ w art. 91 ust. 5 u.s.g. znalazło się odwołanie do odpowiedniego stosowania przepisów ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (dalej: k.p.a.), to kwestią sporną stała się możliwość „przesunięcia” końca terminu na najbliższy dzień pracujący. Na taką możliwość wskazywałby bowiem art. 57 § 4 k.p.a., zgodnie z którym termin upływałby następnego dnia, który nie jest dniem wolnym od pracy ani sobotą. W orzecznictwie opowiedziano się jednak przeciw zastosowaniu powyższego przepisu, podkreślając jego materialny i nieprzywracalny charakter (zob. wyrok NSA z 9 grudnia 2020 r., II OSK 2465/20). W takim ujęciu organ nadzoru w praktyce powinien wydać rozstrzygnięcie przed dniem wolnym od pracy.
Termin zaskarżenia
Celem ochrony samodzielności samorządu terytorialnego organ JST może zaskarżyć rozstrzygnięcie nadzorcze do właściwego sądu administracyjnego. Zaskarżenie zgodnie z art. 98 ust. 1 u.s.g. możliwe jest wyłącznie w terminie 30 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia. W praktyce także w przypadku tego terminu pojawiły się wątpliwości, zwłaszcza w aspekcie wskazania początku biegu terminu do zaskarżenia. Termin ten należy liczyć od prawidłowego doręczenia rozstrzygnięcia właściwemu organowi. Dlatego wspomniany termin nie zaczyna biec, jeśli rozstrzygnięcie zostałoby doręczone przewodniczącemu rady gminy zamiast wójtowi (burmistrzowi, prezydentowi miasta) jako organowi właściwemu do reprezentacji gminy na zewnątrz (zob. postanowienie WSA w Bydgoszczy z 28 maja 2019 r., II SA/Bd 190/19). Nie zmienia tej oceny faktyczna możliwość łatwego zapoznania się przez organ wykonawczy gminy z treścią wydanego rozstrzygnięcia. Dopiero ponowne doręczenie właściwemu organowi sprawi, że termin na wniesienie skargi zacznie biec. Jeżeli organ nadzoru doręczyłby rozstrzygnięcie jednocześnie elektronicznie za pomocą platformy ePUAP oraz w formie tradycyjnej (papierowej) za pośrednictwem operatora pocztowego, to termin należy liczyć od dnia wcześniejszego odebrania korespondencji, a zapewne wcześniejsze będzie doręczenie elektroniczne (zob. wyrok NSA z 23 września 2022 r., III OZ 550/22). W takim przypadku organ gminy nie będzie mógł powołać się np. na wątpliwości dotyczące „podwójnego” doręczenia.

dr Kazimierz Pawlik
radca prawny

PODSTAWA PRAWNA
– Ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2022 r. poz. 559 z późn. zm.)
– Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2022 r. poz. 503 z późn. zm.)
– Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2022 poz. 2000 z późn. zm.)

SPIS TREŚCI

Gigantyczna operacja logistyczna

RYNEK ENERGII - SAS 1/2023

Luka, jaka powstała na polskim rynku węgla po ogłoszeniu embarga na surowiec z Rosji, wymagała wdrożenia nadzwyczajnych rozwiązań. W interwencyjny zakup węgla, przeznaczonego przede wszystkim dla gospodarstw domowych, ale też małych i średnich ciepłowni, należących m.in. do samorządów, zostały zaangażowane spółki z udziałem skarbu państwa. Do tej pory do Polski trafiło ponad 7,5 miliona ton węgla sprowadzonego przez PGE Paliwa, który sukcesywnie jest dystrybuowany na potrzeby energetyki, ciepłownictwa, przemysłu i gospodarstw domowych.

Skalę wyzwania, które stanęło przed Polską w 2022 roku, łatwiej zrozumieć stawiając za punkt wyjścia sytuację sprzed rosyjskiej inwazji na Ukrainę. Polska energetyka – dla której węgiel kamienny jest podstawowym paliwem – niemal w stu procentach korzystała z surowca z polskich kopalń. Zakłady wydobywcze zaopatrywały również lokalne ciepłownie i składy węgla oraz sprzedawały węgiel odbiorcom indywidualnym – głównie w bezpośrednim sąsiedztwie kopalń – na Śląsku, w Małopolsce i na Lubelszczyźnie. W pozostałych regionach gros paliwa ogrzewającego domy pochodził z importu – przede wszystkim był to relatywnie tani i zbliżony parametrami do polskiego, węgiel z Rosji. Inwazja Rosji na Ukrainę sprawiła, że konieczne stało się zastąpienie tego surowca.

