O nas

SAS2/2016

Pozytywnie, ale z uwagami

AKTUALNOŚCI / TEMAT MIESIĄCA / KOMENTARZ - SAS 2 / 2016

W ocenie organizacji samorządowych Program 500 + to inicjatywa zasługująca na poparcie, gdyż zajmuje się kwestiami demograficznymi. Mają jednak do niego szereg uwag szczegółowych.

To prawda, że większe wsparcie finansowe dla rodzin posiadających dzieci jest potrzebne. Pozwoli bowiem poprawić ich warunki materialne oraz zapewnić rozwój. Jednak z punktu widzenia samorządów program – w wersji zaproponowanej przez rząd – rodzi wątpliwości, które skupiają się wokół środków potrzebnych na jego realizację oraz zbyt krótkie vacatio legis, zakładające uruchomienie 500+ 1 kwietnia 2016 r.
Rząd proponuje gminom dotację celową na wykonywanie zadań związanych z obsługą programu. Ma ona wynieść 1,5 %. przyznanych środków. Samorządy mają wątpliwości, czy będzie to kwota wystarczająca. – Realizacja programu będzie wymagała zatrudnienia nowych pracowników, przygotowania dla nich miejsc pracy, wyposażenia w sprzęt – mówi Krzysztof Żuk, prezydent Lublina. – Uważam, że dotacja na poziomie 2% to będzie za mało na pokrycie tych kosztów. Na realizację innych zadań samorządy dostają z reguły 3 % dotację, a i tak do nich dokładają – wskazuje. I dodaje, że w jego ocenie adekwatny poziom finansowania obsługi Programu 500+ do wynikających z niego dla gmin obowiązków, powinien wynosić co najmniej 4 %.
Gminy oczekują także zapewnień Ministra Finansów o wysokości środków przewidzianych w ustawie budżetowej, aby mogły rozpocząć formalne czynności: niezbędne zamówienia, zakupy, nabór pracowników itp.
Zgodnie z projektem program 500+ ma ruszyć 1 kwietnia 2016 r. Od tego dnia do gmin będą wpływać pierwsze wnioski o pieniądze. Oznacza to, że na przygotowanie się do obsługi tego zadania gminy mają niecałe 2 miesiące. Samorządy wskazują, że to zdecydowanie za mało czasu, aby rzetelnie przygotować się do obsługi interesantów. Obawiają się głównie o to, że jeżeli program wystartuje niedostatecznie przygotowany, to cała odpowiedzialność za to, że przyznawanie świadczeń nie przebiega sprawnie spadnie na gminy i miasta. Trzeba przyznać, że ich obawy nie są bezzasadne. To bowiem gminnym urzędnikom dostało się najbardziej od mieszkańców za opóźnienia przy wydawaniu dowodów osobistych, czy rejestracji stanu cywilnego. Czy w przypadku 500+ sytuacja ma się powtórzyć tylko dlatego, że rząd jak najszybciej chce spełnić swoje wyborcze obietnice?
Realizacja programu nasuwa zresztą inne wątpliwości, chociażby związane z niewliczaniem świadczenia wychowawczego do dochodu rodziny oraz niezadowoleniem części osób pozbawionych prawa do świadczeń (np. niewielkie przekroczenie górnego pułapu będzie rodzić poczucie niesprawiedliwości, gdy świadczenie nie zostanie wypłacone, a będzie ono przysługiwać ludziom bogatym, ale z większą liczbą dzieci).
Pomimo tych wszystkich zastrzeżeń samorządy uważają, że Program 500+ zasługuje na poparcie. Stanowi bowiem pierwszą próbę rozwiązania problemów demograficznych, z którymi nasz kraj już w krótce będzie musiał się zmierzyć. 500 zł na drugie oraz każde kolejne dziecko może być istotną zachętą dla rodzin do posiadania dzieci.
Program może też przynieść korzyści gminom. Jak bowiem wskazuje rząd dzięki niemu zmniejszy się liczba osób korzystających z pomocy społecznej, a to oznacza oszczędności dla lokalnych budżetów. Czy efekt ten nastąpi, czy też nie, czas pokaże.
Rodzice będą też musieli wydać gdzieś te dodatkowe 17 mld zł i to tylko w 2016 r. Taka kwota może zwiększyć zyski lokalnych przedsiębiorców, a więc i płacone przez nich podatki, czy to PIT, czy CIT. To oznacza wyższe wpływy z udziałów w tym podatku do budżetów gmin. Pod warunkiem, że całej śmietanki nie zbierze budżet państwa za pomocą szykowanych przez ministra finansów nowych podatków: obrotowego od handlu, czy od instytucji finansowych.

Jakub Gortyński

SPIS TREŚCI

Zadania samorządu związane z Programem Rodzina 500+

AKTUALNOŚCI / TEMAT MIESIĄCA - SAS 2 / 2016

1 lutego 2016 r. Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci, przedłożony przez Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej. Projekt ustawy został przyjęty przez Sejm RP 11 lutego 2016 r.

OSOBY UPRAWNIONE DO ŚWIADCZEŃ

Zgodnie z ustawą, na drugie i kolejne dziecko ma być wypłacane 500 zł miesięcznie do ukończenia przez nie 18 lat. W takim przypadku nie będzie obowiązywało kryterium dochodowe, natomiast rodziny, w których dochód na osobę nie przekroczy 800 lub 1200 zł (z dzieckiem niepełnosprawnym) będą mogły otrzymać 500 zł miesięcznie również na pierwsze dziecko.
Co istotne w projekcie przewidziano, że prawo do świadczenia wychowawczego przysługuje nie tylko obywatelom polskim, ale także pewnej grupie cudzoziemców (m.in. posiadającym kartę pobytu z adnotacją „dostęp do rynku pracy”, z wyłączeniem obywateli państw trzecich, którzy uzyskali zezwolenie na pracę na terytorium państwa członkowskiego na okres nieprzekraczający dwunastu miesięcy, obywateli państw trzecich przyjętych w celu podjęcia studiów oraz obywateli państw trzecich, którzy mają prawo do wykonywania pracy na podstawie wizy).
Jak podaje Kancelaria Prezesa Rady Ministrów z programu skorzysta 2,7 mln polskich rodzin, a świadczenie wychowawcze otrzyma ponad 3,7 mln polskich dzieci. Założono, że w 2016 r. na ten cel zostanie przeznaczone ponad 17 mld zł.

