Doradcasamorzadu

SAS03/2012

FUNKCJONOWANIE SAMORZĄDU - SAS 3 / 2012

PYTANIE SEKRETARZA POWIATU:

Rozporządzenie Rady Ministrów z 18.12.1998 r. w sprawie instrukcji kancelaryjnej dla organów powiatu (Dz. U. Nr 160 poz. 1074) w załączniku nr 5 określało, że pieczęcie podpisowe w sprawach załatwianych z upoważnienia starosty winny być opatrzone pieczątką nagłówkową: Starostwo Powiatowe w ……………. i podpisową: z up. Starosty …………….. Kierownik Wydziału, Inspektor itp. Nowa instrukcja kancelaryjna z 18 stycznia 2011 r. (Dz. U. Nr 14 poz. 67) dla administracji rządowej i samorządowej pomija całkowicie sprawy pieczęci.Spotyka się stosowanie w nagłówku pieczęci według wzoru podanego powyżej, ale również w taki sposób: Starosta ……………………… (czyli w nagłówku Starosta a nie Starostwo). Oczywiście dotyczy to decyzji podpisywanych z upoważnienia. Niektórzy prawnicy twierdzą, że należy (z braku uregulowania tego zagadnienia w instrukcji) uczynić to w swoim regulaminie organizacyjnym. Jaka jest Państwa opinia w przedmiotowej sprawie?

ODPOWIEDŹ PRAWNIKA:

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 18 stycznia 2011 r. w sprawie instrukcji kancelaryjnej, jednolitych rzeczowych wykazów akt oraz instrukcji w sprawie organizacji i zakresu działania archiwów zakładowych (Dz.U. Nr 14, poz. 67 z późn. zm.) nie przewiduje obowiązku stosowania pieczęci nagłówkowych w sprawach załatwianych z upoważnienia starosty.

W konsekwencji powyższego znajdują tu zastosowanie ogólne zasady dotyczące wydawania decyzji administracyjnych, w tym elementów niezbędnych decyzji. Powyższą problematykę reguluje art. 107 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem każda decyzja administracyjna powinna zawierać m.in. oznaczenie organu administracji publicznej, podpis z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego osoby upoważnionej do wydania decyzji.Organem administracji publicznej jest starosta (w miastach na prawach powiatu – prezydent miasta), starostwo powiatowe jest jedynie jednostką organizacyjną obsługującą organy powiatu, tj. zarząd, w skład którego wchodzi starosta, oraz radę powiatu (w przypadku miast na prawach powiatu obowiązki te realizuje urząd miasta). Nie ma znaczenia, czy decyzję podpisuje osobiście starosta, czy też osoba działająca z upoważnienia starosty (analogicznie innego organu administracji publicznej), udzielonego na podstawie art. 268a k.p.a., ponieważ decyzja i tak jest wydana przez organ, w imieniu którego została wydana. Różnica polega jedynie na tym, że w przypadku podpisania decyzji przez osobę, która nie jest piastunem organu, osoba ta (pracownik) zobowiązana jest, oprócz wskazania swojego imienia i nazwiska, piastowanego stanowiska, powołać się na udzielone jej upoważnienie (wystarczy ogólnie wskazać, że działa ona z upoważnienia określonego organu administracji publicznej, np. z up. Starosty). Tym samym w lewym górnym nagłówku decyzji powinien być wskazany określony organ administracji publicznej, tzn. np. Starosta jakiego powiatu, nie wystarczy samo „Starosta”, błędem jest również podawanie nazwy „Starostwo …”. Praktyka taka od wielu lat funkcjonuje w zakresie wydawania decyzji administracyjnych przez organy administracji rządowej.
Regulamin organizacyjny
Przepis art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592 z późn. zm.) stanowi, że organizację i zasady funkcjonowania starostwa powiatowego określa regulamin organizacyjny uchwalony przez radę powiatu na wniosek zarządu powiatu. Analogiczna regulacja znajduje się w ustawie o samorządzie gminnym (art. 33 ust. 2) i ustawie o samorządzie województwa (art. 47 ust. 2 pkt 7). Zakres spraw, które mogą być uregulowane w regulaminie organizacyjnym starostwa powiatowego jest ograniczony do organizacji i funkcjonowania starostwa, tym samym za niedopuszczalne należy uznać regulowanie w tym regulaminie elementów niezbędnych decyzji administracyjnej, ponieważ regulamin organizacyjny wkraczałby w regulację ustawową w tym zakresie zawartą w art. 107 § 1 k.p.a.
Analogiczny pogląd prezentuje C. Martysz w Komentarzu do ustawy o samorządzie powiatowym. Zdaniem autora regulamin (podobnie jak i statut) nie może jednak zawierać żadnych postanowień regulujących zagadnienia postępowania administracyjnego w sposób odmienny od zawartych w przepisach k.p.a.485, winien natomiast ustalać np. zasady przyjmowania i rejestrowania podań (zwłaszcza podań wnoszonych ustnie do protokołu), zasady obiegu korespondencji w urzędzie, problematykę udzielania informacji o przebiegu postępowania w indywidualnej sprawie, a także zasady udzielania informacji o zakresie załatwiania spraw w danym urzędzie.