WYZWANIE HANDLOWE I LOGISTYCZNE

Zadanie uzupełnienia powstałej luki premier Mateusz Morawicki powierzył m.in. PGE, która importem węgla kamiennego drogą morską do Polski zajęła się przez spółkę PGE Paliwa, doświadczonego importera węgla na potrzeby energetyki i ciepłownictwa. W krótkim czasie – ze względu na niedobory surowca w Europie – PGE Paliwa musiała znaleźć dostawców na często odległych geograficznie rynkach, zakontraktować dostawy, sprowadzić węgiel do Polski, przygotować infrastrukturę odbiorczą w kraju, przesortować i zadbać o dystrybucję nadzwyczajnie zakontraktowanych ilości węgla. Sama tylko PGE Paliwa zobowiązała się sprowadzić do końca sezonu grzewczego, czyli do 30 kwietnia 2023 roku 10 milionów ton „czarnego złota”, z czego ponad 7,5 miliona ton już trafiło do Polski.
Głównym kierunkiem dostaw do Polski stała się Kolumbia. Węgiel z tamtejszych kopalń jest mocno zbliżony parametrami do tego wydobywanego w polskich kopalniach. Wśród krajów pochodzenia należy również wymienić Indonezję i Australię, które również oferują węgiel wysokiej jakości o odpowiednich parametrach, który po przesortowaniu może trafić zarówno do gospodarstw domowych, jak i do ciepłowni.
Miliony ton węgla, sprowadzanego przez PGE Paliwa do Polski, trafia do portów w Gdańsku, Gdyni, Świnoujściu i w Szczecinie, a także do wybranych portów zagranicznych. Od września do grudnia zawinęło do nich około 100 statków z surowcem dla Polski. Począwszy od jesieni średnio każdego dnia z portów wyjeżdża 12 pociągów i 260 samochodów ciężarowych załadowanych węglem, który trafia do 20 centrów dystrybucyjnych PGE Paliwa w całej Polsce. Oznacza to, że od czterech miesięcy z morskich portów przeładunkowych do konsumentów w kraju średnio co 5 minut wyjeżdża ciężarówka pełna węgla, a co 2 godziny skład kolejowych węglarek.
Większość węgla do Europy przypływa na wielkich masowcach. Zanim trafi do odbiorców, musi zostać przesortowany, czyli podzielony na frakcje. Najdrobniejsze z nich – o rozmiarach od 0 do 8 mm, czyli tzw. miał – trafiają do elektrowni i ciepłowni, grubsze – od 8 do 25 mm, czyli tzw. groszek, i od 25 do 50 mm, czyli tzw. orzech – trafiają do gospodarstw domowych. Sortowanie węgla odbywa się jeszcze w porcie oraz w wybranych centrach dystrybucyjnych.

JAKOŚĆ SPRAWDZANA TRZYKROTNIE

Z perspektywy odbiorcy końcowego kluczowym aspektem jest jakość węgla – jego kaloryczność, zasiarczenie, wielkość frakcji. Na początku jesieni media obiegły informacje o rozczarowanych odbiorcach, którzy od prywatnego importera kupili węgiel niespełniający ich oczekiwań. By uniknąć takich sytuacji PGE Paliwa, w całym opisanym powyżej procesie, kilkukrotnie weryfikuje jakość sprowadzanego surowca.
Cały węgiel, jeszcze nieprzesortowany, badany jest po raz pierwszy przy załadunku na statek. Oceniane są wtedy jego parametry fizykochemiczne. Po dostarczeniu do Polski, w trakcie rozładunku węgla również pobierane są jego próbki. Następuje wtedy weryfikacja jego parametrów fizykochemicznych. Badaniu laboratoryjnemu poddawany jest również przesortowany węgiel, rozsiany na poszczególne frakcje: miał, groszek, orzech - osobno dla każdej z tych frakcji. Dodatkowo na wszystkich placach składowych cyklicznie weryfikowane są parametry fizykochemiczne i uziarnienie węgla. Węgiel zanim trafi do odbiorcy jest więc badany co najmniej trzy razy. Kontroli jakości dokonują wyspecjalizowane laboratoria i właściwe instytucje. Odbiorca końcowy otrzymuje więc pełną informację, skąd pochodzi dana partia węgla, jaka jest jego kaloryczność oraz uziarnienie.