OBOWIĄZKI WÓJTA, BURMISTRZA, PREZYDENTA MIASTA

Organem właściwym do realizacji zadań z zakresu świadczenia wychowawczego, które będą zadaniami zleconymi z zakresu administracji rządowej będzie wójt, burmistrz lub prezydent miasta, właściwy ze względu na miejsce zamieszkania osoby ubiegającej się o świadczenie wychowawcze (z wyjątkiem spraw związanych z koordynacją zabezpieczenia społecznego, które będzie realizować marszałek województwa). Organ wykonawczy gminy będzie zatem prowadzić postępowanie w sprawie świadczenia wychowawczego. Jednocześnie wójt, burmistrz (prezydent miasta) będzie mógł upoważnić, w formie pisemnej, swojego zastępcę, pracownika urzędu albo kierownika ośrodka pomocy społecznej lub innej jednostki organizacyjnej gminy, a także inną osobę na wniosek kierownika ośrodka pomocy społecznej lub innej jednostki organizacyjnej gminy, do prowadzenia postępowania w sprawach wypłaty świadczenia wychowawczego, a także do wydawania w tych sprawach decyzji. W przypadku upoważnienia kierownika ośrodka pomocy społecznej postępowania będzie prowadzić komórka organizacyjna, właściwa do realizacji świadczeń rodzinnych. W ustawie wprost zapisano, że realizacja świadczeń wychowawczych nie może powodować nieprawidłowości w wykonywaniu zadań pomocy społecznej, a także nie może naruszać norm zatrudnienia pracowników socjalnych, określonych w przepisach o pomocy społecznej. Nie może zatem zwiększać obciążenia godzinowego pracowników. W sytuacji, gdy w ośrodku pomocy społecznej nie została utworzona komórka organizacyjna właściwa do realizacji świadczeń rodzinnych, komórkę taką będzie należało obligatoryjnie wyodrębnić.

OBOWIĄZKI MARSZAŁKA WOJEWÓDZTWA

Stosownie do art. 10 ustawy marszałek województwa, właściwy ze względu na miejsce zamieszkania osoby ubiegającej się o świadczenie wychowawcze, będzie realizować zadania w sprawach świadczenia wychowawczego, w zakresie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego w przypadku przemieszczania się osób w granicach Unii Europejskiej i Europejskiego Obszaru Gospodarczego oraz wydawać decyzje administracyjne w tym zakresie. Marszałek województwa będzie również mógł w formie pisemnej upoważnić dyrektora, jego zastępcę lub innego pracownika regionalnego ośrodka polityki społecznej albo innego pracownika urzędu marszałkowskiego do załatwiania w jego imieniu spraw dotyczących realizacji świadczenia wychowawczego w ramach koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego i wydawania w tych sprawach decyzji.

PROCEDURA

Przyznanie prawa do świadczenia wychowawczego oraz jego wypłata będą następować na wniosek rodziców, jednego z rodziców, opiekuna prawnego dziecka lub opiekuna faktycznego dziecka. Wniosek powinien być złożony w urzędzie gminy lub miasta, właściwym ze względu na miejsce zamieszkania osoby ubiegającej się o świadczenie wychowawcze i zawierać szereg danych dotyczących osoby występującej o przyznanie świadczenia wychowawczego (w tym imię, nazwisko, datę urodzenia, numer PESEL lub numer dokumentu potwierdzającego tożsamość) oraz danych dzieci pozostających na utrzymaniu osoby. Do wniosku konieczne będzie dołączenie wielu dokumentów, w tym zaświadczenia o dochodach (uzyskiwanych z różnych źródeł, np. z gospodarstwa rolnego). W przypadku, gdy w stosunku do osoby ubiegającej się o świadczenie wychowawcze wystąpią wątpliwości dotyczące okoliczności uprawniających do uzyskania tego świadczenia, organ właściwy będzie mógł w tym zakresie przeprowadzić wywiad, a także zwrócić się do kierownika ośrodka pomocy społecznej o przeprowadzenie rodzinnego wywiadu środowiskowego, o którym mowa w ustawie z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej.
Pierwszy okres, na który ustalane jest prawo do świadczenia wychowawczego, rozpoczyna się z dniem wejścia w życie ustawy i kończy 30 września 2017 r. W przypadku ustalania prawa do świadczenia wychowawczego na ww. okres, z którego dochody stanowią podstawę ustalenia prawa do świadczenia wychowawczego, jest rok kalendarzowy 2014. Prawo do świadczenia ustala się z uwzględnieniem określonych ustawą przepisów o utracie i uzyskaniu dochodu. W przypadku złożenia wniosku o ustalenie prawa do świadczenia wychowawczego w terminie trzech miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy, prawo do świadczenia wychowawczego, na podstawie tego wniosku, ustala się począwszy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.
Wypłata świadczenia wychowawczego będzie podlegała wstrzymaniu, jeżeli osoba otrzymująca to świadczenie odmówiła udzielenia lub nie udzieliła w wyznaczonym terminie wyjaśnień, co do okoliczności mających wpływ na prawo do świadczenia wychowawczego. Z kolei osoba, która pobrała nienależnie świadczenie wychowawcze, będzie obowiązana do jego zwrotu. Nienależnym świadczeniem będzie np. świadczenie wychowawcze, wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie lub zawieszenie prawa do tego świadczenia albo wstrzymanie wypłaty świadczenia wychowawczego w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca to świadczenie była pouczona o braku prawa do jego pobierania.

Minister właściwy do spraw rodziny określi, w drodze rozporządzenia, sposób i tryb postępowania w sprawach o przyznanie świadczenia wychowawczego oraz wzory:

1. wniosku o ustalenie prawa do świadczenia wychowawczego;
2. oświadczeń o dochodach rodziny, w tym oświadczeń osób rozliczających się na podstawie przepisów o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne;
3. oświadczeń o wielkości gospodarstwa rolnego
– kierując się koniecznością zapewnienia prawidłowego przebiegu postępowania w sprawach o przyznanie świadczenia wychowawczego oraz przekazywania dokumentacji niezbędnej do sprawnej realizacji (w tym drogą elektroniczną) zadań w zakresie świadczenia wychowawczego.
Do procedury zastosowanie będzie miał Kodeks postępowania administracyjnego.

FINANSOWANIE

Świadczenie wychowawcze i koszty jego obsługi będą finansowane w formie dotacji celowej z budżetu państwa. Koszty obsługi w przypadku organu właściwego wynoszą 1,5% otrzymanej dotacji na świadczenie wychowawcze. Co istotne zwroty nienależnie pobranych świadczeń wychowawczych w trakcie danego roku budżetowego nie będą miały wpływu na wysokość kosztów obsługi. Zarówno wójt, burmistrz (prezydent miasta), jak i marszałek województwa zobowiązani będą do sporządzania i przekazywania, za pośrednictwem wojewody, ministrowi właściwemu do spraw rodziny sprawozdania rzeczowo-finansowego z wykonywania zadań z zakresu świadczenia wychowawczego.

Paweł Groński

Czytaj również: Komentarz - Pozytywnie, ale z uwagami

SPIS TREŚCI

Śmieci dla firm komunalnych

AKTUALNOŚCI / KOMENTARZE - SAS 2 / 2016

Ministerstwo Środowiska chce zniesienia obowiązku organizowania przez gminy przetargów na odbiór i zagospodarowanie odpadów komunalnych.