Sławomir Pyźlak

Podstawa prawna:
– Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r.
– Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.)

WRÓĆ DO SPISU TREŚCI

FUNKCJONOWANIE SAMORZĄDU - SAS 3 / 2012

PYTANIE SPECJALISTY:

16.09.1985 r. osoby fizyczne aktem notarialnym przekazują na rzecz Skarbu Państwa działkę o powierzchni 0,0400 m2. 16.11.1987 r. decyzją naczelnika gminy powyższa działka zostaje przekazana w użytkowanie na czas nieokreślony gminnej spółdzielni.

Podstawa prawna przy wydaniu decyzji jest następująca:

Art. 104 kpa oraz art. 3, 4, ust. 1 i 2, ust. 1, 47 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczeniu nieruchomości (DZ. U Nr 22 poz.99) ust. 1 i 3 rozp. RM z dnia 15 września 1985 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu oddawania w zarząd oraz użytkowanie nieruchomości państwowych, przekazanie tych nieruchomości między państwowymi jednostkami organizacyjnymi i dokonania rozliczeń z tego tytułu (Dz. U. Nr 47 poz. 241) § 1,2 i 3 uchwały nr X/69/85 WRN w Zielonej Górze z dnia 28.10.1985 r. w sprawie zasad ustalania cen gruntów państwowych niezabudowanych i znajdujących się pod zabudową oddanych w zarząd, użytkowanie, użytkowanie wieczyste oraz sprzedawanych (Dz. Rz. Woj. Zielonogórskiego nr 11 poz.321).

Działkę przekazano z przeznaczeniem na budowę sklepu, określono również wysokość opłaty rocznej na 1,5 % obowiązującej ceny gruntów. Pierwsza opłata stanowiła 60-krotną wartość opłaty rocznej płatną w przeciągu 30 dni od dnia, w którym decyzja staje się ostateczna. W razie niedotrzymania terminu płatności należność z tytułu opłat za użytkowanie podlega przymusowemu ściągnięciu wraz z odsetkami. Wysokość opłaty mogła być aktualizowana raz na 5 lat. Przekazanie nieruchomości następowało na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego. 11.05.1995 r. działka ta decyzją wojewody została przekazana na rzecz gminy. W księdze wieczystej prowadzonej dla działki nie jest ujawniona powyższa decyzja, nie ujawniono również istniejącego sklepu. W 2008 r. GS złożył wniosek o sprzedaż działki. Sporządzono operat szacunkowy w celach sprzedaży w trybie bezprzetargowym, GS jednak wycofał się z kupna tej działki, ponieważ uznał, że cena jej jest zbyt wysoka. Latem br. do wójta gminy wystąpił wieloletni dzierżawca z wnioskiem o sprzedaż w trybie bezprzetargowym przedmiotowej działki. Stwierdził, że jest właścicielem budynku – sklepu, na dowód czego przedstawił fakturę oraz dowód wpłaty należności. Przy sprzedaży nie sporządzono aktu notarialnego.

GS nie dokonuje płatności za korzystanie z działki od kilku lat. Gmina zamierza sprzedać grunt, lecz posiadamy wiele wątpliwości.

Na podstawie jakich przepisów pozbawić GS prawa użytkowania działki?
Gdyby GS złożył wniosek o sprzedaż gruntu pod sklepem i chciałby skorzystać z prawa pierwokupu, czy swoje prawa mógłby cesją przekazać na rzecz nowego właściciela sklepu?
Czy GS sprzedając sklep nie powinien sporządzić aktu notarialnego?
Czy na podstawie wspomnianego operatu szacunkowego można naliczyć dla GS-u zaległe opłaty za użytkowanie?

ODPOWIEDŹ PRAWNIKA:

Użytkowanie ustanowione na rzecz niepaństwowych osób prawnych na podstawie ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości jest ograniczonym prawem rzeczowym. Przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.) w sposób wyraźny nadały użytkowaniu walor instytucji prawa cywilnego (tak. SN w wyroku z dnia 06.07.2000 r., sygn. V CKN 988/00, Lex nr 52567).

Zgodnie z art. 204 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, spółdzielni, związkowi spółdzielczemu oraz innym osobom prawnym, które w dniu 5 grudnia 1990 r. były użytkownikami gruntów, stanowiących własność Skarbu Państwa lub gminy, przysługuje roszczenie o ustanowienie użytkowania wieczystego gruntu oraz o przeniesienie własności znajdujących się na nim budynków, innych urządzeń i lokali.

W takim przypadku zawarcie umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste następuje bez przetargu (ust. 2). Roszczenia, o których wyżej mowa, wygasły, jeżeli wnioski w tej sprawie nie zostały złożone do dnia 31 grudnia 1996 r. (ust. 5). Jeżeli zatem niniejsza spółdzielnia, do dnia 31 grudnia 1996 r., nie złożyła wniosku w tym przedmiocie, to wygasło przysługujące jej roszczenie w tym zakresie.