WSPÓŁPRACA Z SAMORZĄDAMI

Sukces przedsięwzięcia o tej skali nie byłby możliwy bez zaangażowania samorządów uczestniczących w dystrybucji surowca dla gospodarstw domowych. Proces ten znacznie przyspieszył po dostosowaniu przez rząd obowiązujących przepisów do nadzwyczajnej sytuacji. Samorządy przyjęły rolę dystrybutora węgla na swoim terenie, realizując te działania samodzielnie, poprzez podległe sobie spółki lub we współpracy z wyspecjalizowanymi podmiotami prywatnymi. Dzięki dobrej współpracy codziennie kolejne partie węgla są wydawane na potrzeby gmin i ich mieszkańców. Dostawy trafiły już do wszystkich gmin, które złożyły zapotrzebowania na węgiel, a w pierwszych dniach stycznia rozpoczęło się już realizowanie zamówień na 2023 rok. Do tej pory sprowadzany przez PGE Paliwa węgiel trafił do ponad 700 gmin w Polsce.
Przyjęte przez rząd rozwiązania znacząco obniżyły również cenę surowca dla odbiorców indywidualnych. Najdroższe frakcje – groszek i orzech – sprzedawane są odbiorcom finalnym za około 2000 zł za tonę, Wzrost cen w porównaniu do roku ubiegłego rekompensuje dodatek węglowy w wysokości 3000 zł, który otrzymują gospodarstwa domowe opalane węglem. Przy średnim zużyciu opału w wysokości około 3 ton na sezon oznacza to, że realny koszt węgla zmniejsza się do zaledwie 1000 zł za tonę.

Więcej informacji jest dostępnych na stronie:
https://www.gov.pl/web/aktywa-panstwowe/dystrybucja-wegla-przez-samorzady--pytania-i-odpowiedzi

SPIS TREŚCI

Przegląd legislacyjny

AKTUALNOŚCI / PRZEGLĄD LEGISLACYJNY - SAS 1/2023

O ZAWODZIE LEKARZA

Od 1 stycznia 2023 r. obowiązuje ustawa z dnia 16 listopada 2022 r. o zmianie ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z dnia 27 grudnia 2022 r. poz. 2770).

Do najważniejszych postanowień ustawy należy zaliczyć: zmiany w zakresie finansowania stażu podyplomowego lekarza i lekarza dentysty; przeniesienie z budżetu państwa na Narodowy Fundusz Zdrowia źródła finansowania kosztów: świadczeń wysokospecjalistycznych, leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych, które przysługują bezpłatnie świadczeniobiorcom po ukończeniu 75. roku życia oraz leków, które przysługują bezpłatnie świadczeniobiorcom w okresie ciąży, realizowanych przez ministra właściwego do spraw zdrowia programów polityki zdrowotnej w zakresie zakupu produktów leczniczych i wyrobów medycznych dokonanego przez tego ministra; szczepionek służących do przeprowadzania obowiązkowych szczepień ochronnych, szczepionek oraz innych immunologicznych produktów leczniczych stosowanych w razie wystąpienia zagrożenia epidemicznego lub epidemii; zadań zespołów ratownictwa medycznego, z wyłączeniem lotniczych zespołów ratownictwa medycznego; rezygnację z opłacania z budżetu państwa składek na ubezpieczenie zdrowotne za osoby podlegające obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego, które nie opłacają ich z własnych środków; wprowadzenie obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego dla studentów i doktorantów, którzy odbywają kształcenie w Rzeczypospolitej Polskiej; absolwentów, którzy odbywają w Rzeczypospolitej Polskiej obowiązkowy staż oraz odbywających kursy języka polskiego lub kursy przygotowawcze do podjęcia nauki w języku polskim, o których mowa w przepisach odrębnych, nieposiadających obywatelstwa państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) i niebędących osobami, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, jeżeli zostali uznani za osoby pochodzenia polskiego w rozumieniu przepisów o repatriacji lub posiadają ważną Kartę Polaka.

PLANOWANIE I ZAGOSPODAROWANIE PRZESTRZENNE

Od 7 stycznia 2023 r. obowiązują przepisy ustawy z dnia 16 listopada 2022 r. o zmianie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z dnia 23 grudnia 2022 r. poz. 2747).