Nowelizacja ustawy Prawo zamówień publicznych, nad którą prace trwają w Ministerstwie Rozwoju, stała się po raz kolejny polem dyskusji na temat obowiązku organizowania przetargów na odbiór i zagospodarowanie odpadów komunalnych, którego zniesienia konsekwentnie i od samego początku domagają się gminy.

WYKREŚLIĆ WYJĄTKI

Punktem wyjścia jest dokonywana przez projekt implementacja do naszego porządku prawnego dyrektywy 2014/24/UE z 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych (tzw. dyrektywa klasyczna), w tym zamówień typu in-house, które pozwolą, np. jednostkom samorządu terytorialnego, zlecać zadania własne spółkom komunalnym. Oczywiście pod pewnymi warunkami, a jednym z nich jest kontrola gminy nad spółką komunalną.
Dla gmin problemem jest jednak to, że procedowany w Ministerstwie Rozwoju projekt w ogóle nie dotyka problemu zamówień na odbiór i zagospodarowanie odpadów komunalnych. Nie zawiera bowiem przepisów, które w odpowiedni sposób nowelizowałyby ustawę o utrzymaniu czystości i porządku w gminach. I to właśnie zauważył Minister Środowiska, przedstawiając, w uwagach do projektu, potrzebę wprowadzenia koniecznych zmian w ustawie o utrzymaniu czystości i porządku w gminach. Te najważniejsze sprowadzają się do wykreślenia z jej treści dwóch przepisów, mianowicie art. 3a oraz art. 6d. Pierwszy z wymienionych wprowadza obowiązek organizowania przetargów na budowy, utrzymania i eksploatacji regionalnych instalacji do przetwarzania odpadów komunalnych. Drugi nakłada na wójta, burmistrza, prezydenta miasta obowiązek zorganizowania przetargu na odbiór i zagospodarowanie odpadów komunalnych.
- Proponowana zmiana ma umożliwić gminom zlecanie wykonywania tych zadań własnych poprzez własne jednostki organizacyjne, co jest postulowane przez samorządy – mówi Mariusz Gajda, podsekretarz stanu w Ministerstwie Środowiska. I dodaje, że konsekwencją zmian, polegających na usunięciu obligatoryjnych przetargów, jest konieczność dostosowania innych przepisów ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, w szczególności karnych.
To już drugi raz, jak Ministerstwo Środowiska wskazuje na konieczność uchylenia obligatoryjnych przetargów w zakresie gospodarki odpadami. Po raz pierwszy uczynił to pismem z 8 grudnia 2015 r. prof. Mariusz Orion Jędrysek - Główny Geolog Kraju (pismo nr DGO-VIII.0231.1.2015/MD).

SAMORZĄDY TEŻ SĄ ZA

- Z satysfakcją przyjmujemy zamiar wprowadzenia do polskiego porządku prawnego regulacji dotyczących zamówień wewnętrznych, umożliwiających udzielania przez jednostki samorządu terytorialnego zamówień własnym spółkom komunalnym, z pominięciem trybu zamówień publicznych we wszystkich sektorach gospodarki komunalnej – mówi Marek Olszewski, przewodniczący Związku Gmin Wiejskich RP. – Jednocześnie wyrażamy zdecydowany sprzeciw wobec pominięcia, w opracowanym przez Ministerstwo Rozwoju projekcie Prawa zamówień publicznych, przepisów uchylających rozwiązania szczególne, zawarte w ustawie o utrzymaniu czystości i porządku w gminach – dodaje przewodniczący Olszewski.
W podobnym duchu wypowiada się Związek Miast Polskich.
- Popieramy stanowisko Ministra Środowiska, dotyczące uchylenia obligatoryjnych przetargów w zakresie gospodarki odpadami komunalnymi – mówi Andrzej Porawski, dyrektor Biura Związku Miast Polskich. – Proponowane, w przedstawionym przez Ministerstwo Rozwoju projekcie, rozwiązania są przy tym zaskakujące w kontekście inicjatyw ustawodawczych, zgłaszanych w poprzedniej kadencji Sejmu przez posłów Klubu Parlamentarnego Prawo i Sprawiedliwość, które wprost zmierzały do przywrócenia możliwości udzielania zamówień in-house w sektorze gospodarki odpadami komunalnymi – dodaje dyrektor Porawski.

Jakub Gortyński

SPIS TREŚCI

Kapitał lokalny czynnikiem wspierającym wzrost regionalny

AKTUALNOŚCI / KOMENTARZE - SAS 2 / 2016

Obecne kadencje samorządów, a także parlamentu i rządu w zakresie rozwoju lokalnego i regionalnego przebiegać będą w atmosferze planowanego wzrostu opartego na polityce rozwoju, współfinansowanej w dużej części z funduszy europejskich.

Dobiegają końca procesy ostatecznego rozliczenia projektów z udziałem środków europejskich z perspektywy 2007-2013 i zaczyna się długo oczekiwana implementacja polityki rozwoju, wspartej środkami z perspektywy 2014-2020. Powszechnie panuje świadomość, że jest to ostatnia perspektywa z tak dużą demarkacją środków europejskich, wspierających rozwój Polski w oparciu o europejską politykę zrównoważonego rozwoju.

