Doradcasamorzadu

SAS07/2012

POWIATOWA ADMINISTRACJA ZESPOLONA - SAS 7/2012

Zgodnie z art. 51 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego, w przypadku istotnego odstąpienia od zatwierdzonego projektu budowlanego lub innych warunków pozwolenia na budowę właściwy organ nakłada, określając termin wykonania, obowiązek sporządzenia i przedstawienia projektu budowlanego zamiennego, uwzględniającego zmiany wynikające z dotychczas wykonanych robót budowlanych oraz - w razie potrzeby - wykonania określonych czynności lub robót budowlanych w celu doprowadzenia wykonywanych robót budowlanych do stanu zgodnego z prawem; przepisy dotyczące projektu budowlanego stosuje się odpowiednio do zakresu tych zmian.

Zastosowanie powyższej regulacji uzależnione jest od jednoznacznego ustalenia przez organ nadzoru budowlanego, że w trakcie robót budowlanych inwestor dokonał odstępstw od zatwierdzonego projektu budowlanego, będącego integralną częścią decyzji o pozwoleniu na budowę oraz że stwierdzone odstępstwa mają charakter istotnych. W związku z powyższym należy stwierdzić, że ww. przepis ma zastosowanie wyłącznie do sytuacji, w której w obrocie prawnym funkcjonuje ostateczna decyzja zezwalająca na budowę i zatwierdzająca określony projekt budowlany (projekt wówczas staje się częścią składową tej decyzji) a organ nadzoru budowlanego stwierdzi istnienie odstępstw od tego projektu, które powstały w trakcie wykonywanych robót budowlanych. Niedopuszczalne jest zatem stosowanie tego przepisu do sytuacji samowoli budowlanej lub gdy decyzja o pozwoleniu na budowę została z jakichś przyczyn wyeliminowana z obrotu prawnego. Należy przy tym zaznaczyć, że odstępstwa, jakich dopuścił się inwestor w trakcie realizowanej inwestycji, muszą mieć charakter istotnych. O tym, które z odstępstw możemy zakwalifikować do istotnych stanowi art. 36a Prawa budowlanego.

KATALOG ODSTĄPIEŃ

Stosownie do art. 36a ust. 1 Prawa budowlanego istotne odstąpienie od zatwierdzonego projektu budowlanego lub innych warunków pozwolenia na budowę jest dopuszczalne jedynie po uzyskaniu decyzji o zmianie pozwolenia na budowę.

Katalog odstąpień uznawanych przez ustawodawcę za istotne wynika z treści art. 36a ust. 5 Prawa budowlanego, zgodnie z którym istotne odstąpienie dotyczy:

– zakresu objętego projektem zagospodarowania działki lub terenu (pkt 1),
– charakterystycznych parametrów obiektu budowlanego: kubatury, powierzchni zabudowy, wysokości, długości, szerokości i liczby kondygnacji (pkt 2),
– zapewnienia warunków niezbędnych do korzystania z tego obiektu przez osoby niepełnosprawne,
– zmiany zamierzonego sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części,
– ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu

Ponadto ustawodawca postanowił, że nieistotne odstąpienie od zatwierdzonego projektu budowlanego lub innych warunków pozwolenia na budowę nie wymaga uzyskania decyzji o zmianie pozwolenia na budowę i jest dopuszczalne, o ile nie wymaga uzyskania opinii, uzgodnień, pozwoleń i innych dokumentów, wymaganych przepisami szczególnymi.

Janusz Groński

Podstawa prawna:
– Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.)

WRÓĆ DO SPISU TREŚCI

POWIATOWA ADMINISTRACJA ZESPOLON - SAS 7/2012

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego ugruntowany jest pogląd, iż regulacje dotyczące postępowania dyscyplinarnego policjantów zostały tak skonstruowane, że prawo obwinionego do rzetelnego procesu nie zostaje ograniczone. (m. in. wyrok NSA z dnia 8 listopada 2005 r. sygn. akt I OSK 225/05).