Ustawa dostosowuje system prawa do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 22 maja 2019 r. (sygn. akt SK 22/16). Trybunał Konstytucyjny orzekł w nim, że art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, rozumiany w ten sposób, że pozwala na ustalenie mniej korzystnego przeznaczenia nieruchomości, niż w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego uchwalonym przed 1 stycznia 1995 r., jest niezgodny z art. 64 ust. 2 Konstytucji RP. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego dotyczy stanu faktycznego, w którym wystąpiła luka czasowa między wygaśnięciem starego planu a uchwaleniem nowego, jednak wartość nieruchomości zmalała, porównując nowy plan ze starym. Gmina odmawia wówczas odszkodowania lub wypłaca je mniejsze, twierdząc, że co prawda wartość nieruchomości zmalała, porównując plan nowy ze starym, ale wartość nieruchomości, oceniając sposób jej wykorzystywania, była niższa niż wartość wynikająca ze starego planu. Celem uchwalonej ustawy jest przesądzenie, iż w przypadku wprowadzenia nowego planu zagospodarowania przestrzennego po luce planistycznej, gmina płaci sprzedającemu nieruchomość (pełne) odszkodowanie w wysokości różnicy między dawnym planem (sprzed 1995 r.) a nowym planem, a nie jedynie w wysokości różnicy między wartością wynikającą z faktycznego wykorzystania nieruchomości a nowym planem.

KOOPERATYWY MIESZKANIOWE

Od 1 marca 2023 r. obowiązuje ustawa z dnia 4 listopada 2022 r. o kooperatywach mieszkaniowych oraz zasadach zbywania nieruchomości należących do gminnego zasobu nieruchomości w celu wsparcia realizacji inwestycji mieszkaniowych (Dz.U. z dnia 4 stycznia 2023 r. poz. 28).

Celem ustawy jest umożliwienie realizacji inwestycji mieszkaniowych przez grupy obywateli, współdziałających w celu samodzielnego zaspokojenia swoich potrzeb mieszkaniowych. Kluczowe rozstrzygnięcia, jakie składają się na zaproponowaną formułę kooperatywy, wskazują, że:

  • w formule tej działają osoby fizyczne (nie przedsiębiorstwa), co do zasady, w liczbie minimum trzech, które są stronami umowy kooperatywy mieszkaniowej albo umowy spółki cywilnej, zawartej zgodnie z wymaganiami określonymi ustawowo (art. 5);
  • działanie w formule kooperatywy mieszkaniowej prowadzi do zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych członków kooperatywy lub ich własnych czy przysposobionych dzieci oraz osób z nimi zamieszkujących, zatem są to przedsięwzięcia inwestycyjne, których następstwem, co do zasady, nie będzie obrót nieruchomością i zysk, ale stworzenie miejsca do mieszkania i życia (art. 4);
  • w ramach działania w formule kooperatywy jest realizowana „inwestycja mieszkaniowa”, przy czym przez to pojęcie w kontekście omawianej formuły rozumie się realizowane przez członków kooperatywy (działających w ramach stosownej umowy, stanowiącej podstawę współdziałania w formule kooperatywy mieszkaniowej) przedsięwzięcie inwestycyjno-budowlane, służące zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych członków tej kooperatywy lub ich własnych lub przysposobionych dzieci oraz osób z nimi zamieszkujących, polegające na: 1) nabyciu nieruchomości gruntowej i budowie co najmniej jednego budynku wielorodzinnego lub 2) nabyciu nieruchomości gruntowej i budowie zespołu budynków mieszkalnych jednorodzinnych lub 3) nabyciu nieruchomości gruntowej zabudowanej
  • co najmniej jednym budynkiem i przeprowadzeniu w tym budynku robót budowlanych

SPIS TREŚCI

Likwidacja użytkowania wieczystego

AKTUALNOŚCI / PROJEKTY - SAS 1/2023

18 stycznia 2023 r. Zespół ds. infrastruktury, urbanistyki i transportu Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego negatywnie zaopiniował rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz niektórych innych ustaw (UD257).