PÓŹNIEJ MA BYĆ INACZEJ

To inaczej nie będzie oznaczać całkowitego odcięcia polskich samorządów od środków unijnych. Będzie raczej oznaczać kształtowanie polityki rozwoju w oparciu przede wszystkim o zasoby własne, które tylko wspierane, w wybranych segmentach gospodarki, będą środkami unijnymi. W takim kierunku zdążają teraz prace nad przyszłą unijną polityką zrównoważonego rozwoju. Na szczeblu krajowym daje się zauważyć i dyskusję w tym zakresie, ale także oczekiwanie na wypracowanie mechanizmów oraz kierunków inżynierii finansowej na obsługę rozwoju lokalnego i regionalnego. Stąd też strona samorządowa oczekuje, że obecna władza stworzy podwaliny prawne i instytucjonalne zasad krajowej polityki rozwoju po roku 2020. Sama świadomość, że środków wsparcia może być mało, nie jest twórcza. Potrzeba nie tylko nowego spojrzenia, ale przede wszystkim nowych instrumentów. Dzisiaj ich nie dostrzegamy, bo dostępne źródła są w miarę łatwo dostępne. Są także określone kryteria dostępu. Zapewne część polityki rozwojowej znajdzie wsparcie w ramach programów krajowych. Ale rozwój lokalny może być pozostawiony samemu sobie. Jak pokazują doświadczenia globalnego kryzysu z lat 2007-2008, finansowanie oparte o ponadnarodowe instytucje finansowe jest obarczone dużym ryzykiem. Instytucje te potrafią bardzo szybko zrewidować swoją politykę, likwidując lub ograniczając podaż pieniądza. Globalne problemy decydują o tym, że lokalne małe przedsiębiorstwa, a także mniej zasobne samorządy, mogą nie mieć dostępu do kapitału.
Poprawa atrakcyjności inwestycyjnej gmin, jak również jakości życia ich mieszkańców, jest determinowana przez inwestycje, które służą zwiększaniu atrakcyjności gospodarczej oraz podnoszą jakość infrastruktury, a tym samym jakość życia. Aby efektywnie formułować potrzeby inwestycyjne, jak również odpowiedzialnie tworzyć politykę rozwojową, konieczna jest identyfikacja głównych podmiotów, które na terenie gmin uczestniczą w obiegu pieniądza. Wiedza o kanałach przepływu środków, źródłach zasilania gmin w finansowanie, a także kierunków wypływu kapitału, powinna być bazą do prowadzenia i kształtowania polityki na szczeblu lokalnym. Wiedza o głównych centrach obrotu gospodarczego oraz kierunkach ich rozwoju jest konieczna, aby budować właściwą politykę rozwoju lokalnego przez samorządy, w oparciu o partnerów gospodarczych i społecznych. Rozwijanie lokalnych instytucji pożyczkowych, bankowych, funduszy inwestycyjnych powinno być postrzegane jako szansa na zbudowanie struktur, które pozwolą wykorzystać zasoby finansowe mieszkańców gminy i przedsiębiorców. Te zasoby mają służyć przede wszystkim inwestycjom rozwojowym. Konieczne jest zbudowanie możliwości nie tylko udzielania pożyczek i kredytów, ale również poręczeń, także innych niż kredyty bankowe. Podjęcie próby oszacowania lokalnych zasobów, które mogą być zainwestowane w lokalne przedsięwzięcia pozwoli uświadomić, jakie miejscowe aktywa są potencjalnie dostępne do budowy atrakcyjności gmin.
Zatem potrzebne jest wsparcie legislacyjne, na podstawie którego będzie można budować świadomość i aktywność samorządów, przedsiębiorców i obywateli, nakierowaną na identyfikację lokalnych zasobów i aktywów oraz budowanie w oparciu o nie inicjatyw wspierających zrównoważony rozwój.

Leszek Świętalski
Sekretarz Generalny ZGW RP

SPIS TREŚCI

Udziały w podatku, a nie we wpływach podatkowych

AKTUALNOŚCI / ANALIZY - SAS 2 / 2016

Ustawa o dochodach jednostek samorządu terytorialnego każe traktować udziały we wpływach z PIT jak dochody własne samorządu. Ten „własny” charakter jest w zasadniczy sposób ułomny. W odniesieniu do podatku dochodowego od osób fizycznych samorządom w żadnej mierze nie przyznano władztwa podatkowego – ani w zakresie stanowienia podatku, ani jego poboru. W istocie konstrukcja udziału we wpływach odpowiada nie tyle dochodom własnym, co subwencji – zdefiniowanej procentowo w odniesieniu do jednego ze źródeł dochodów budżetu państwa.

Najważniejsze zagrożenie stanowi fakt, że instytucja udziału jedynie we wpływach z PIT łączy się z możliwością znaczącego ograniczenia dochodów, wskutek zmian w konstrukcji podatku – bez zmiany samych procentowych udziałów poszczególnych szczebli samorządu.
Z takimi sytuacjami mieliśmy już do czynienia. Od 2007 r. funkcjonuje ulga na dzieci, obniżająca wpływy z PIT o ok. 6 mld zł rocznie. W 2009 r. zaczęły obowiązywać nowe, niższe stawki podatkowe, co obecnie obniża wpływy podatkowe o ok. 13 mld zł. Łącznie oznacza to dla samorządów ubytek w wysokości ok. 9,5 mld zł, czyli niemal jednej czwartej obecnych faktycznych dochodów z udziału we wpływach z PIT. Dojść do tego może obniżenie dochodów samorządowych wskutek podniesienia kwoty wolnej od podatku, szacowane na 7-9 mld zł rocznie, czyli o kolejne ok. 20% wpływów z tego źródła.
Ten ubytek potencjalnych dochodów samorządu maskowany jest stałym wzrostem łącznej wielkości dochodów opodatkowanych PIT. Po przejściowym spadku dochodów samorządu z udziałów w PIT w latach 2009-2010, już w 2011 r. ich łączna wysokość przekroczyła tę sprzed obniżenia stawek podatkowych. Trzeba jednak zwrócić uwagę, że względnie optymistycznie sprawa wygląda tylko w cenach bieżących. Jeżeli uwzględnimy inflację, okaże się, że wysokość dochodów z udziałów we wpływach z PIT przekroczyła (w cenach stałych) poziom z 2008 r. dopiero w 2014 r., a więc po sześciu latach.
Bardzo ciekawy model usamorządowienia podatku dochodowego od osób fizycznych przedstawiony przez Forum Od-nowa (SAS nr 4/2015), zakładający przekazanie samorządom w całości wpływów z pierwszego przedziału skali podatkowej, nie rozwiązuje tego problemu. W momencie sformułowania, postulat przekazania samorządom pierwszego przedziału skali finansowo oznaczał zupełnie coś innego, niż po uwzględnieniu skutków planowanego podwyższenia kwoty wolnej od podatku.
W to miejsce należałoby zaproponować raczej wydzielenie części samorządowej PIT, arytmetycznie zdefiniowanej analogicznie do dzisiejszej relacji pomiędzy składką na NFZ a podatkiem dochodowym. Mianowicie naliczanie części samorządowej PIT jako procentu dochodów przed dokonaniem odliczeń (poza odliczeniem składki na ubezpieczenia społeczne oraz – ewentualnie – strat z ubiegłego roku).
Z punktu widzenia wpływów budżetu państwa, część samorządowa byłaby – tak jak dzisiaj składka na ubezpieczenie zdrowotne – jednym więcej odliczeniem od podatku. Natomiast na wysokość samej części samorządowej PIT nie miałyby wpływu ani inne odliczenia, ani ewentualne zmiany ogólnych stawek podatkowych.
Byłoby kwestią decyzji politycznej, który rok przyjąć za punkt odniesienia, ustalając, jaki procent dochodów powinna stanowić część samorządowa PIT. Jeżeli odnieść się do relacji z 2014 r., poziom ten należałoby ustalić na 4,62%. W latach bezpośrednio wcześniejszych byłby on niższy, w 2008 r. zaś – zauważalnie wyższy – 4,86%.

Aleksander Nelicki
ekspert ds. finansów samorządowych

SPIS TREŚCI

Wymagania dla mechaniczno-biologicznego przetwarzania odpadów komunalnych

AKTUALNOŚCI / ANALIZY - SAS 2 / 2016

Do 23 stycznia 2016 r. obowiązywało rozporządzenie Ministra Środowiska z 11 września 2012 r. w sprawie mechaniczno-biologicznego przetwarzania zmieszanych odpadów komunalnych. Rozporządzenie to utraciło moc na podstawie art. 250 ust. 2 ustawy o odpadach.