W pierwszej kolejności należy podkreślić, że postępowanie to jest dwuinstancyjne, a sprawy dyscyplinarne są rozpoznawane przez przełożonego dyscyplinarnego i wyższego przełożonego dyscyplinarnego. Od orzeczenia wydanego w pierwszej instancji obwinionemu przysługuje odwołanie w terminie 7 dni od dnia doręczenia orzeczenia. Odwołanie składa się do wyższego przełożonego dyscyplinarnego za pośrednictwem przełożonego, który wydał orzeczenie w pierwszej instancji. Gdy wnoszone jest odwołanie od orzeczenia o ukaraniu karą, wyższy przełożony dyscyplinarny jest obowiązany powołać komisję, która może wysłuchać rzecznika dyscyplinarnego, obwinionego lub jego obrońcę.

UZUPEŁNIENIE MATERIAŁU DOWODOWEGO

Obwiniony ma także prawo do uzupełnienia materiału dowodowego. Stosownie do treści art. 135 m ust. 8 ustawy o Policji, komisja może wystąpić do wyższego przełożonego dyscyplinarnego o uzupełnienie materiału dowodowego w trybie art. 135 l ust.1 tej ustawy. Ponadto, w postępowaniu odwoławczym rozpoznanie sprawy następuje na podstawie stanu faktycznego ustalonego w postępowaniu dyscyplinarnym, jednakże w sytuacji, gdy jest to potrzebne do prawidłowego wydania orzeczenia, wyższy przełożony dyscyplinarny może uzupełnić materiał dowodowy, zlecając rzecznikowi dyscyplinarnemu prowadzącemu postępowanie dyscyplinarne wykonanie czynności dowodowych oraz określając ich zakres.
Także sam obwiniony ma prawo do zapoznania się z materiałem dowodowym i wnoszenia odpowiednich uwag i zastrzeżeń do tego materiału. Zgodnie bowiem z art. 135 l ust. 2 ustawy o Policji, rzecznik dyscyplinarny zobowiązany jest do zapoznania obwinionego z materiałami uzyskanymi w wyniku czynności dowodowych, a obwiniony ma prawo zgłoszenia wyższemu przełożonemu dyscyplinarnemu w terminie 3 dni od dnia zapoznania, uwag dotyczących przeprowadzonych czynności dowodowych.

SPECJALNA KOMISJA

Cały materiał dowodowy ma obowiązek zbadać specjalna komisja powołana przez wyższego przełożonego dyscyplinarnego. Zgodnie z art. 135 m ustawy o Policji wyższy przełożony dyscyplinarny w terminie 7 dni od dnia wniesienia odwołania może powołać komisję do zbadania zaskarżonego orzeczenia, przy czym w sytuacji wydalenia ze służby w Policji powołanie komisji jest obowiązkowe.

Komisja może wysłuchać rzecznika dyscyplinarnego, obwinionego lub jego obrońcę, a także wystąpić do wyższego przełożonego dyscyplinarnego o uzupełnienie materiału dowodowego. W myśl art. 135 n ustawy o Policji z przeprowadzonych czynności komisja sporządza sprawozdanie wraz z wnioskiem dotyczącym sposobu załatwienia odwołania, natomiast wyższy przełożony dyscyplinarny może uchylić w całości zaskarżone orzeczenie i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia przez przełożonego dyscyplinarnego, gdy rozstrzygnięcie sprawy wymaga przeprowadzenia czynności dowodowych w całości lub w znacznej części.

Janusz Groński

Podstawa prawna:
– Ustawa z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2011 r. Nr 287, poz. 1687 ze zm.)

WRÓĆ DO SPISU TREŚCI

POWIATOWA ADMINISTRACJA ZESPOLONA - SAS 7/2012

Zgodnie z art. 81c ust. 2 Prawa budowlanego organy administracji architektoniczno-budowlanej i nadzoru budowlanego, w razie powstania uzasadnionych wątpliwości co do jakości wyrobów budowlanych lub robót budowlanych, a także stanu technicznego obiektu budowlanego, mogą nałożyć, w drodze postanowienia, na uczestników procesu budowlanego, właściciela lub zarządcy obiektu budowlanego obowiązek dostarczenia w określonym terminie odpowiednich ocen technicznych lub ekspertyz. Koszty ocen i ekspertyz ponosi osoba zobowiązana do ich dostarczenia.