Projekt stanowi kontynuację polityki obecnego rządu, zmierzającego do likwidacji użytkowania wieczystego. Podobnie jak poprzednia wersja z 2018 r. (etap I) projekt zakłada przekształcenie użytkowania wieczystego gruntów w prawo własności. Tym razem skorzystać mają przedsiębiorcy. Strona samorządowa KWRiST projekt zaopiniowała negatywnie, ponieważ projekt nie przewiduje żadnej rekompensaty dochodów JST utraconych na skutek likwidacji użytkowania wieczystego. Wzrost dochodów z tytułu przekształcenia użytkowania wieczystego we własność (jednorazowa i w jednym roku) w żaden sposób nie może być traktowany jako rekompensata stabilnego dochodu w postaci rocznych opłat z tytułu użytkowania wieczystego.

SPIS TREŚCI

Ogrzewanie domowe i nie tylko

AKTUALNOŚCI / PROJEKTY - SAS 1/2023

17 stycznia 2023 r. Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach w zakresie niektórych źródeł ciepła w związku z sytuacją na rynku paliw oraz niektórych innych ustaw, przedłożony przez ministra klimatu i środowiska.

Nowe przepisy zakładają, że jeżeli w danym systemie ciepłowniczym nastąpi wzrost cen netto dostawy ciepła większy niż 40% w stosunku do cen obowiązujących 30 września 2022 r., przedsiębiorstwa energetyczne otrzymają wyrównanie, tak aby uprawnieni odbiorcy nie zostali obciążeni nadmiernymi kosztami ciepła. W ten sposób wzrost cen ciepła dla odbiorców na cele mieszkaniowe i użyteczności publicznej ulegnie dodatkowemu ograniczeniu do ustalonego poziomu, który będzie zależny od historycznych cen dostawy ciepła. Maksymalna cena netto na ciepło dotyczy również limitu, który wynika ze średniej ceny wytwarzania ciepła z rekompensatą. Chodzi o to, aby nie doszło do nadmiernych wzrostów cen ciepła w tych lokalizacjach, w których podwyżki cen ciepła zaszły przed 30 września 2022 r. W takim przypadku, w rozliczeniach z odbiorcami przedsiębiorstwo ciepłownicze będzie musiało wykorzystywać cenę, która jest korzystniejsza dla odbiorcy. Maksymalna cena netto dostawy ciepła ma obejmować wszystkie składniki kosztowe dostawy ciepła, które występują w danym systemie ciepłowniczym, w tym dotyczące wytwarzania oraz przesyłania ciepła. W terminie do 10 dni od wejścia w życie ustawy, Prezes Urzędu Regulacji Energetyki obliczy i opublikuje maksymalną cenę netto dostawy ciepła, określoną odrębnie dla każdego przedsiębiorstwa energetycznego, które posiada koncesję i wykonuje działalność gospodarczą związaną ze sprzedażą ciepła.

SPIS TREŚCI

Zmiana granic gmin

AKTUALNOŚCI / PROJEKTY - SAS 1/2023

11 stycznia 2023 r. do laski marszałkowskiej wpłynął poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o samorządzie gminnym, ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego, ustawy o referendum lokalnym oraz ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Celem projektowanej regulacji jest uszczelnienie procesu dokonywania zmian terytorialnych w gminach, które w ostatnich latach były dokonywane przez Radę Ministrów dość często. Jakkolwiek ustawa o samorządzie gminnym stanowi, że ustalenie i zmiana granic gmin winny być dokonywane w sposób zapewniający gminie terytorium możliwie jednorodne ze względu na układ osadniczy i przestrzenny, uwzględniający więzi społeczne, gospodarcze i kulturowe oraz zapewniający zdolność wykonywania zadań publicznych – to w praktyce ostatnich lat wymogi te schodziły na dalszy plan. 

SPIS TREŚCI

SPIS TREŚCI SAS 1/2023

AKTUALNOŚCI / PROJEKTY

Zmiana granic gmin
Ogrzewanie domowe i nie tylko
Likwidacja użytkowania wieczystego

PRZEGLĄD LEGISLACYJNY

ANALIZY I KOMENTARZE

Jawność działania organów władzy publicznej
Socjalna polityka mieszkaniowa gmin w ujęciu prawnym
Nowe rozwiązania prawne w instytucji ponaglenia

RYNEK ENERGII

Gigantyczna operacja logistyczna

FUNKCJONOWANIE SAMORZĄDU

Wniosek o zakup węgla przysługującego na rok 2022 i 2023 po cenach preferencyjnych
Wójt, burmistrz, prezydent miasta weryfikuje, czy strażakowi OSP
przysługuje świadczenie ratownicze z tytułu wysługi lat

Skutki rozwiązania umowy z radnym przed uzyskaniem zgody rady powiatu

POSTĘPOWANIE ADMINISTRACYJNE

Terminy w rozstrzygnięciach nadzorczych wojewodów i regionalnych izb obrachunkowych
Osoba pozbawiona wolności może brać udział
w rozprawie administracyjnej on-line – kolejna nowelizacja k.p.a.