Mając na uwadze powyższe nie ulega zatem wątpliwości, że GS przysługuje prawo użytkowania przedmiotowej nieruchomości.
Użytkowanie jest prawem rzeczowym z grupy ograniczonych praw rzeczowych, które uregulowane jest w przepisach tytułu III Kodeksu cywilnego (art. 244 i nast.). Prawo użytkowania jest ściśle związane z osobą użytkownika. Konsekwencją osobistego charakteru użytkowania jest jego niezbywalność (254 k.c.), bez względu na to, czy użytkownikiem jest osoba fizyczna, czy też osoba prawna.
Przepis art. 255 k.c. stanowi, że użytkowanie wygasa na skutek niewykonywania przez lat dziesięć. Dotyczy to również użytkowania ustanowionego niegdyś w trybie decyzji administracyjnej (vide wyrok SN z 25.06.1998 r., sygn. III CKN 566/97, opubl. OSN 199, nr 1, poz. 17). Długotrwałe (dziesięcioletnie) zaniechanie korzystania z uprawnień użytkownika powoduje wygaśnięcie ex lege prawa użytkowania. Należy zwrócić jednak uwagę, że użytkownik nie jest zobligowany do osobistego wykonywania prawa użytkowania. Zatem oddanie rzeczy w najem, dzierżawę lub użyczenie nie może być potraktowane jako niewykonywanie prawa użytkowania (por. E. Gniewek, „System Prawa Prywatnego, tom 4 – Prawo rzeczowe”, Wyd. C.H. Beck 2007, str. 377 i nast.).
Użytkowanie wygasa ponadto, jeżeli uprawniony (użytkownik) zrzeknie się tego prawa, składając stosowne oświadczenie w tym przedmiocie właścicielowi rzeczy obciążonej (art. 246 § 1 k.c.). Ostatnim przypadkiem wygaśnięcia prawa użytkowania jest przejście tego prawa na właściciela rzeczy obciążonej (w tym przypadku właściciela nieruchomości) albo w przypadku nabycia przez użytkownika prawa własności do rzeczy (nieruchomości) obciążonej (na której ustanowione jest użytkowanie).

PRAWO UŻYTKOWANIA PRZYSŁUGUJE NADAL GS
W niniejszej sprawie nie wystąpił żaden z ww. przypadków, co oznacza, że prawo użytkowania przysługuje dotychczasowemu użytkownikowi.

Właścicielem przedmiotowej nieruchomości jest gmina. Zgodnie z zasadą supreficies solo cedit, zawartą w art. 46 § 1 k.c., budynki stanowią własność właściciela gruntu, na której znajdują się budynki, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej (budynek stanowi odrębną od gruntu nieruchomość tzw. nieruchomość budynkową). Taka sytuacja nie występuje w niniejszej sprawie. Oznacza to, że właścicielem zarówno gruntu, jak i budynku znajdującego się na tym gruncie jest gmina. W niniejszej sprawie niemożliwe było zbycie samego budynku, a tym bardziej przez użytkownika, który nie był jego właścicielem. Tym samym w niniejszej sprawie doszło co najwyższej do sprzedaży przez GS nakładów poczynionych na nieruchomości. Forma aktu notarialnego, zastrzeżona w art. 158 k.c. dotyczy przeniesienia własności nieruchomości, a ponieważ w niniejszej sprawie nie doszło do przeniesienia prawa własności nieruchomości, to nie była ona obowiązkowa.
Zwrócić należy ponadto uwagę, że zgodnie z art. 263 k.c. po wygaśnięciu użytkowania użytkownik obowiązany jest zwrócić rzecz właścicielowi w takim stanie, w jakim powinna się znajdować stosownie do przepisów o wykonywaniu użytkowania.
Zgodnie z art. 118 k.c., co do zasady, termin przedawnienia dla roszczeń o świadczenia okresowe, a za takie należy uznać opłaty z tytułu użytkowania, wynosi trzy lata. Oznacza to, że użytkownik może podnieść skuteczny zarzut przedawnienia co do roszczeń za okres dłuższy niż trzy lata.
Aktualizacja opłaty nie może nastąpić z mocą wsteczną, a jedynie w danym roku, ze skutkiem od roku następnego.
Zgodnie z art. 156 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami, operat szacunkowy może być wykorzystany dla celu, na który został sporządzony przez okres 12 miesięcy od daty jego sporządzenia.

Dzierżawcy nie przysługuje prawo nabycia przedmiotowej nieruchomości w trybie bezprzetargowym, ponieważ nie dzierżawił tej nieruchomości od gminy, a jedynie od jej użytkownika.

Sławomir Pyźlak

Podstawa prawna:
– Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.),
– Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.)