Powyższe oznacza, że obecnie (od 24 stycznia 2016 r.) brak jest przepisów, które w sposób szczegółowy określały wymagania dotyczące prowadzenia mechaniczno-biologicznego przetwarzania odpadów komunalnych. Ministerstwo Środowiska nie przewiduje również w najbliższym czasie żadnych nowych przepisów w tym zakresie. Co prawda w Ministerstwie Środowiska pod koniec poprzedniej kadencji Parlamentu trwały prace nad nowym rozporządzeniem w sprawie mechaniczno-biologicznego przetwarzania zmieszanych odpadów komunalnych, które to nawet zostało w listopadzie 2015 r. podpisane przez ówczesnego Ministra Środowiska, jednakże rozporządzenie to nigdy nie zostało opublikowane w Dzienniku Ustaw, a tym samym nie weszło w życie. Podstawą prawną do jego wydania jest art. 33 ust. 3 ustawy o odpadach stanowiący, że minister właściwy do spraw środowiska może określić, w drodze rozporządzenia, wymagania dla określonych procesów przetwarzania lub dla instalacji do przetwarzania odpadów, z wyjątkiem składowania na składowiskach odpadów i termicznego przekształcania w spalarniach lub współspalarniach odpadów, oraz wymagania dla odpadów powstających w wyniku tych procesów, kierując się zapobieganiem zagrożeniom dla życia lub zdrowia ludzi oraz dla środowiska, a także zapobieganiem nieprawidłowościom przy przetwarzaniu odpadów.
Analiza powyższego przepisu w sposób jednoznaczny wskazuje, że rozporządzenia wydane na jego podstawie nie mają charakteru obligatoryjnego, ale wyłącznie fakultatywny. Wyłącznie od uznania Ministra zależy, czy dane rozporządzenie wydać czy też nie.
Powyższe nie oznacza jednak, że obecnie brak jest jakichkolwiek przepisów regulujących kwestię funkcjonowania instalacji do mechaniczno-biologicznego przetwarzania odpadów komunalnych. Ogólne uregulowania w tym zakresie zawierają bowiem przepisy u.o. w zakresie wymagań stawianych regionalnym instalacjom do przetwarzania odpadów komunalnych (RIPOK – art. 35 ust. 6 ustawy o odpadach zawierający definicję RIPOK) i to nimi należy się kierować w zakresie spełniania przez tę instalację wymagań dotyczących prowadzenia mechaniczno-biologicznego przetwarzania odpadów komunalnych. O ile do 23 stycznia 2016 r. wymagania, jakie powinna spełniać taka instalacja zawarte były łącznie w rozporządzeniu Ministra Środowiska z 11 września 2012 r. w sprawie mechaniczno-biologicznego przetwarzania zmieszanych odpadów komunalnych oraz w art. 35 ust. 6 ustawy o odpadach, to obecnie (od 24 stycznia 2016 r.) wymagania te zawarte są wyłącznie w art. 35 ust. 6 ustawy o odpadach. Zgodnie z tym przepisem regionalną instalacją do przetwarzania odpadów komunalnych jest zakład zagospodarowania odpadów, o mocy przerobowej wystarczającej do przyjmowania i przetwarzania odpadów z obszaru zamieszkanego co najmniej przez 120 tys. mieszkańców, spełniający wymagania najlepszej dostępnej techniki, o której mowa w art. 207 ustawy – Prawo ochrony środowiska, lub technologii, o której mowa w art. 143 tej ustawy, w tym wykorzystujący nowe dostępne technologie przetwarzania odpadów lub zapewniający:

mechaniczno-biologiczne przetwarzanie zmieszanych odpadów komunalnych i wydzielanie ze zmieszanych odpadów komunalnych frakcji nadających się w całości lub w części do odzysku, lub
przetwarzanie selektywnie zebranych odpadów zielonych i innych bioodpadów oraz wytwarzanie z nich produktu o właściwościach nawozowych lub środków wspomagających uprawę roślin, spełniających wymagania określone w przepisach odrębnych, lub materiału po procesie kompostowania lub fermentacji dopuszczonego do odzysku w procesie odzysku R10, spełniającego wymagania określone w przepisach wydanych na podstawie art. 30 ust. 4, lub
składowanie odpadów powstających w procesie mechaniczno-biologicznego przetwarzania zmieszanych odpadów komunalnych oraz pozostałości z sortowania odpadów komunalnych o pojemności pozwalającej na przyjmowanie przez okres nie krótszy niż 15 lat odpadów w ilości nie mniejszej niż powstająca w instalacji do mechaniczno-biologicznego przetwarzania zmieszanych odpadów komunalnych.

DOKUMENT REFERENCYJNY BAT DLA PRZEMYSŁU PRZETWARZANIA ODPADÓW

Co prawda, we wspomnianym na wstępie komunikacie, Ministerstwo Środowiska wskazuje, że wymagania dla instalacji do mechaniczno-biologicznego przetwarzania zmieszanych odpadów komunalnych zawiera nie tylko ustawa o odpadach, ale również sporządzony w sierpniu 2006 r. „Dokument referencyjny BAT dla przemysłu przetwarzania odpadów”, jednakże wskazać należy, że dokument ten nie ma jakiejkolwiek wiążącej (powszechnie obowiązującej) mocy prawnej, a stanowi wyłącznie zalecenia w zakresie najlepszych dostępnych technik w zakresie przetwarzania odpadów. Zgodnie bowiem z art. 207 ust. 1 ustawy – Prawo ochrony środowiska najlepsze dostępne techniki powinny spełniać wymagania, przy których określaniu uwzględnia się jednocześnie:

rachunek kosztów i korzyści;
czas niezbędny do wdrożenia najlepszych dostępnych technik dla danego rodzaju instalacji;
zapobieganie zagrożeniom dla środowiska powodowanym przez emisje lub ich ograniczanie do minimum;
podjęcie środków zapobiegających poważnym awariom przemysłowym lub zmniejszających do minimum powodowane przez nie zagrożenia dla środowiska;
termin oddania instalacji do eksploatacji;
dokumenty referencyjne BAT oraz konkluzje BAT, o ile zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Dokumentem referencyjnym BAT jest, stosownie do art. 3 pkt 2b ustawy – Prawo ochrony środowiska, dokument będący wynikiem wymiany informacji zorganizowanej przez Komisję Europejską, zgodnie z przepisami dotyczącymi emisji przemysłowych, sporządzony dla określonego rodzaju działalności i opisujący w szczególności stosowane techniki, aktualne wielkości emisji i zużycia, techniki uwzględniane przy okazji ustalania najlepszych dostępnych technik, a także opisujący konkluzje BAT oraz wszelkie nowe techniki.
Obecnie „obowiązujący” dokument referencyjny BAT nie został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, co potwierdza, iż nie posiada on powszechnie obowiązującej mocy prawnej.
Ministerstwo Środowiska wskazuje co prawda, że obecnie na szczeblu Unii Europejskiej trwają prace nad rewizją ww. dokumentu w sprawie najlepszych dostępnych technik dla przemysłu przetwarzania odpadów (pierwszy projekt dokumentu ma być opracowany w połowie 2016 r.), jednakże bez zmiany charakteru prawnego tego dokumentu (tj. bez jego publikacji w Dzienniku Urzędowym UE) w dalszym ciągu nie będzie on miał powszechnie obowiązującej mocy prawnej.