Adnotacja o sposobie rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej przykładem rażącego naruszenia prawa
Decyzja stwierdzająca naruszenie prawa kończąca wznowione postępowanie

FINANSE SAMORZĄDU

Udzielanie, rozliczanie i kontrola dotacji dla jednostek oświatowych,
prowadzonych przez inne podmioty niż gmina

Uchwały pozytywne i negatywne podejmowane w sprawie funduszu sołeckiego

PRAWO PRACY

Wstrzymanie wykonania uchwały odwołującej ze stanowiska starosty a istnienie stosunku pracy
Czy gminna jednostka organizacyjna może zatrudnić pracownika gminy
na stanowisko urzędnicze bez przeprowadzania wolnego naboru?

Godziny nadliczbowe kierownika USC

ZAMÓWIENIA PUBLICZNE

Zmiana wynagrodzenia wykonawcy zamówienia publicznego
Dokumentowanie zamówień poniżej progu bagatelności
Współpraca barterowa musi być poprzedzona procedurą zamówienia publicznego
Mediacja – jedna z form pozasądowego rozwiązywania sporów w zamówieniach publicznych
Termin umowy musi być jednoznacznie określony

DODATEK - BIULETYN SAMORZĄDOWCA - 1/2023

ANALIZY SAMORZĄDOWE

Konieczność dostosowania uchwał rad gmin do zmian w gospodarce nieczystościami ciekłymi
Kompetencje starostów w sprawach dot. zatrzymanych pojazdów z odpadami
Elektroniczny dziennik budowy – od 2023 czy 2030 roku?
Dokumenty rekrutacyjne jako przedmiot informacji publicznej

SĄDY O SAMORZĄDACH

Rada gminy, miasta nie może zobowiązać wójta, burmistrza,
prezydenta miasta do podejmowania konkretnych działań
Wójt, burmistrz, prezydent miasta ma obowiązek udostępnić informację publiczną radnemu gminy
Decyzja starosty o pozwoleniu na budowę wydawana jest 
w imieniu własnym powiatu i na jego odpowiedzialność

Z GMIN, MIAST I POWIATÓW

Podsumowanie pracy przedstawicieli ZGWRP w Zespole ds. Edukacji KWRiST w 2022 roku
O dystrybucji węgla, taryfach na wodę i ścieki oraz o likwidacji 
prawa użytkowania wieczystego i projekcie ustawy o tzw. sygnalistach

ZPP aktywnie i skutecznie na rzecz polskich powiatów 

WYDARZENIA SAMORZĄDOWE

Zapraszamy na VIII Europejski Kongres Samorządów
Targi EKOTECH – Innowacje w gospodarce odpadami i strategie dla samorządów
Zapraszamy na 3. Forum Miasteczek Polskich

 

DODATEK - ORZECZNICTWO - 1/2023

ORZECZNICTWO SN I SĄDÓW POWSZECHNYCH

Brak w aktach sprawy dokumentów potwierdzających działanie
w imieniu wójta gminy hamuje bieg skargi kasacyjnej

ORZECZNICTWO SĄDÓW ADMINISTRACYJNYCH

Głos przewodniczącego rady gminy nie jest ważniejszy od głosów innych radnych
Grzywna dla prezydenta miasta za nieprzekazanie sądowi skargi wojewody na uchwałę rady miasta

ROZSTRZYGNIĘCIA NADZORCZE WOJEWODÓW

Kompetencje gminy w zakresie ustawowego obowiązku sprzątania „ciągów pieszych”
Gminny program ochrony środowiska nie jest aktem prawa miejscowego
Uchwała rady miejskiej nie może rozstrzygać skutków
zaginięcia powiadomienia o nałożeniu opłaty parkingowej

Rada gminy musi podać w uchwale konkretną stawkę opłaty za pobyt dziecka w żłobku