WRÓĆ DO SPISU TREŚCI

FUNKCJONOWANIE SAMORZĄDU - SAS 3 / 2012

PYTANIE SEKRETARZA:

Zwracam się z uprzejmą prośbą o udzielenie porady prawnej dotyczącej inicjatywy lokalnej. Rada gminy przyjęła uchwałę w sprawie określenia trybu i szczegółowych kryteriów oceny wniosków o realizację zadania publicznego w ramach inicjatywy lokalnej. Wnioski składane były przez stowarzyszenia oraz nieformalne grupy mieszkańców o uzyskanie środków z inicjatywy lokalnej. Zrealizowano m.in. organizację pikniku wędkarskiego, który w naszej ocenie mieścił się w zakresie dotyczącym: ochrony przyrody, ekologii i ochrony zwierząt oraz ochrony dziedzictwa przyrodniczego w tym zieleni na terenach wiejskich. Przeprowadzono również zadanie pod nazwą „Bezpieczna akcja ratownicza”, w ramach którego zorganizowane były m.in. zawody pożarnicze. Wskazane wyżej zadanie według naszej oceny mieściło się w zakresie porządku i bezpieczeństwa publicznego. W ww. zadaniach organizacje przeznaczyły środki na zakup artykułów spożywczych, a faktury z nich zostały wystawione na gminę. W toku przeprowadzonej kontroli Regionalna Izba Obrachunkowa zarzuciła nam nieprawidłowe wydatkowanie środków pieniężnych. Zdaniem kontrolujących przeznaczanie środków na zakup środków spożywczych jest niezgodne z katalogiem zadań realizowanych w ramach inicjatywy lokalnej. Proszę o wyjaśnienie, jaki katalog zadań publicznych z art. 19b ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie może zostać zrealizowany w drodze inicjatywy lokalnej? Jakie rodzaje wydatków gmina może ponosić w związku z realizacją inicjatywy lokalnej przez wnioskodawców? Na jakie zadania można przeznaczać środki?
Proszę o wskazanie przykładowych zadań, o wykonanie których można wnioskować. Czy wydatkowanie środków przez organizacje wykonujące zadania w ramach inicjatywy lokalnej z przeznaczeniem na zakup artykułów spożywczych jest dopuszczalne? Proszę o rozbudowanie katalogu zadań wynikających z art. 19b ustawy z dnia 23 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie. Czy złożony wniosek przez organizację (dot. podtrzymywania i upowszechniania tradycji narodowej, pielęgnowania polskości oraz rozwoju tożsamości narodowej, obywatelskiej i kulturowej) będzie polegał na zorganizowaniu spotkania dot. obyczajów, obrzędów ludowych, przygotowania potraw tradycyjnych, a wnioskodawcy będą wnioskować zakup artykułów spożywczych na przygotowanie tradycyjnych potraw, czy będzie się to mieściło w tym katalogu zadań?

ODPOWIEDŹ PRAWNIKA:

Działalnością pożytku publicznego w rozumieniu ustawy o działalności pożytku publicznego i wolontariacie (zwanej dalej ustawą) jest każda działalność społecznie użyteczna, prowadzona przez organizacje pozarządowe w sferze działań publicznych określonych w ustawie.

Katalog zadań publicznych opisany został w art. 4 ustawy. Użyte w ust. 1 tego przepisu sformułowanie „Sfera zadań publicznych….obejmuje zadania w zakresie…” wskazuje na to, że katalog ten ma charakter zamknięty. Zgodnie z art. 19 b ustawy część zadań publicznych może zostać zainicjowana przez mieszkańców jednostki samorządu terytorialnego. Powyższa aktywność mieszkańców w zakresie realizacji zadania publicznego określana jest mianem inicjatywy lokalnej. Inicjatywa lokalna odbywa się poprzez złożenie wniosku o realizację zadania publicznego do jednostki samorządu terytorialnego. Art. 19 b ust. 1 pkt 1-6 określa rodzaje zadań publicznych, których realizacji można domagać się w drodze inicjatywy lokalnej.

ZADANIA REALIZOWANE W DRODZE INICJATYWY LOKALNEJ

Do zadań tych należą m.in. wymienione przez pytającego, tj.:

podtrzymywanie i upowszechnianie tradycji narodowej i regionalnej,
pielęgnowanie polskości,
rozwijanie tożsamości narodowej, obywatelskiej i kulturowej,
działalność wspomagająca rozwój wspólnot i społeczności lokalnych,
a także zadania dotyczące ekologii i ochrony przyrody.