Przepis ten stanowi w istocie instrument prowadzenia postępowania wyjaśniającego (dowodowego) stosownie do reguł określonych w art. 7 i 77 § 1 kpa. Umożliwia zatem wykonywanie ustawowych zadań organom nadzoru budowlanego, a w szczególności uzyskania odpowiednich informacji o stanie technicznym obiektu budowlanego.
Należy przy tym zauważyć, że zastosowanie tego przepisu nigdy nie jest celem samym w sobie, ale jedynie instrumentem do prowadzenia pewnego szerszego postępowania, czy to naprawczego w trybie art. 50-51 Prawa budowlanego, czy to art. 66 tej ustawy.
Co istotne jednak, przesłanką zastosowania art. 81c ust. 2 Prawa budowlanego jest powstanie uzasadnionych wątpliwości co do jakości wyrobów budowlanych lub robót budowlanych, a także stanu technicznego obiektu budowlanego. W pierwszej kolejności muszą zatem wystąpić uzasadnione wątpliwości co do jakości wyrobów budowlanych, z których zrealizowano obiekt budowlany lub w przypadku wystąpienia uzasadnionych wątpliwości co do jakości samych robót budowlanych, czyli ustalenia, że roboty zostały wykonane niezgodnie ze sztuką budowlaną, czy też niezgodnie z obowiązującymi normami budowlanymi. Przepis ten ma również zastosowanie w przypadku, gdy stan techniczny obiektu budowlanego budzi wątpliwości organu administracyjnego.
Ustalenie istnienia wspomnianych uzasadnionych wątpliwości wymaga zatem przeprowadzenia odpowiedniego, wstępnego postępowania i poczynienia wstępnych ustaleń, które dopiero mogą stanowić podstawę nałożenia obowiązku, o którym mowa w art. 81c ust. 2 Prawa budowlanego i powstania po stronie adresata tego postanowienia obowiązku poniesienia odpowiednich kosztów. Zaznaczenia przy tym wymaga, że ww. wstępne ustalenia mają wpływ zarówno na sam obowiązek, jak też jego zakres i charakter wymaganego od strony dokumentu, który powinien odpowiadać stwierdzonym wątpliwościom.

Podkreślenia wymaga – że zastosowanie art. 81c ust 2 Prawa budowlanego następuje zawsze w ramach pewnego szerszego postępowania dotyczącego np. kontroli przestrzegania właściwego stanu technicznego budynku. W konsekwencji, nałożony obowiązek dostarczenia odpowiedniej ekspertyzy i oceny technicznej powinien odpowiadać charakterowi sprawy administracyjnej, której dotyczy postępowanie. Ponadto obowiązek sporządzenia ekspertyzy technicznej obejmuje tylko jeden z elementów procedury wyjaśniającej, w związku z czym organ nie może przerzucać całego ciężaru takiego postępowania dowodowego na stronę, obciążając ją kosztami takiego postępowania.

Janusz Groński

Podstawa prawna:
– Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.)

WRÓĆ DO SPISU TREŚCI

POWIATOWA ADMINISTRACJA ZESPOLONA - 7/2012

Zgodnie z art. 36 a ust. 5 ustawy o Państwowej Straży Pożarnej (dalej: ustawa) strażak, który nie zgadza się z treścią wydanej opinii służbowej, może wnieść, za pośrednictwem wydającego opinię, odwołanie do wyższego przełożonego w terminie 14 dni od dnia zapoznania się z nią.

W myśl art. 36 a ust. 7 ustawy, przełożony właściwy do rozpatrzenia odwołania może zaskarżoną opinię utrzymać w mocy, uchylić w całości i wydać nową lub też uchylić w całości i polecić wydanie nowej opinii z uwzględnieniem wskazanych okoliczności. Opinia wydana wskutek odwołania jest ostateczna i włącza się ją do akt osobowych strażaka (art. 36 a ust. 8 ustawy).
Szczegółowe warunki i tryb opiniowania strażaka Państwowej Straży Pożarnej, w szczególności częstotliwość wydawania opinii służbowych, kryteria brane pod uwagę przy opiniowaniu oraz sposoby zapoznawania z nimi strażaków oraz tryb wnoszenia i rozpatrywania odwołań od opinii służbowych określa rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 19 kwietnia 2006 r. w sprawie opiniowania służbowego strażaka Państwowej Straży Pożarnej (Dz. U. z 2006 r. Nr 80, poz. 562 ze zm.).