ROZSTRZYGNIĘCIA NADZORCZE REGIONALNYCH IZB OBRACHUNKOWYCH

Rada gminy nie może ustanawiać dodatkowych uregulowań w przedmiocie
poboru opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi w drodze inkasa

Wadliwe określenie inkasenta w uchwale w sprawie poboru podatków
i opłat lokalnych oznacza niewypełnienie delegacji ustawowej

Regulamin udzielania przez gminę dotacji na remont obiektu zabytkowego

 

 

 

 

 

 

Głos przewodniczącego rady gminy nie jest ważniejszy od głosów innych radnych

ORZECZNICTWO SĄDÓW ADMINISTRACYJNYCH

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 12 września 2022 r., sygn. akt III SA/Kr 327/22

Zwykła większość głosów oznacza konieczność uzyskania większej ilości głosów „za” niż „przeciw”, przy czym żaden głos nie może mieć istotniejszego znaczenia niż pozostałe. Przyznanie w statucie gminy przewodniczącemu rady gminy „głosu decyzyjnego”, nie znajduje uzasadnienia w przepisach ustawowych, przez co narusza konstytucyjne zasady działania organów na podstawie i w granicach prawa (art. 2 i art. 7 Konstytucji RP).

Tak wynika z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, który zapadł w sprawie ze skargi Wojewody Małopolskiego na uchwałę rady gminy w sprawie uchwalenia statutu gminy. Wniesiona przez wojewodę skarga dotyczyła § 50 statutu, który stanowił, że „uchwały rady gminy zapadają zwykłą większością głosów w obecności co najmniej połowy składu rady w głosowaniu jawnym, chyba że ustawa o samorządzie gminnym stanowi inaczej” (ust. 1). W ust. 2 powyższego przepisu wskazano, że „w przypadku równej liczby głosów rozstrzyga głos przewodniczącego”.

W OCENIE WOJEWODY MAŁOPOLSKIEGO BRZMIENIE

§ 50 ust. 2 statutu gminy narusza art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym. Przepis ten stanowi bowiem, że uchwały rady gminy zapadają zwykłą większością głosów w obecności co najmniej połowy ustawowego składu rady, w głosowaniu jawnym, chyba że ustawa stanowi inaczej. A także wynikające z art. 2 (Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej) i art. 7 (Organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa) Konstytucji RP zasady działania organów na podstawie i w granicach prawa.

Ze stanowiskiem Wojewody Mazowieckiego zgodził się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie. Sąd wskazał, że zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym „Uchwały organów gminy zapadają zwykłą większością głosów w obecności co najmniej połowy składu organu, chyba że ustawa stanowi inaczej”. Z kolei zaskarżony § 50 ust. 2 załącznika do uchwały stanowi, że „w przypadku równej liczby głosów rozstrzyga głos przewodniczącego”. W ocenie WSA w Krakowie rada gminy dokonała w zaskarżonym przepisie nieuprawnionej ingerencji w treść ustawy i to w sposób, który zmienił treść ustawowej normy prawnej. Żaden bowiem przepis ustawy o samorządzie gminnym, ani innej obowiązującej ustawy nie upoważnia rady gminy do określenia w statucie gminy innej niż zwykła większość głosów dla podjęcia uchwały. Żaden przepis prawa nie upoważnia rady gminy do modyfikowania zwykłej większości głosów poprzez zmianę znaczenia (wagi) głosu niektórych radnych, poprzez przyznanie im szczególnej (decydującej czy rozstrzygającej) roli. W ocenie WSA w Krakowie przyznanie w statucie gminy przewodniczącemu rady gminy „głosu decyzyjnego” nie znajduje uzasadnienia w przepisach ustawowych, przez co narusza konstytucyjne zasady działania organów na podstawie i w granicach prawa (art. 2 i art. 7 Konstytucji RP). Zwykła większość głosów oznacza konieczność uzyskania większej ilości głosów „za” niż „przeciw”, przy czym żaden głos nie może mieć istotniejszego znaczenia niż pozostałe. Z tej przyczyny zakwestionowany § 50
ust. 2 załącznika do zaskarżonej uchwały należy uznać za sprzeczny z prawem w sposób istotny, co uzasadnia stwierdzenie jego nieważności.

Innowacje w gospodarce odpadami i strategie dla samorządów

TARGI EKOTECH JUŻ 8-9 MARCA 2023 R. W TARGACH KIELCE!