Warto zauważyć, że pomimo utworzenia wyczerpującego katalogu zadań publicznych, ustawodawca zrezygnował ze zbyt obszernej kazuistyki co do sposobów ich realizowania i określił je bardzo ogólnie.
Tym samym podmioty wykonujące zadania publiczne korzystają z daleko idącej swobody w zakresie ich realizacji. Oczywistym jest przecież, że podtrzymywanie i upowszechnianie tradycji narodowej lub regionalnej może następować na wiele sposobów, np. poprzez tworzenie muzeów, domów kultury i pamięci, organizację imprez okolicznościowych oraz mających na celu promocję regionu, inscenizację istotnych dla społeczności lokalnej wydarzeń historycznych, organizację wykładów i spotkań z osobami mającymi szczególny wkład w życie i rozwój społeczności itp. W tym zakresie gmina może więc ponosić wydatki na wykonanie zadania publicznego. Nie istnieją moim zdaniem podstawy do przyjęcia, że środki przeznaczone na realizację zadania publicznego nie mogą w żadnym wypadku zostać spożytkowane na zakup artykułów spożywczych.
Bez wątpienia do ważnych elementów tradycji należą także kuchnia narodowa i regionalna. Jeżeli zatem zadanie publiczne polegać ma na upowszechnianiu i promowaniu tradycji, to jednym ze sposobów jego realizacji może być serwowanie regionalnych potraw i napojów. W takim przypadku konieczne jest więc nabycie artykułów spożywczych.

Trzeba jednak pamiętać, że wydatki powyższe nie mogą wykraczać poza cel konkretnego zadania publicznego. Gmina może więc nabywać tylko artykuły spożywcze niezbędne do przygotowania tradycyjnych potraw, wytworzenia tradycyjnych napojów lub kupować lokalne produkty gotowe.

Michał Pęczkowski

PODSTAWA PRAWNA:
– Ustawa z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i wolontariacie (t.j.Dz.U. 2010 Nr 234, poz. 1536 ze zm.).

WRÓĆ DO SPISU TREŚCI

TEMAT MIESIĄCA - SAS 3 / 2012

PYTANIE WÓJTA GMINY:

Pracownik posiadał upoważnienie do wydawania decyzji administracyjnych w imieniu wójta gminy w okresie od 10 lutego do 31 grudnia 2011 r. Pierwsze oświadczenie majątkowe złożył w ciągu 30 dni od dnia nadania upoważnienia, kolejne w terminie do 30 kwietnia. W jakim terminie powinno zostać złożone oświadczenie w związku z ustaniem pełnomocnictwa?

ODPOWIEDŹ PRAWNIKA:

Zgodnie z art. 24h ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym (dalej: usg) osoba wydająca decyzje administracyjne w imieniu wójta jest obowiązana do złożenia oświadczenia o swoim stanie majątkowym. Z brzmienia art. 24h ust. 5 usg wynika, że pracownik upoważniony do wydawania decyzji administracyjnych w imieniu wójta składa pierwsze oświadczenie majątkowe w terminie 30 dni od dnia powołania na stanowisko lub od dnia zatrudnienia.

TERMINY

Przepis ten - art. 24h ust. 5 usg - nie stanowi wprost o dacie udzielenia upoważnienia, tym niemniej należy przyjąć, że pierwsze oświadczenie należy złożyć w terminie 30 dni od dnia upoważnienia. Kolejne oświadczenia upoważniony pracownik powinien składać w terminie do 30 kwietnia według stanu na dzień 31 grudnia roku poprzedniego. Powołany wyżej przepis stanowi, że ostatnie oświadczenie składa się w dniu odwołania ze stanowiska lub rozwiązania umowy o pracę.

Trudno w przypadku upoważnionego pracownika przyjmować, że będzie on zobowiązany do złożenia oświadczenia majątkowego w dniu odwołania ze stanowiska lub rozwiązania stosunku pracy (choć oczywiście nie można wykluczyć, że w związku z rozwiązaniem z pracownikiem stosunku pracy w czasie trwania upoważnienia będzie to ten sam moment). Tym niemniej należy przyjąć, że upoważniony pracownik będzie zobowiązany do złożenia ostatniego oświadczenia majątkowego niezwłocznie po uzyskaniu informacji o odwołaniu upoważnienia.

Należy podkreślić, że przepis art. 24h ust. 5 w ogóle nie określa terminów specjalnie dla osób uzyskujących upoważnienie do wydawania decyzji administracyjnych. Brak jest bowiem wyraźnej regulacji stanowiącej wprost o dniu uzyskania upoważnienia. Ustawa łączy natomiast obowiązek składania oświadczenia majątkowego z powołaniem lub zatrudnieniem na określonym stanowisku. Istotne jest zatem zdarzenie, z którym przepis łączy powstanie obowiązku polegającego na składaniu oświadczeń majątkowych.

KIEDY OSTATNIE OŚWIADCZENIE?

Skoro pracownik upoważniony do wydawania decyzji składa pierwsze oświadczenie w terminie 30 dni od dnia upoważnienia, to należy analogicznie przyjąć, że również ostatnie oświadczenie majątkowe powinno być złożone niezwłocznie po cofnięciu upoważnienia, chyba że tym momentem jest jednocześnie data rozwiązania stosunku pracy (wówczas oczywiście można się posłużyć literalnym brzmieniem przepisu).