Ponadto, nie jest możliwe zakwalifikowanie opinii służbowej strażaka do kategorii aktów i czynności, o jakich mowa w art. 3 § 2 pkt 4 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dalej: ppsa). W orzecznictwie przyjmuje się bowiem, że ww. akty i czynności muszą mieć charakter zewnętrzny i muszą być skierowane do podmiotu niepodporządkowanego organizacyjnie i służbowo organowi wydającemu dany akt lub podejmującemu daną czynność (wyrok NSA z dnia 4 lutego 1998 r. sygn. II SA 1367/97, ONSA 1998, nr 4, poz.139) oraz kształtować sytuację prawną adresata. W rezultacie opinia nie mieści się w katalogu z art. 3 § 2 ppsa i nie podlega skardze do sądu administracyjnego.
Należy podkreślić, że rozbieżności dotyczące możliwości zaskarżania opinii służbowych wydawanych nie tylko w stosunku do strażaków, ale także funkcjonariuszy innych służb zostały rozstrzygnięte przez Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale siedmiu sędziów z dnia 5 grudnia 2011 r., sygn. akt I OPS 2/11 oraz I OPS 3/11, w których NSA orzekł, że na postanowienia właściwych organów odwoławczych o utrzymaniu w mocy zaskarżonej przez funkcjonariusza opinii służbowej, nie przysługuje skarga do sądu administracyjnego. Należy w tym miejscu zaznaczyć, że uchwały te nie dotyczyły wprawdzie opinii wydanych w stosunku do strażaków, lecz funkcjonariuszy Służby Więziennej oraz Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Niemniej jednak należy przyjąć – na zasadzie analogii – tożsame stanowisko do wyrażonych w obu ww. uchwałach.
NSA uznał, że opinia służbowa nie jest orzeczeniem administracyjnym bezpośrednio kształtującym stan prawny i aktem wywołującym bezpośrednio skutki zewnętrzne w sferze stosunku służbowego funkcjonariusza. Stanowi ona jedynie ocenę wyrażającą stan wiedzy bezpośredniego przełożonego o określonych cechach opiniowanego. NSA uznał zatem, że opinia jest stanem wiedzy, a nie aktem władczej woli organu, niczego nie rozstrzyga i nie jest nakierowana na wywoływanie bezpośrednich skutków prawnych.
O możliwości złożenia do sądu administracyjnego skargi na opinię wypowiedział się NSA w postanowieniu z dnia 6 marca 2012 r., sygn. akt I OSK 2120/11.

Janusz Groński

Podstawa prawna:
– Ustawa z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 12, poz. 68 ze zm.)

WRÓĆ DO SPISU TREŚCI

TEMAT MIESIĄCA - SAS 7/2012

W dniu 28 czerwca 2012 r. Sejm uchwalił nowelizację ustawy z dnia 5 lipca 1990 r. Prawo o zgromadzeniach - Dz. U. Nr 51, poz. 297 ze zm., która zostanie przedstawiona Senatowi.

Zgodnie z przyjętymi zmianami, organizator zgromadzenia publicznego zawiadamia organ gminy o planowanym zgromadzeniu, w taki sposób, aby wiadomość o zgromadzeniu dotarła nie później niż na 6 dni (dotychczas na 3 dni), a najwcześniej 30 dni przed datą zgromadzenia. Jeżeli w tym samym miejscu i czasie lub na trasie przejścia zostało zgłoszonych 2 lub więcej zgromadzeń i nie jest możliwe ich oddzielenie lub odbycie w taki sposób, aby ich przebieg nie zagrażał życiu lub zdrowiu albo mieniu w znacznych rozmiarach, organ gminy niezwłocznie wzywa organizatora zgromadzenia zgłoszonego później do dokonania zmiany czasu lub miejsca zgromadzenia albo trasy przejścia uczestników.

DO WEZWANIA ORGAN GMINY ZAŁĄCZA

informacje na temat czasu i miejsca przejścia wcześniej zgłoszonego zgromadzenia lub zgromadzeń. Informacja o zmianach wprowadzonych przez organizatora zgromadzenia zgłoszonego później musi dotrzeć do organu gminy nie później niż na 4 dni przed datą zgromadzenia.
Jeżeli przewidywana liczba uczestników zgromadzenia przekracza 500 osób lub jeżeli istnieje niebezpieczeństwo naruszenia porządku publicznego w trakcie trwania zgromadzenia, organ gminy jest obowiązany delegować na zgromadzenie swoich przedstawicieli. W przypadku rozwiązania zgromadzenia przez przedstawiciela organu gminy (co następuje w drodze ustnej decyzji z rygorem natychmiastowej wykonalności poprzedzonej trzykrotnym ostrzeżeniem uczestników o możliwości rozwiązania zgromadzenia) wydłużono z 24 do 72 godzin termin doręczenia organizatorowi ww. decyzji w formie pisemnej.