Mateusz Karciarz
prawnik w Dr Krystian Ziemski & Partners
Kancelaria Prawna sp. k. w Poznaniu

SPIS TREŚCI

Przegląd legislacyjny

AKTUALNOŚCI / PRZEGLĄD LEGISLACYJNY - SAS 2 / 2016

Dz.U. z 2015 r. poz. 2016, 2150, 2184, 2217, 2281, 2284, 2367., Dz.U. z 2016 poz. 13, 14, 15.

WYMAGANIA DLA BASENÓW

Od 17 grudnia 2015 r. obowiązuje rozporządzenie Ministra Zdrowia z 9 listopada 2015 r.
w sprawie wymagań, jakim powinna odpowiadać woda na pływalniach (Dz.U. z 2015 r. poz. 2016)
Rozporządzenie wydano na podstawie art. 11 ustawy z dnia 18 sierpnia 2011 r. o bezpieczeństwie osób przebywających na obszarach wodnych (Dz.U. Nr 208, poz. 1240, z późn. zm.) i określa:
1)   wymagania, jakim powinna odpowiadać woda na pływalniach;
2)   częstotliwość pobierania próbek wody na pływalniach;
3)   metodyki referencyjne analiz i sposób oceny, czy woda na pływalniach odpowiada wymaganym warunkom;
4)   sposób informowania ludności o jakości wody na pływalniach.

FINANSE PUBLICZNE

Od 20 grudnia 2015 r. obowiązuje ustawa z 10 grudnia 2015 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych (Dz.U. z 2015 r. poz. 2150)

Nowelizacja ma na celu: modyfikację formuły stabilizującej reguły wydatkowej, umożliwienie zwiększenia limitu wydatkowego w przypadku przewidywanej realizacji w roku budżetowym istotnych działań jednorazowych i tymczasowych oraz wprowadzenie zmian porządkujących w zakresie ust. 2 i 3 art. 112aa. W formule reguły SRW wyróżniono część realną i nominalną. Część realna to ośmioletnia średnia realnej dynamiki PKB. Część nominalną stanowił do tej pory prognozowany wzrost cen, tj. dynamika CPI uzupełniona o korektę błędnych prognoz. W nowelizacji zaproponowano zastąpienie jednorocznego wskaźnika CPI i korekty błędów prognoz CPI celem inflacyjnym NBP (obecnie 2,5%). Dzięki wprowadzeniu tej zmiany, część nominalna, podobnie jak realna, będzie bardziej przewidywalna, co ma zapewnić większą stabilność polityki fiskalnej.

ZMIANA ORDYNACJI PODATKOWEJ

Od 25 grudnia 2015 r. obowiązuje ustawa z 16 grudnia 2015 r. o zmianie ustawy o administracji podatkowej oraz ustawy o zmianie ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r. poz. 2184)

Celem ustawy jest usprawnienie i poprawa funkcjonowania administracji podatkowej oraz stworzenie najlepszych warunków do wykonywania przez podatników obowiązków podatkowych. W założeniu administracja podatkowa ma też pełnić rolę usługową w zakresie obsługi i wsparcia, polegająca na udzielaniu pomocy w prawidłowym wypełnianiu obowiązków podatkowych.

Jak wskazali twórcy nowelizacji realizacja tych zadań ma odbywać się na trzech płaszczyznach:

obsługi bezpośredniej w urzędzie skarbowym – pomoc mikro-przedsiębiorcom rozpoczynającym prowadzenie działalności gospodarczej;
wsparcia podatnika poprzez utworzenie centrów obsługi – w zakresie samodzielnego, prawidłowego i dobrowolnego wypełniania obowiązków podatkowych;
centralizacji systemu informacji podatkowej – tworząc wyspecjalizowany organ podatkowy, którego podstawowym zadaniem będzie zapewnienie jednolitej i powszechnie dostępnej informacji podatkowej.

ZMIANA USTAWY O TRYBUNALE KONSTYTUCYJNYM

Od 28 grudnia obowiązuje ustawa z 22 grudnia 2015 r. o zmianie ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. z 2015 r. poz. 2217)

Zgodnie z założeniami nowelizacji zmieniono m.in. normę podnosząca skład do 13 sędziów,
a większość decyzyjną na poziom większości 2/3 głosów.

DZIAŁY ADMINISTRACJI RZĄDOWEJ

Od 30 grudnia 2015 r. ustawa z 22 grudnia 2015 r. o zmianie ustawy o działach administracji rządowej oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r. poz. 2281)

Celami nowelizacji są:

uporządkowanie kompetencji ministra właściwego do spraw informatyzacji przez określenie na nowo zakresu działu – informatyzacja,
dostosowanie przepisów do zmian wprowadzonych ustawą z dnia 19 listopada 2015 r. o zmianie ustawy o działach administracji rządowej oraz niektórych innych ustaw, z działu administracji rządowej - łączność zostały wyłączone sprawy telekomunikacji, które włączono do działu administracji rządowej - informatyzacja,
przeniesienie kompetencji ministra właściwego do spraw wewnętrznych w odniesieniu do niektórych rejestrów państwowych na ministra właściwego do spraw informatyzacji.

WIERZYCIELE NALEŻNOŚCI PIENIĘŻNYCH

Od 1 stycznia 2016 r. obowiązuje rozporządzenie z 30 grudnia 2015 r. w sprawie postępowania wierzycieli należności pieniężnych (Dz. U. z 2015, poz. 2367)

Rozporządzenie wydano na podstawie art. 6 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2014 r. poz. 1619, z późn. zm.) i określa:

formy działań informacyjnych podejmowanych wobec zobowiązanego zmierzających do dobrowolnego wykonania przez niego obowiązku, przypadki, w których mogą być te działania podejmowane, oraz sposób ich ewidencjonowania;
elementy, jakie powinno zawierać wezwanie do złożenia oświadczenia oraz oświadczenie o posiadanym majątku lub źródłach dochodu;
tryb postępowania wierzycieli należności pieniężnych przy podejmowaniu czynności zmierzających do zastosowania środków egzekucyjnych.