Targi Ochrony Środowiska i Gospodarki Odpadami EKOTECH skierowane są do samorządowców, przedsiębiorców oraz wszystkich osób zainteresowanych kwestiami gospodarowania odpadami. Wśród tegorocznych Wystawców nie zabraknie specjalistów z branży komunalnej, najlepszych producentów maszyn i urządzeń wykorzystywanych w gospodarce odpadami oraz firm oferujących rozwiązania z zakresu transportu odpadów czy usług związanych z segregowaniem śmieci. Bogaty program targów daje okazję do udziału w merytorycznych spotkaniach branżowych.

„E3” - EKOLOGIA-EKONOMIA-ENERGETYKA W GOSPODARCE ODPADAMI, CZYLI MIĘDZYNARODOWE FORUM GOSPODARKI ODPADAMI

Już po raz 9. podczas Targów EKOTECH firma AK Nova zorganizuje Międzynarodowe Forum Gospodarki Odpadami (MIFOD), w którym wezmą udział m.in. przedstawiciele samorządów i administracji rządowej, producenci i dostawcy technologii komunalnych, przedstawiciele organizacji non-profit i eksperci branżowi. Tegoroczna edycja odbędzie się pod hasłem „E3”, czyli ekologia-ekonomia-energetyka w gospodarce odpadami. Celem spotkania będzie przedstawienie odpadów nie tylko jako problem do zagospodarowania, ale również jako źródło surowców, energii i nawozów, znalezienie metod optymalizacji systemów zbiórki, gromadzenia, transportu i zagospodarowania odpadów, a także wskazanie odpowiednich strategii samorządom czy firmom komunalnym, dążącym do optymalizacji działań i zwiększenia efektywności związanej z gospodarowaniem odpadami.

II EDYCJA KONFERENCJI „RAZEM TWORZYMY EKOŚWIĘTOKRZYSKIE”

Drugiego dnia targów, 9 marca zaplanowano konferencję pn. „Razem tworzymy Ekoświętokrzyskie”, której tematem przewodnim będzie gospodarka o obiegu zamkniętym (GOZ), a także zagadnienia dot. innowacji i technologii z dziedziny ochrony środowiska, źródeł finansowania i aspektów prawnych z nimi związanych. Spotkanie w szczególności skierowane jest do przedsiębiorców oraz przedstawicieli administracji publicznej, przed którymi stoi szereg wyzwań, wynikających z polityki środowiskowej Unii Europejskiej oraz wykonywania zadań w ramach zielonej transformacji. Dodatkowe informacje w sprawach z dziedziny ochrony środowiska będzie można uzyskać podczas targów w punkcie informacyjnym Urzędu Marszałkowskiego Województwa Świętokrzyskiego w Kielcach.

POLSKIE STOWARZYSZENIE STACJI DEMONTAŻU POJAZDÓW EKO-AUTO I FIRMA EKOLOG Z PROPOZYCJĄ CIEKAWYCH WYDARZEŃ TOWARZYSZĄCYCH

W pierwszym dniu, 8 marca firma EKOLOG organizuje cykl bezpłatnych wykładów nt. m.in. pozwoleń zintegrowanych i wodnoprawnych, raportów oceny oddziaływania na środowisko, analizy akustycznej i pomiaru emisji oraz problemów podczas kontroli ferm i chlewni. Drugiego dnia spotkania, 9 marca zaplanowano wydarzenie pn. „Stacja demontażu pojazdu – działalność i perspektywy rozwoju”, organizowane przez Polskie Stowarzyszenie Stacji Demontażu Pojazdów Eko-Auto. Spotkanie poświęcone działalności i perspektywom rozwoju stacji demontażu pojazdów będzie okazją do rozmowy m.in. z radcą prawnym czy przedstawicielami Wojewódzkiego Inspektoratu Ochrony Środowiska.
Na 23. edycję Targów EKOTECH zapraszamy od 8 do 9 marca 2023 roku. W tym samym czasie w Targach Kielce odbywać się będą jubileuszowe Międzynarodowe Targi Energetyki i Elektrotechniki oraz Odnawialnych Źródeł Energii ENEX.

Wstęp na targi jest bezpłatny, rejestracja:
www.targikielce.pl/ekotech

Wydawca: SKIBNIEWSKI MEDIA, Warszawa