DECYZJA O ZAKAZIE

Decyzję o zakazie zgromadzenia publicznego doręcza się organizatorowi na piśmie lub za pomocą środków komunikacji elektronicznej w terminie 3 dni od dnia zawiadomienia.

Jednocześnie kopię tej decyzji otrzymuje wojewoda. Odwołanie od ww. decyzji wnosi się bezpośrednio do wojewody w terminie 24 godzin od otrzymania decyzji (tak jak dotychczas wniesienie odwołania nie wstrzymuje wykonania decyzji). Decyzję wydaną w wyniku rozpatrzenia odwołania organizatorowi doręcza się niezwłocznie na piśmie lub za pomocą środków komunikacji elektronicznej.

PRZEPISY KARNE

Istotnym novum jest rozdział zatytułowany „Przepisy karne”, który przewiduje ukaranie przewodniczącego zgromadzenia (jest nim organizator, chyba że powierzy on na piśmie swoje obowiązki innej osobie) grzywną do 7.000 zł, jeżeli nie wykonuje obowiązków, o których mowa w art. 10 ust. 3 ustawy Prawo o zgromadzeniach lub nie podejmuje środków przewidzianych w art. 10 ust. 4 i 5 tej ustawy. Z kolei osoba, która nie wykonuje żądania przewodniczącego, wydanego na podstawie art. 10 ust. 4 ustawy albo nie podporządkowuje się zarządzeniu przewodniczącego, wydanemu w wykonywaniu jego obowiązków w oparciu o art. 10 ust. 5 ww. ustawy, podlega karze grzywny do 10.000 zł.
Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami art. 10 ust. 3 – 5 ustawy Prawo o zgromadzeniach, przewodniczący odpowiada za zgodny z przepisami prawa przebieg zgromadzenia i podejmuje w tym celu przewidziane w ustawie środki. Przewodniczący ma prawo zażądać opuszczenia zgromadzenia przez osobę, która swoim zachowaniem narusza przepisy ustawy albo uniemożliwia lub usiłuje udaremnić zgromadzenie, a w razie niepodporządkowania się żądaniu, przewodniczący może zwrócić się o pomoc do policji lub straży miejskiej. Jeśli zaś uczestnicy zgromadzenia nie podporządkują się zarządzeniom przewodniczącego wydanym w wykonaniu jego obowiązków lub gdy przebieg zgromadzenia sprzeciwia się niniejszej ustawie albo narusza przepisy ustaw karnych, przewodniczący rozwiązuje zgromadzenie.

Monika Mikucka

WRÓĆ DO SPISU TREŚCI

PRZEGLĄD LEGISLACYJNY - SAS 7/2012

ROZKŁADY JAZDY

Rozporządzenie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 10 kwietnia 2012 r. w sprawie rozkładów jazdy

(Dz. U. z 2012 r. poz. 451)

Rozporządzenie wydano na podstawie art. 34 ust. 2 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. - Prawo przewozowe (Dz. U. z 2000 r. Nr 50, poz. 601 ze zm.) i określa:

– treść rozkładów jazdy;
– tryb zatwierdzania rozkładów jazdy;
– sposób i terminy ogłaszania oraz aktualizacji rozkładów jazdy;
– warunki ponoszenia kosztów związanych z zamieszczaniem informacji dotyczących rozkładów jazdy oraz podawaniem rozkładów jazdy do publicznej wiadomości.

PRZYWRÓCENIE OBYWATELSTWA POLSKIEGO

Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 8 maja 2012 r. w sprawie wzoru formularza wniosku o przywrócenie obywatelstwa polskiego oraz fotografii dołączanej do wniosku

(Dz. U. z 2012 r. poz. 501)

Rozporządzenie wydano na podstawie art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 2009 r. o obywatelstwie polskim (Dz. U. z 2012 r. poz. 161) i określa:

– wzór formularza wniosku o przywrócenie obywatelstwa polskiego;
– wymogi dotyczące fotografii dołączanej do wniosku.