ŚWIADCZENIA RODZINNE

Od 2 stycznia 2016 r. obowiązuje rozporządzenie Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z 8 grudnia 2015 r. w sprawie postępowania w sprawach o świadczenia rodzinne (Dz.U. z 2015 r. poz. 2284)
Rozporządzenie wydano na podstawie art. 23 ust. 5 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 114, z późn. zm.) i określa:

sposób i tryb postępowania w sprawach o przyznanie świadczeń rodzinnych;
wzory:

a)   wniosków o ustalenie prawa do świadczeń rodzinnych,
b)   oświadczeń o dochodach rodziny, w tym oświadczeń osób rozliczających się na podstawie przepisów o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, oraz innych zaświadczeń i oświadczeń, o których mowa w art. 23 ust. 4 pkt 3 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych,
c)  kwestionariusza wywiadu, o którym mowa w art. 23 ust. 4a ww. ustawy.

WNIOSKI O INTERPRETACJE PODATKOWE

Od 5 stycznia 2016 r. obowiązują rozporządzenia z 31 grudnia 2015 r. w sprawie:

wzoru wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej oraz sposobu uiszczenia opłaty za wniosek wspólny (Dz.U. z 2016 r. poz. 13),
wzoru wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej oraz sposobu uiszczenia opłaty za wniosek (Dz.U. z 2016 r. poz. 14),
wzoru wniosku o wydanie interpretacji ogólnej oraz sposobu uiszczenia opłaty za wniosek (Dz.U. z 2016 r. poz. 15).

KARY DLA „CZYŚCICIELI KAMIENIC”

Od 7 stycznia 2016 r. obowiązuje ustawa z 10 września 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny, ustawy - Prawo budowlane oraz ustawy - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz.U. z 2015 r. poz. 1549)

Przedmiotem nowelizacji jest zmiana przepisu art. 191 Kodeksu karnego, który penalizuje zachowania polegające na stosowaniu przemocy wobec osoby lub stosowaniu groźby bezprawnej, w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia. Zmiana wynika z inicjatywy Rzecznika Praw Obywatelskich, który zajmował się problemem zachowania, polegającego na wywieraniu przymusu na osobę za pośrednictwem oddziaływania na rzecz w kontekście praktyk stosowanych przez właścicieli kamienic, mających na celu zmuszenie lokatorów do opuszczenia mieszkań.

KANDYDACI NA STRAŻAKÓW

Od 9 stycznia 2016 r. obowiązuje rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 21 grudnia 2015 r. w sprawie postępowania kwalifikacyjnego w stosunku do kandydatów ubiegających się o przyjęcie do służby w Państwowej Straży Pożarnej (Dz.U. z 2016 r. poz. 30)

Rozporządzenie wydano na podstawie art. 28 ust. 14 ustawy z 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej (Dz.U. z 2013 r. poz. 1340, z późn. zm.) i określa:

zakres informacji o planowanym postępowaniu kwalifikacyjnym o przyjęcie do służby w Państwowej Straży Pożarnej oraz sposób podawania ich do wiadomości publicznej;
organizację i sposób przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego w stosunku do kandydatów ubiegających się o przyjęcie do służby w Państwowej Straży Pożarnej;
dokumenty wymagane od kandydata ubiegającego się o przyjęcie do służby w Państwowej Straży Pożarnej;
zakres testu sprawności fizycznej;
sposób dokonywania oceny kandydatów, ubiegających się o przyjęcie do służby w Państwowej Straży Pożarnej oraz preferencje z tytułu posiadanego przez nich wykształcenia, wyszkolenia lub posiadanych umiejętności.

SPIS TREŚCI

W postępowaniu o wstrzymanie decyzji nie bada się merytorycznie jej zgodności z prawem

AKTUALNOŚCI / ORZECZNICTWO - SAS 2 / 2016

Wyrok NSA z dnia 13 stycznia 2016 r., sygn. akt I OPS 3133/15.

W wyroku Sąd kontrolował prawidłowość rozstrzygnięcia Sądu I instancji w zakresie zastosowania art. 152 k.p.a., zgodnie z którym organ administracji publicznej właściwy w sprawie wznowienia postępowania wstrzyma z urzędu lub na żądanie strony wykonanie decyzji, jeżeli okoliczności sprawy wskazują na prawdopodobieństwo uchylenia decyzji w wyniku wznowienia postępowania (na postanowienie w sprawie wstrzymania wykonania decyzji służy stronie zażalenie, chyba że postanowienie wydał minister lub samorządowe kolegium odwoławcze).
Uzasadniając wyrok Naczelny Sąd Administracyjny zaznaczył, że instytucja wstrzymania wykonania decyzji określona w art. 152 § 1 k.p.a. pozwala na skorzystanie z ochrony tymczasowej w postępowaniu wznowionym, a jej podstawą jest zaistnienie prawdopodobieństwa jej uchylenia, a zatem gdy na podstawie akt sprawy organ wstępnie jest przekonany o uchyleniu decyzji (B. Adamiak, w: B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, C.H. Beck 2014, s. 621, nb 1; wyrok NSA z 26.06.2008 r., II OSK 720/07). NSA zaznaczył jednak, że w postępowaniu dotyczącym wstrzymania wykonania decyzji nie bada się merytorycznie zgodności z prawem decyzji stanowiącej przedmiot postępowania wznowieniowego oraz konieczności ewentualnego jej wyeliminowania z obrotu prawnego. Z drugiej strony Sąd zaznaczył, że wstrzymanie wykonania decyzji na żądanie strony jest uwarunkowane wykazaniem okoliczności wskazujących na występowanie prawdopodobieństwa uchylenia decyzji w wyniku wznowienia postępowania. Naczelny Sąd Administracyjny powołał się przy tym na pogląd występujący w orzecznictwie, iż posłużenie się w art. 152 § 1 k.p.a. terminem „prawdopodobieństwa” nie można utożsamiać z terminami „udowodnienie” czy „uprawdopodobnienie”, a to zróżnicowanie terminologiczne pozwala na sformułowanie wniosku, że nie ma podstaw do wymagania od organu chociażby uproszczonego dowodzenia o skutku w postaci uchylenia decyzji w wyniku wznowienia postępowania (wyrok z 21.10.2014 r., II OSK 1931/130). W ocenie NSA za wystarczające uznać należy wskazanie przez ten organ na takie możliwości, zaś powzięcie przez organ takiego przekonania może opierać się na materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie.

SPIS TREŚCI

Sposób i procedura pobierania opłat za korzystanie z mienia komunalnego

AKTUALNOŚCI / ROZSTRZYGNIĘCIA NADZORCZE WOJEWODY - SAS 2 / 2016

Rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Mazowieckiego z 12 stycznia 2016 r. stwierdzające nieważności § 2 uchwały rady miejskiej z 3 grudnia 2015 r. w sprawie opłat za korzystanie z mienia komunalnego.