Powyższa interpretacja może wzbudzać pewne wątpliwości wobec braku jednoznacznego, literalnego określenia ustawowego, jednakże jedynie przyjęcie powyższego rozwiązania umożliwia sprawną realizację celu, dla którego powołany przepis został ustanowiony. Rozważania te skłaniają także do refleksji o konieczności niezwłocznej nowelizacji tego przepisu (tak też m.in. A. Wierzbica, Komentarz do ustawy o samorządzie gminnym, ABC, 2010).

Janusz Groński

PODSTAWA PRAWNA:
– Ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.)

WRÓĆ DO SPISU TREŚCI

PRZEGLĄD USTAWODAWCZY - SAS 3 / 2012

UZDROWISKA

Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 5 stycznia 2012 r. w sprawie sposobu kierowania i kwalifikowania pacjentów do zakładów lecznictwa uzdrowiskowego

(Dz. U. z 2012 r. poz. 14)

Rozporządzenie zostało wydane na podstawie art. 19 ust. 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych (Dz. U. Nr 167, poz. 1399, z późn. zm.) i określa sposób kierowania i kwalifikowania pacjentów do zakładów lecznictwa uzdrowiskowego, w tym przeciwwskazania do leczenia uzdrowiskowego albo rehabilitacji uzdrowiskowej stanowiące podstawę kwalifikowania pacjenta.

SĄDY WOJSKOWE

Ustawa z dnia z dnia 19 sierpnia 2011 r. o zmianie ustawy - Prawo o ustroju sądów wojskowych oraz ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych

(Dz. U. z 2011 r. Nr 236, poz. 1396),

Nowelizacja dotyczy powierzenia bezpośredniego nadzoru w zakresie organizacji i działalności administracyjnej sądów wojskowych Ministrowi Sprawiedliwości

POMOC POSTPENITENCJARNA

Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 stycznia 2012 r. w sprawie Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej

(Dz. U. z 2012 r. poz. 49)

Rozporządzenie zostało wydane na podstawie art. 43 § 19 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy (Dz. U. Nr 90, poz. 557, z późn. zm.) i określa:

tryb udzielania pomocy osobom pokrzywdzonym przestępstwem oraz członkom ich rodzin;
tryb udzielania pomocy osobom pozbawionym wolności, zwalnianym z zakładów karnych i aresztów śledczych oraz członkom ich rodzin;
warunki i tryb udzielania dotacji z Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, zwanego dalej „Funduszem”, jednostkom niezaliczanym do sektora finansów publicznych i niedziałającym w celu osiągnięcia zysku, w tym stowarzyszeniom, fundacjom, organizacjom i instytucjom, kościołom i innym związkom wyznaniowym;
szczegółowe zadania, na które przeznaczane są środki Funduszu;
sposób wykorzystywania i rozliczania środków Funduszu, w tym wzór i terminy składania przez podmioty kwartalnych informacji;
szczegółowe zasady gospodarki finansowej Funduszu.

PODZIEMNE SKŁADOWISKA ODPADÓW

Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 28 grudnia 2011 r. w sprawie podziemnych składowisk odpadów

(Dz. U. z 2011 r. Nr 298, poz. 1771)

Rozporządzenie wydano na podstawie art. 125 ust. 7 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. - Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. Nr 163, poz. 981) i określa:

– szczegółowe wymagania dla poszczególnych typów podziemnych składowisk odpadów, dotyczące ich lokalizacji, eksploatacji i zamknięcia;
– zakres, sposób i warunki prowadzenia monitoringu podziemnego składowiska odpadów;
– rodzaje odpadów, które mogą być składowane na podziemnym składowisku odpadów w sposób nieselektywny;
– kryteria i procedury dopuszczenia odpadów na podziemne składowisko odpadów.

SŁUŻBA MEDYCYNY PRACY

Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 5 stycznia 2012 r. w sprawie służby medycyny pracy

(Dz. U. z 2012 r. poz. 53)

Rozporządzenie wydano na podstawie art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o służbie medycyny pracy (Dz. U. z 2004 r. Nr 125, poz. 1317 z późn. zm.). Zgodnie z § 1 tego aktu zadania odpowiednie do zadań służby medycyny pracy wykonują jednostki organizacyjne podmiotów leczniczych utworzonych i nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych. Prawodawca postanowił, że ww. jednostkami organizacyjnymi są:

– poradnie badań profilaktycznych, które są jednostkami podstawowymi,
– poradnie medycyny pracy, które wykonują zadania określone w ustawie z dnia 27 czerwca 1997 r. o służbie medycyny pracy dla wojewódzkiego ośrodka medycyny pracy

Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 5 stycznia 2012 r. w sprawie zadań służby medycyny pracy

(Dz. z 2012 r. poz. 52)

Rozporządzenie wydano na podstawie art. 8 ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o służbie medycyny pracy (Dz. U. z 2004 r. Nr 125, poz. 1317, z późn. zm. ) i określa zadania służby medycyny pracy niewymienione w art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o służbie medycyny pracy, wynikające ze specyfiki ryzyka zawodowego osób zatrudnionych lub pozostających w stosunku służbowym w podległych ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych lub nadzorowanych przez niego zakładach pracy i innych jednostkach organizacyjnych.