SKARGI DOTYCZĄCE SĄDÓW

Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 maja 2012 r. w sprawie skarg i wniosków dotyczących działalności sądów powszechnych

(Dz. U. z 2012 r. poz. 524)

Rozporządzenie wydano na podstawie art. 41e ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) i określa szczegółowy tryb i organizację przyjmowania oraz rozpatrywania skarg i wniosków dotyczących działalności sądów powszechnych.

REJESTR INSTYTUCJI KULTURY

Rozporządzenie Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia 26 stycznia 2012 r. w sprawie sposobu prowadzenia i udostępniania rejestru instytucji kultury

(Dz. U. z 2012 r. poz. 189)

Rozporządzenie wydano na podstawie art. 14 ust. 4 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U. z 2001 r. Nr 13, poz. 123, ze zm.) i określa:

– sposób prowadzenia i udostępniania rejestru instytucji kultury, w tym zakres danych zamieszczanych w rejestrze, tryb dokonywania wpisów, zmian i wykreśleń wpisów;
– wzór księgi rejestrowej.

SAMORZĄD GMINNY

Ustawa z dnia 10 maja 2012 r. o zmianie ustawy o samorządzie gminnym

(Dz. U. z 2012 r. poz. 567)

Nowelizacja rozszerza w art. 28g katalog przypadków, w których w prawa i obowiązki wójta wstępuje jego zastępca. W dotychczasowym brzmieniu zastępca wójta (pierwszy zastępca) mógł przejąć zadania i kompetencje w przypadku przemijającej przeszkody w wykonywaniu zadań i kompetencji wójta spowodowanej jedną z następujących okoliczności:

– tymczasowym aresztowaniem,
– odbywaniem kary pozbawienia wolności wymierzonej za przestępstwo nieumyślne,
– odbywaniem kary aresztu,
– niezdolnością do pracy z powodu choroby trwającej powyżej 30 dni.

Zgodnie z nowelizacją dodano punkt, który stanowi o zawieszeniu w czynnościach służbowych. Mowa o postanowieniu prokuratora albo postanowieniu sądu o zastosowaniu środka zapobiegawczego w postaci zawieszenia w czynnościach służbowych, który określa art. 276 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.). Postanowienie to jest również dokumentem potwierdzającym zaistnienie okoliczności, o której mowa w art. 28g ust. 1 pkt 5 ustawy o samorządzie gminnym. Postanowienie to sąd lub prokurator przesyła przewodniczącemu rady.

SPECJALIZACJA PRACOWNIKA SOCJALNEGO

Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 17 kwietnia 2012 r.

(Dz. U. z 2012 r., poz. 486)

Rozporządzenie wydano na podstawie art. 118a ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362, ze zm.) i określa:

tryb powoływania i odwoływania członków Centralnej Komisji Egzaminacyjnej do spraw stopni specjalizacji zawodowej pracowników socjalnych i regionalnych komisji egzaminacyjnych do spraw stopni specjalizacji zawodowej pracowników socjalnych oraz organizację pracy Komisji i regionalnych komisji;
minimum programowe dla I i II stopnia specjalizacji w zawodzie pracownik socjalny;
specjalności obowiązujące dla II stopnia specjalizacji w zawodzie pracownik socjalny;
tryb postępowania w sprawie nadawania stopni specjalizacji i wydawania dyplomów;
wzory dyplomów uzyskania I i II stopnia specjalizacji w zawodzie pracownik socjalny;
warunki uzyskiwania przez pracowników socjalnych stopni specjalizacji zawodowej;
wytyczne dotyczące prac dyplomowych dla kandydatów ubiegających się o uzyskanie II stopnia specjalizacji;
wymagania dotyczące kadry dydaktycznej szkoleń w zakresie I i II stopnia specjalizacji w zawodzie pracownik socjalny i konsultantów prac dyplomowych szkoleń w zakresie II stopnia specjalizacji w zawodzie pracownik socjalny;
tryb kontrolowania pracy regionalnych komisji i podmiotów prowadzących szkolenia;
warunki, jakie powinny spełniać podmioty prowadzące szkolenia w zakresie specjalizacji zawodowej dla zapewnienia odpowiedniego poziomu szkolenia;
tryb wnoszenia odpłatności za egzamin na I i II stopień specjalizacji w zawodzie pracownik socjalny;
organizację i sposób przeprowadzania egzaminu na I i II stopień specjalizacji w zawodzie pracownik socjalny;
zasady wyboru jednostki organizacyjnej, o której mowa w art. 117 ust. 5 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej i warunki jej współpracy z Komisją w zakresie organizacji egzaminów na II stopień specjalizacji w zawodzie pracownik socjalny.