W niniejszej sprawie Rada Miejska podjęła uchwałę w sprawie opłat za korzystanie z mienia komunalnego. W toku przeprowadzonego postępowania nadzorczego Wojewoda Mazowiecki stwierdził, że § 2 uchwały w sposób istotny narusza przepisy art. 4 ust 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej (Dz.U. z 2011 r. Nr 45, poz. 236 ze zm.). W uchwale ustalono bowiem, że część opłat za korzystanie z mienia komunalnego będą regulowane w kasie urzędu miejskiego, bądź przelewem na wskazane konto; natomiast opłaty wynikające z pozostałych punktów będą dokonywane u inkasentów, określonych odrębną uchwałą rady miejskiej. Organ nadzoru zwrócił uwagę, że Rada przyjęła jako podstawę prawną uchwały art. 7 ust 1 pkt 11 ustawy o samorządzie gminnym oraz art. 4 ust 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej. Tymczasem powołany art. 4 ust 1 pkt 2 ustawy o gospodarce komunalnej upoważnia radę gminy do ustalenia wysokości cen i opłat za usługi komunalne o charakterze użyteczności publicznej oraz za korzystanie z obiektów i urządzeń użyteczności publicznej jednostek samorządu terytorialnego. W ocenie Wojewody mazowieckiego wskazany przepis nie daje natomiast uprawnień radzie gminy do ustalenia sposobu oraz procedury pobierania opłat. Takie uprawnienie jest bowiem przypisane organowi wykonawczemu gminy w myśl przepisów art. 30 ust 1 i ust 2 ustawy o samorządzie gminnym.

SPIS TREŚCI

Pierwsze posiedzenie Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego

AKTUALNOŚCI - SAS 2 / 2016

W dniu 26 stycznia 2016 r. W Kancelarii Premiera odbyło się pierwsze po powołaniu rządu posiedzenie Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego.

Jako najważniejsze wyzwanie uznano realizację programu „Rodzina 500 plus”. Zgodnie z programem rodzice lub opiekunowie mogą ubiegać się o świadczenie wychowawcze w wysokości 500 zł na każde dziecko, a w przypadku ubiegania się o świadczenia na pierwsze dziecko obowiązuje kryterium dochodowe 800 zł lub 1200 zł jeśli w rodzinie jest dziecko z niepełnosprawnością (na drugie i kolejne dzieci kryterium dochodowe nie obowiązuje). Program ma wejść w życie w II kwartale 2016 roku.
Komisja Wspólna Rządu i Samorządu Terytorialnego zajęła się również projektem nowelizacji Karty Nauczyciela, który przewiduje m.in. zmiany dotyczące tygodniowego czasu pracy nauczycieli oraz w zakresie postępowania dyscyplinarnego dla nauczycieli. Projekt wprawdzie został uzgodniony przez stronę samorządową, jednakże negatywnie została oceniona propozycja dotycząca tzw. godzin karcianych.
Komisja zajęła się również projektem rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Budownictwa w sprawie egzaminowania osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami, szkolenia, egzaminowania i uzyskania uprawnień przez egzaminatorów oraz dokumentów stosowanych w tych sprawach.
Współprzewodniczący KWRiST, Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji powołał w skład Komisji 11 przedstawicieli Rządu, którymi zostali sekretarze i podsekretarze stanu z ministerstw: środowiska, rozwoju, sprawiedliwości, cyfryzacji, rodziny, pracy i polityki społecznej, zdrowia, edukacji narodowej, rolnictwa i rozwoju wsi, infrastruktury i budownictwa oraz spraw zagranicznych. Odpowiedzialny za kontakty z administracją samorządową, będzie Podsekretarz Stanu w MSWiA Sebastian Chwałek, który równocześnie został współprzewodniczącym zespołów: ds. Administracji Publicznej i Bezpieczeństwa Obywateli, ds. Funkcjonalnych Obszarów Metropolitalnych i Miejskich oraz ds. Ustrojowych. Współprzewodniczącym ze strony samorządowej jest prezydent Miasta Lublina Krzysztof Żuk.

SPIS TREŚCI

Podwyżki dla służb mundurowych

AKTUALNOŚCI - SAS 2 / 2016

W dniu 26 stycznia 2016 r. Rada Ministrów przyjęła rozporządzenia przewidujące podwyżki dla funkcjonariuszy służb podległych MSWiA m.in. dla Policji i Państwowej Straży Pożarnej.

W projekcie budżetu na rok 2016 r. dla Policji przeznaczono dodatkowe 269 mln 190 tys. zł na uposażenia oraz pozostałe należności, co ma pozwolić na zwiększenie dotychczasowej przeciętnej pensji funkcjonariuszy Policji o 202 zł (wraz z miesięczną równowartością nagrody rocznej – 219 zł.). Z kolei średnie uposażenie funkcjonariuszy Państwowej Straży Pożarnej wzrośnie o 198 zł (wraz z miesięczną równowartością nagrody rocznej – 214 zł). W budżecie na 2016 r. dla PSP przeznaczono dodatkowe 83 mln. 348 tys. zł.

SPIS TREŚCI

Kontrola operacyjna w internecie

AKTUALNOŚCI - SAS 2 / 2016

W dniu 12 stycznia 2016 r. Rada Ministrów zajęła stanowisko wobec poselskiego projektu ustawy o zmianie ustawy o Policji oraz niektórych innych ustaw (druk nr 154).

Poselska inicjatywa ustawodawcza realizuję sentencję wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 30 lipca 2014 r., który badał konstytucyjność przepisów dotyczących kontroli operacyjnej i pozyskiwania danych telekomunikacyjnych, a także ochronę tajemnicy zawodowej w toku kontroli operacyjnej i niszczenie danych telekomunikacyjnych.
Rada Ministrów pozytywnie zaopiniowała projekt wskazując, że konieczne są pewne zmiany, m.in. w zakresie zawężenia przesłanek pozyskiwania danych telekomunikacyjnych, pocztowych i internetowych przez uprawnione podmioty tylko do celów zapobiegania lub wykrywania przestępstw. Zaproponowano również, aby materiały dowodowe, które zawierają informacje objęte zakazem dowodowym, były bezzwłocznie niszczone.

SPIS TREŚCI

SPIS TREŚCI - SAS 2 / 2016

AKTUALNOŚCI

Kontrola operacyjna w internecie
Podwyżki dla służb mundurowych
Pierwsze posiedzenie Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego

ROZSTRZYGNIĘCIE NADZORCZE WOJEWODY

Sposób i procedura pobierania opłat za korzystanie z mienia komunalnego

ORZECZNICTWO

W postępowaniu o wstrzymanie decyzji nie bada się merytorycznie jej zgodności z prawem

PRZEGLĄD LEGISLACYJNY

ANALIZY

Zarząd komisaryczny w Ostrowicach
Wymagania dla mechaniczno-biologicznego przetwarzania odpadów komunalnych
Udziały w podatku, a nie we wpływach podatkowych

KOMENTARZE
Kapitał lokalny czynnikiem wspierającym wzrost regionalny
Śmieci dla firm komunalnych