Wada decyzji z cechą oczywistości
FINANSE SAMORZĄDU - SAS 7/2012
PYTANIE SKARBNIKA:
Wydaliśmy decyzję wymiarową w podatku od nieruchomości. Po jakimś czasie okazało się, że w kwocie podatku wskazanej w decyzji wkradł się błąd - zamiast końcówki kwoty „192” wskazane było „292”. Czy możemy tę pomyłkę sprostować postanowieniem w trybie art. 215 § 1 Ordynacji podatkowej?
ODPOWIEDŹ PRAWNIKA:
Podanie w sentencji decyzji niewłaściwej wysokości zobowiązania podatkowego jest wadą decyzji, która nie ma cechy oczywistości, gdyż określenie w decyzji kwoty zobowiązania podatkowego jest istotnym elementem decyzji i rozstrzygnięciem merytorycznym. Rozstrzygnięcia merytoryczne z zasady powinny zapadać w formie decyzji, a nie postanowienia.
Stosownie do art. 215 § 1 Ordynacji podatkowej, organ podatkowy może, z urzędu lub na żądanie strony, prostować w drodze postanowienia błędy rachunkowe oraz inne oczywiste omyłki w wydanej przez ten organ decyzji.
BŁĘDY I OMYŁKI
Zgodnie z poglądami doktryny, błędem rachunkowym, który może być prostowany w trybie art. 215 § 1 Ordynacji podatkowej, jest omyłka w działaniu matematycznym, które zostało włączone do decyzji jako jego część składowa. Pod pojęciem zaś oczywistej omyłki należy rozumieć taki błąd słowny, który nie budzi najmniejszej wątpliwości. Do oczywistych omyłek zalicza się różne błędy pisarskie, komputerowe itp. (Sławomir Presnarowicz, Komentarz do art. 215 ustawy – Ordynacja podatkowa, Lex Omega).
CECHA OCZYWISTOŚCI
Natomiast zgodnie z poglądami orzecznictwa sądów administracyjnych, wszystkie wymienione w art. 215 § 1 Ordynacji podatkowej wady decyzji charakteryzuje cecha ich oczywistości, czyli że są to błędy „widoczne na pierwszy rzut oka” bez potrzeby przeprowadzania dodatkowych badań czy ustaleń. Wskazana cecha oczywistości stanowi jednocześnie granice dopuszczalności sprostowania, polegającą na tym, że sprostowanie decyzji w tym trybie nie może prowadzić do zmiany merytorycznej decyzji, jest ono bowiem przewidziane do usuwania nieistotnych wątpliwości.
Zatem wydaje się, że podanie w sentencji decyzji niewłaściwej wysokości zobowiązania podatkowego jest wadą decyzji, która nie ma cechy oczywistości, gdyż określenie w decyzji kwoty zobowiązania podatkowego jest istotnym elementem decyzji i rozstrzygnięciem merytorycznym. Natomiast rozstrzygnięcia merytoryczne z zasady powinny zapadać w formie decyzji, a nie postanowienia. Podobne poglądy do stanowiska zajętego w odpowiedzi na pytanie wyraził, przykładowo, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w wyroku z dnia 24 maja 2012 r. (syg. akt. I SA/Rz 230/12).
Monika Truksa
Podstawa prawna:
– Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r.
– Ordynacja podatkowa (jednolity tekst: Dz. U z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.).