WSPIERANIE RODZINY

Ustawa z dnia 27 kwietnia 2012 r. o zmianie ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej oraz niektórych innych ustaw

(Dz. U. z 2012 r., poz. 579)

Nowelizacja spowodowana był m. in. postulatami samorządów, które ponosiły zbyt duże koszty realizacji zapisów ustawy. Dlatego celem nowelizacji jest wprowadzenie zmian pozwalających na obniżenie kosztów wdrożenia ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej oraz niektórych innych ustaw, a także doprecyzowanie niektórych przepisów tak, aby nie budziły one wątpliwości interpretacyjnych, zwłaszcza w kwestii konieczności ponoszenia dodatkowych kosztów.

OCHRONA ŚRODOWISKA

Ustawa z dnia 13 kwietnia 2012 r. o zmianie ustawy - Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw

(Dz. U. z 2012 r. poz. 460)

Nowelizacja wdraża do polskiego porządku prawnego przepisy Unii Europejskiej w zakresie oceny i zarządzania jakością powietrza zawartych w ogłoszonej w dniu 11 czerwca 2008 r. dyrektywie 2008/50/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 maja 2008 r. w sprawie jakości powietrza i czystszego powietrza dla Europy (CAFE) (Dz. Urz. UE L 152 z 11.06.2008, str. 1). Dyrektywa ta odnosi się głównie do rozwiązań dotyczących drobnego pyłu zawieszonego PM2,5 (zwanego dalej pyłem PM2,5). Ponadto Dyrektywa CAFE, konsolidując „dyrektywy córki”, zawiera również regulacje dotyczące innych substancji, takich jak: benzen, dwutlenek azotu, tlenki azotu, dwutlenek siarki, ołów, pył zawieszony PM10, tlenek węgla oraz ozon. Wprowadza ona nowe mechanizmy dotyczące zarządzania jakością powietrza w strefach i aglomeracjach.

KODEKS KARNY

Ustawa z dnia 10 maja 2012 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych

(Dz. U. z 2012 r. poz. 611)

Nowelizacja stanowi wykonanie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 listopada 2010 r., sygn. akt P 29/09, stwierdzającego niezgodność norm prawnych z art. 218 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, ze. zm.), art. 24 ust. 1, art. 98 ust. 1 pkt 1 oraz art. 98 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585, ze zm.) z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, a ponadto art. 4 ust. 1 Protokołu nr 7 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonego w Strasburgu dnia 22 listopada 1984 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 42, poz. 364), oraz art. 14 ust. 7 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych, otwartego do podpisu w Nowym Jorku dnia 19 grudnia 1966 r. (Dz. U. z 1977 r. Nr 38, poz. 167).

ABONAMENT RTV

Rozporządzenie Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia 7 maja 2012 r. w sprawie wysokości opłat abonamentowych za używanie odbiorników radiofonicznych i telewizyjnych oraz zniżek za ich uiszczanie z góry za okres dłuższy niż jeden miesiąc w 2013 r.

(Dz. U. z 2012 r. poz. 543)

Rozporządzenie wydano na podstawie art. 3 ust. 5 i 6 ustawy z dnia 21 kwietnia 2005 r. o opłatach abonamentowych (Dz. U. Nr 85, poz. 728 ze zm.) i ustala opłaty abonamentowe za używanie odbiorników radiofonicznych i telewizyjnych w roku kalendarzowym 2013 w wysokości:

– za używanie odbiornika radiofonicznego - 5,65 zł za jeden miesiąc;
– za używanie odbiornika telewizyjnego albo telewizyjnego i radiofonicznego - 18,65 zł za jeden miesiąc.

ASYSTENCI SĘDZIEGO

Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 maja 2012 r. w sprawie dokumentów stanowiących podstawę oceny kwalifikacji asystenta sędziego kandydującego na wolne stanowisko sędziowskie

(Dz. U. z 2012 r., poz. 603)

Rozporządzenie wydano na podstawie art. 57i § 4 pkt 2 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) i określa sposób gromadzenia, poświadczania i przechowywania dokumentów, o których mowa w art. 57 § 1f ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych, na których podstawie jest dokonywana ocena kwalifikacji asystenta sędziego kandydującego na wolne stanowisko sędziowskie.