Zgodnie z § 2 tego rozporządzenia zadaniami służby medycyny pracy są:

analiza warunków służby i pracy w zakresie występowania czynników szkodliwych i uciążliwych specyficznych dla warunków służby funkcjonariusza oraz pracy pracownika;
prowadzenie grup dyspanseryjnych w stosunku do funkcjonariuszy;
prowadzenie profilaktyki lekarsko-psychologicznej w zakresie stresu zawodowego i jego następstw oraz zapobiegania skutkom zaburzeń po stresie pourazowym;
rozpoznawanie i analiza zagrożeń dla zdrowia funkcjonariuszy pełniących służbę w jednostkach specjalistycznych, w tym antyterrorystycznych oraz w laboratorium kryminalistycznym, oraz przeciwdziałanie tym zagrożeniom;
współdziałanie z dowódcami jednostek w zapewnieniu warunków służby eliminujących ich negatywny wpływ na zdrowie funkcjonariuszy związany w szczególności z wykonywaniem prac podwodnych w zakresie ratowniczym oraz bojowym;
prowadzenie działalności profilaktycznej wśród ratowników wysokościowych Policji, Państwowej Straży Pożarnej oraz personelu latającego Policji, Państwowej Straży Pożarnej i Straży Granicznej w warunkach przeciążenia, wysokiego ciśnienia atmosferycznego, wibracji, hałasu oraz czynników chemicznych ropopochodnych;
eliminowanie zagrożeń zdrowia związanych z zakwaterowaniem, w szczególności w warunkach ćwiczeń poligonowych, podczas misji pokojowych oraz zdarzeń kryzysowych;
kwalifikowanie funkcjonariuszy oraz pracowników na turnusy antystresowe i profilaktyczno-rehabilitacyjne;
gromadzenie, przechowywanie i przetwarzanie informacji o działalności służby medycyny pracy oraz przekazywanie danych statystycznych w tym zakresie dyrektorowi komórki organizacyjnej urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw wewnętrznych, realizującej zadania z zakresu działalności leczniczej, przez podmioty lecznicze utworzone i nadzorowane przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych.

BEZPIECZEŃSTWO MORSKIE

Ustawa z dnia 18 sierpnia 2011 r. o bezpieczeństwie morskim

(Dz. U. z 2011 r. Nr 228, poz. 1368)

Ustawa reguluje sprawy bezpieczeństwa morskiego w zakresie budowy statku, jego stałych urządzeń i wyposażenia, inspekcji statku, kwalifikacji i składu załogi statku, bezpiecznego uprawiania żeglugi morskiej oraz ratowania życia na morzu.

RACHUNKOWOŚĆ KAS SPÓŁDZIELCZYCH

Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 30 grudnia 2011 r. w sprawie szczególnych zasad rachunkowości spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych

(Dz. U. z 2012 r. poz. 45)

Rozporządzenie wydano na podstawie art. 81 ust. 2 pkt 10 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223, z późn. zm.) i określa szczególne zasady rachunkowości spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych, w tym zakres informacji wykazywanych w informacji dodatkowej sprawozdania finansowego.

TRANSPORT KOLEJOWY

Ustawa z dnia 16 września 2011 r. o zmianie ustawy o transporcie kolejowym

(Dz. U. z 2011 r. Nr 230, poz. 1372)

Nowelizacja dotyczy transpozycji dyrektyw Parlamentu Europejskiego i Rady w zakresie procedur wydawania zezwoleń na dopuszczenie do eksploatacji w odniesieniu do pojazdów kolejowych i podsystemów strukturalnych, uszczegółowienia zadań Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego, dostosowanie zasad interoperacyjności na sieci kolejowej RP do zasad europejskiego systemu kolei

UBEZPIECZENIA SPOŁECZNE

Ustawa z dnia 21 grudnia 2011 r. o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych

(Dz. U. z 2011 r. Nr 291, poz. 1706)

Zmiana dotyczy funduszu rentowego wyodrębnionego z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i zwiększenia wpływów do tego funduszu poprzez zwiększenie składki. Według projektodawców zgodnie z szacunkami wynikającymi z projektu ustawy budżetowej na rok 2012 kwota deficytu w tym funduszu, w przypadku pozostawienia składki na dotychczasowym poziomie, oscylowałaby w granicach 17 mld zł. Na skutek zmiany składka na ubezpieczenie rentowe ma wzrosnąć z 6 % do 8 % i będzie kształtowała się na poziomie 1,5 % po stronie ubezpieczonego i 6,5 % po stronie płatnika składek. W przypadku pracodawców oznacza to powrót do stanu z pierwszej połowy 2007 r.

