Postanowienia uchwały rady gminy w sprawie planu miejscowego dla wsi nie mogą być wewnętrznie sprzeczne
ROZSTRZYGNIĘCIA NADZORCZE WOJEWODÓW - BS 3 / 2023
Rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Mazowieckiego z dnia 6 kwietnia 2023 r., nr WNP-I.4131.76.2023.AK
Uchwała w sprawie planu miejscowego winna być sformułowana w sposób jasny, czytelny i jednoznaczny, a w swojej treści winna wyraźnie precyzować wszelkie kwestie, które normuje. Zamieszczanie w treści planu ustaleń wewnętrznie sprzecznych jest niedopuszczalne z punktu widzenia obowiązującego porządku prawnego i powoduje, że zamieszczane w planie normy prawa materialnego stają się w ten sposób niedookreślone.
Tak wynika z rozstrzygnięcia nadzorczego Wojewody Mazowieckiego, stwierdzającego nieważność części postanowień uchwały rady gminy, w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy dla wsi.
Stosownie do zapisów art. 14 ust. 8 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (dalej: u.p.z.p.), miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest aktem prawa miejscowego, uchwalanym zgodnie z art. 20 ust. 1 u.p.z.p., przez organ stanowiący gminy, tj. radę gminy. Zasady sporządzania aktu planistycznego dotyczą problematyki merytorycznej, która związana jest ze sporządzeniem aktu planistycznego, a więc jego zawartością. Zawartość aktu planistycznego określona została w art. 15 u.p.z.p. O tym, jakie postanowienia miejscowego planu obligatoryjnie (obowiązkowo) powinny się znaleźć w jego treści mówi art. 15 ust. 2 u.p.z.p. Przepis ten wskazuje m.in., że w planie miejscowym określa się obowiązkowo zasady ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu. Natomiast obowiązkiem organu nadzoru jest badanie zgodności uchwały ze stanem prawnym, obowiązującym w dacie podjęcia przez radę gminy uchwały i w przypadku stwierdzenia naruszenia prawa, do podjęcia interwencji stosownej do posiadanych kompetencji w tym zakresie.
Wojewoda wskazał, że w § 7 pkt 6 badanej uchwały rada gminy wprowadziła zakaz lokalizowania obiektów służących do obsługi produkcji rolnej, w tym między innymi ferm hodowlanych, ubojni oraz ferm zwierząt futerkowych. Natomiast w § 7 pkt 7 uchwały ustalono „maksymalną wielkość chowu lub hodowli zwierząt 39 DJP w jednym gospodarstwie rolnym”. W ocenie organu nadzoru rada gminy z jednej strony zakazała lokalizowania obiektów służących do obsługi produkcji rolnej, z drugiej zaś ustaliła możliwość ich lokalizowania, dopuszczając możliwość chowu lub hodowli zwierząt w ramach jednego gospodarstwa rolnego. W ocenie wojewody oznacza to, że „przy podejmowaniu przedmiotowej uchwały, doszło do powstania ewidentnej, wewnętrznej sprzeczności pomiędzy zapisami części tekstowej planu miejscowego.”
Organ nadzoru podkreślił, że określenie zasad ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu, o których mowa w art. 15 ust. 2 pkt 3 u.p.z.p. należy do jednych z zasadniczych instrumentów kształtowania ładu przestrzennego na danym terenie. Dlatego też zamieszczanie w treści planu ustaleń wewnętrznie sprzecznych jest niedopuszczalne z punktu widzenia obowiązującego porządku prawnego.
–„Plan miejscowy jest narzędziem służącym do pogodzenia interesów obywateli, wspólnot samorządowych i państwa w sprawach przeznaczenia terenów na określone cele i ustalenia zasad ich zagospodarowania. Uchwała w sprawie planu miejscowego winna być zatem sformułowana w sposób jasny, czytelny i jednoznaczny, a w swojej treści winna wyraźnie precyzować wszelkie kwestie, które normuje. Biorąc pod uwagę powyższe niezbędnym jest stwierdzenie nieważności ustaleń, o których mowa, w celu doprowadzenia do wewnętrznej spójności aktu prawa miejscowego, w takim zakresie, by ustalenia planistyczne spełniały wymogi wynikające z przytoczonych powyżej przepisów u.p.z.p. oraz rozporządzenia w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.” – podkreślił wojewoda.