WRÓĆ DO SPISU TREŚCI

AKTUALNOŚCI - SAS 7/2012

W dniu 16 czerwca 2012 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 27 kwietnia 2012 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia (Dz. U. z 2012 r., poz. 525). Rozporządzenie ujednolica sposób oznaczenia pojazdów straży gminnych (miejskich), co – jak się zakłada – ułatwi szybką identyfikację tych pojazdów niezależnie od gminy.

Pojazd straży gminnej (miejskiej), z wyjątkiem motocykla, powinien:

1. mieć srebrną barwę nadwozia;
2. być oznakowany:
a) pasem wyróżniającym odblaskowym w postaci trójrzędnej szachownicy barwy żółto-granatowej,
b) pasem barwy granatowej umieszczonym poniżej pasa, o którym mowa w lit. a, o szerokości nie mniejszej niż 30 cm i nie większej niż do dolnej krawędzi drzwi,
c) odblaskowym napisem „STRAŻ GMINNA” („STRAŻ MIEJSKA”) barwy żółtej umieszczonym na pasie, o którym mowa w lit. b, po obu stronach pojazdu na drzwiach przednich oraz z tyłu pojazdu,
d) świetlnym napisem „STRAŻ GMINNA” („STRAŻ MIEJSKA”) barwy granatowej lub czarnej na białym tle, umieszczonym na dachu pojazdu,
e) emblematem o wymiarach nie mniejszych niż 30 x 22 cm umieszczonym po obu stronach pojazdu na drzwiach tylnych, a w przypadku pojazdów posiadających inny układ drzwi - za drzwiami przednimi; emblemat powinien być tożsamy z emblematem gminy.

Motocykl straży gminnej (miejskiej) powinien:

1. mieć błotniki barwy granatowej;
2. być oznakowany odblaskowym napisem „STRAŻ GMINNA” („STRAŻ MIEJSKA”) barwy żółtej na granatowym tle umieszczonym z przodu motocykla; dopuszcza się dodatkowo umieszczenie tego napisu na obydwu bokach oraz z tyłu motocykla.

Na pojazdach można umieszczać w tylnej części boków pojazdu, symetrycznie po obu jego stronach, oraz z tyłu pojazdu inne oznaczenia określające ich przynależność do określonej komórki organizacyjnej straży gminnej (miejskiej) lub numer telefonu kontaktowego danej straży; oznaczenia i numer telefonu kontaktowego powinny mieć barwę żółtą.
Wprawdzie gminy będą musiały wydatkować określone środki finansowe na jednolite oznaczenie pojazdów straży miejskich, jednakże zgodnie z nowelizacją nowe przepisy wymagające jednolitego oznaczenia stosuje się jedynie do pojazdu zarejestrowanego po raz pierwszy po dniu 1 lipca 2012 r. W rezultacie gminy nie są zmuszone do poniesienia znacznych kosztów związanych z dostosowaniem oznaczeń już zarejestrowanych pojazdów, a jednolite oznaczenia będą wprowadzane stopniowo, stosownie do rejestracji nowych pojazdów.

WRÓĆ DO SPISU TREŚCI

SPIS TREŚCI NR 7/2012

AKTUALNOŚCI

Jednolite oznakowanie pojazdów straży miejskiej

PRZEGLĄD LEGISLACYJNY

TEMAT MIESIĄCA

Zmiany w ustawie Prawo o zgromadzeniach

POWIATOWA ADMINISTRACJA ZESPOLONA

Opinia służbowa strażaka nie podlega skardze do sądu administracyjnego
Zakres zastosowania art. 81c ust. 2 Prawa budowlanego
Gwarancje procesowe w postępowaniu dyscyplinarnym wobec policjantów
Przypadki zastosowania art. 51 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego

FUNKCJONOWANIE SAMORZĄDU

Wypłacenie kosztów zastępstwa procesowego
Udostępnienie danych podatników gminnej spółce wodnej
Odebranie agresywnego psa
Przekroczenie terminu przesłanką do unieważnienia postępowania konkursowego?
Pobyt w domu pomocy społecznej w zamian za nieruchomość przekazaną gminie
Wójt wiceprezesem stowarzyszenia