WRÓĆ DO SPISU TREŚCI

AKTUALNOŚCI - SAS 3 / 2012

W dniu 3 marca 2012 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 6 lutego 2012 r. w sprawie minimalnych wymagań dotyczących zabezpieczenia pod względem medycznym imprezy masowej (Dz. U. z 2012, poz. 181).

Zgodnie z § 1 ust. 1 tego rozporządzenia zabezpieczenie pod względem medycznym imprezy masowej, w miejscu i czasie jej trwania, obejmuje co najmniej:

zespoły wyjazdowe,
patrole ratownicze,
punkty pomocy medycznej.

Określono, że zespoły wyjazdowe są zespołami z lekarzem lub bez lekarza, ale muszą odpowiadać wymaganiom dla zespołu ratownictwa medycznego specjalistycznego, o których mowa w przepisach ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym. Ustalono też, że patrol ratowniczy składa się co najmniej z dwóch osób uprawnionych przynajmniej do udzielania kwalifikowanej pierwszej pomocy w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym i posiada odpowiednie wyposażenie. Natomiast w punkcie pomocy medycznej, zlokalizowanym w miejscu odbywania imprezy masowej (wyposażonym co najmniej w produkty lecznicze w rozumieniu Prawa farmaceutycznego oraz w wyposażenie wyrobu medycznego i wyroby medyczne w rozumieniu ustawy o wyrobach medycznych) pomocy medycznej mają udzielać co najmniej dwie osoby, w tym;

lekarz posiadający prawo wykonywania zawodu oraz co najmniej trzyletnie doświadczenie w udzielaniu świadczeń zdrowotnych oraz
ratownik medyczny lub
pielęgniarka systemu, o której mowa w art. 3 pkt 6 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym

Zgodnie z § 2 rozporządzenia zabezpieczenie medyczne masowej imprezy artystyczno-rozrywkowej oraz masowej imprezy sportowej innej niż mecz piłki nożnej ustala się na podstawie przewidywanej liczby uczestników (np. w zakresie zespołów wyjazdowych do 5000 uczestników - jeden zespół bez lekarza). Z kolei § 4 reguluje szczegółowo wyposażenie patrolu ratowniczego (odpowiednio wyposażona torba ratunkowa oraz środki łączności bezprzewodowej umożliwiające natychmiastową łączność z innymi osobami zaangażowanymi w bezpieczeństwo imprezy masowej) oraz punktu pomocy medycznej (m. in. dwa stanowiska leżące dla pacjentów i defibrylator z kardiomonitorem).

Zgodnie z § 10 rozporządzenia osoby wchodzące w skład zabezpieczenia medycznego oznakowuje się poprzez umieszczenie na kamizelce koloru czerwonego, z przodu i z tyłu, napisu w kolorze białym, w języku polskim w brzmieniu: „RATOWNIK” albo „RATOWNIK MEDYCZNY”, albo „PIELĘGNIARKA” oraz w języku angielskim w brzmieniu: „MEDICAL STAFF”. Lekarzy wchodzących w skład zabezpieczenia medycznego oznakowuje się poprzez umieszczenie na kamizelce koloru czerwonego, z przodu i z tyłu, napisu w kolorze białym, w języku polskim w brzmieniu: „LEKARZ” oraz w języku angielskim w brzmieniu: „DOCTOR”. Punkt pomocy medycznej oznakowuje się kwadratową tablicą w kolorze zielonym, o wymiarach co najmniej 70 cm x 70 cm, z centralnie umieszczonym krzyżem równoramiennym w kolorze białym, z napisem nad krzyżem w języku polskim w brzmieniu: „PUNKT POMOCY MEDYCZNEJ” oraz z napisem pod krzyżem w języku angielskim w brzmieniu: „FIRST AID”. Koordynatora medycznego imprezy oznakowuje się poprzez umieszczenie na kamizelce koloru czerwonego, z przodu i z tyłu, napisu w kolorze białym, w języku polskim w brzmieniu: „KOORDYNATOR MEDYCZNY” oraz w języku angielskim w brzmieniu: „MEDICAL COORDINATOR”.

Rozporządzenie ma zastosowanie do imprez masowych organizowanych od 1 kwietnia 2012 r.

WRÓĆ DO SPISU TREŚCI

SPIS TREŚCI SAS NR 3/2012

AKTUALNOŚCI

Bezpieczeństwo medyczne imprez masowych

PRZEGLĄD USTAWODAWCZY

TEMAT MIESIĄCA

Termin złożenia oświadczenia w związku z ustaniem pełnomocnictwa

FUNKCJONOWANIE SAMORZĄDU

Realizacja zadań w ramach inicjatywy lokalnej
Prawo użytkowania przedmiotowej nieruchomości
Bez obowiązku stosowania pieczęci nagłówkowych
w sprawach załatwianych z upoważnienia starosty
Inwentaryzacja wyrobów zawierających azbest
Zadania ośrodka pomocy społecznej
Choroba wójta trwająca ponad 30 dni
Prezydent upoważnia zastępców do podpisywania zarządzeń w przypadkach określonych w art. 28g usg